လဲေနသူ ထူ၊ အားနည္းသူ ကယ္၊ မယ္ေတာ္ရဲ႕မယ္မယ္

ေနထြက္သည္ႏွင့္ သူတို႔ ေရာက္လာတတ္သည္။ ငယ္ရြယ္သည့္ မိခင္မ်ား၊ ဖခင္မ်ားက စိုးရိမ္ ေသာကအျပည့္ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ သားသမီးမ်ားကို ေပြ႕ပိုက္ၿပီး အရိပ္ထဲတြင္ ထိုင္ကာ ေဆးခန္း ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေစာင့္ေနတတ္သည္။

အသက္ ၂၉ ႏွစ္သာ ရွိေသးေသာ မေသးသည္ ၁၈ လ သမီးေလး ေဆာင္းသီေဝႏွင့္ အတူထိုင္ေနသည္။ သူတို႔ ဤေဆးခန္းသို႔ အေရာက္လာရသည့္ ခရီးမွာ ၂၄ နာရီ ၾကာသည္။ သူတို႔ ေနထိုင္ရာ ျမန္မာျပည္မွသည္ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ျဖတ္ၿပီး ေရာက္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ရာသီဥတု သာယာေနေသာ္လည္း သူတို႔က ေခါင္းစြပ္ပါသည့္ အေႏြးထည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ မေသး၏ သမီးေလး ဖ်ားေနသည္မွာ ရက္အေတာ္ ၾကာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သမီးေလးက သူမ ေပါင္ေပၚတြင္ ႏုံးေခြၿပီး လဲေလ်ာင္းေနသည္။

မေသးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနသူမွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ ေအးေအးမာ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ သမီးေလး သင္းသရဖီေထြး ကေတာ့ အသက္ ၁၁ လသာ ရွိေသးသည္။ သူမ လက္ေမာင္းၾကားတြင္ ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး ကေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ကိုယ္ပူၿပီး ဖ်ားေနေသာေၾကာင့္ အစာလည္းမစား၊ ေရလည္း မေသာက္ႏိုင္ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔အနီးတြင္ အသက္ေလးႏွစ္အရြယ္ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ မရပ္မနား ေအာ့အန္ေနသည္။ သူ႔ကို အေမျဖစ္သူႏွင့္ အဘြားတို႔က ျပဳစုေပး ေနၾကသည္။

ထိုမိသားစုမ်ားသည္ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ နယ္စပ္ရွိ မယ္ေတာ္ ေဆးခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အမ်ားစုမွာ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ခန္႔ထဲမွ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္း လူဦးေရပမာဏ ရွိသည့္ လူမ်ိဳးစုမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုလူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ကရင္ျပည္နယ္သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္မွ ကီလိုမီတာ ၂၀၀၀ ခန္႔ ေဝးသည့္ ေနရာတြင္ ရွိသည္။

၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ကရင္လူမ်ိဳးတို႔သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္အနီးသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားကို ဖန္တီးကာ တဲေလးေတြ ထိုးၿပီး ျဖစ္သလို ေနထိုင္ခဲ့ၾကရသည္။ ျပည္တြင္းစစ္မီးဒဏ္ကို ေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္း ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္ စခန္းမွာပင္ ကရင္လူမ်ိဳး ၁၄၆,၀၀၀ ခန္႔ ရွိေနသည္။ ထို႔ျပင္ ထိုင္းနယ္စပ္ ဝန္းက်င္၌ တရားမဝင္ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ အလုပ္သမားေပါင္း ၂၅၀,၀၀၀ ခန္႔ကလည္း ရွိေနသည္။ ထိုသူမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို မည္သူက ကူညီၿပီး မည္သူေတြ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးၾကမည္နည္း ဆိုသည္မွာ ေခါင္းခဲစရာ ျဖစ္သည္။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ခန္႔တြင္ မယ္ေတာ္ေဆးခန္း ဆိုၿပီး ေပၚလာသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ဘက္တြင္ ထိုေဆးကုသခန္းကို အေျခစိုက္ထားၿပီး မယ္ေတာ္ေဆးခန္း၏ အားထားစရာ ပုဂၢိဳလ္မွာ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ျဖစ္လာသည္။

ေယာက်္ားဝတ္ ရွပ္အက်ႌ လက္တို၊ ကရင္ထဘီ တို႔ကို ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ေဒါက္တာေမာင္၏ အသြင္က ပကတိ ႐ိုးသားျဖဴစင္ၿပီး ၾကည္ညိဳ ေလးစားဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ သူမ ရပ္ေနသည့္ ေနာက္တြင္ရွိေသာ သားဖြားေဆာင္ေလးသည္ ယမန္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တည္းတြင္ ကေလးေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့သည့္ ေနရာ ျဖစ္သည္။

စင္သီယာေမာင္ကို ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ေမြးဖြားသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕စြန္ရွိ ဝါးတဲေလး တစ္ခုအတြင္း ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းလာရၿပီး ေမာင္ႏွစ္မ သားခ်င္း ရွစ္ေယာက္အနက္ စတုတၳေျမာက္ သမီး ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ကရင္မ်ိဳးႏြယ္ မိသားစုလည္း ျဖစ္ၾကသည္။

သူတို႔ ေမာင္ႏွစ္မသားခ်င္း မ်ားထဲမွ အစ္ကို အႀကီးဆုံး ျဖစ္သူသည္ ေမြးဖြားစဥ္က ခ်က္ႀကဳိးကို အရပ္လက္သည္က ႏွီးေၾကာႏွင့္ ျဖတ္ၿပီး ေမြးခဲ့ရသျဖင့္ ေရာဂါပိုးဝင္ၿပီး ေစာစီးစြာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သမီးေလးေယာက္ႏွင့္ သားသုံးေယာက္ တို႔ကို သူမ၏ မိခင္သည္ အရပ္လက္သည္မ်ားႏွင့္ မေမြးဖြားေတာ့ဘဲ ေဆး႐ုံ၌သာ သြားေရာက္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူတို႔၏ ဖခင္မွာ လက္ေထာက္ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္း တစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး ေက်းရြာမ်ားကို လွည့္လည္ကာ ေဆးေပးေဝရသည့္ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ရသည္။ သူမ၏ မိခင္သည္ ကေလးမ်ားကို ျပဳစု ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အလုပ္မ်ားေနရသူ ျဖစ္သည္။

ေက်းလက္၏ အေငြ႕အသက္မ်ား၊ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ က်န္းမာေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူ၏ မိသားစုအေပၚ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ရမႈ မ်ားသည္ စင္သီယာအတြက္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာေထာက္ထား ေမတၱာပြားရမည္ ဆိုသည့္ အေတြးအျမင္မ်ားကို ကိန္းဝပ္ ပြားမ်ားေစခဲ့သည္။ ေဒါက္တာေမာင္ကို ငယ္စဥ္ဘဝအေၾကာင္း ေမးလိုက္တိုင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ရယ္ေမာၿပီး စကားေတြ လမ္းေၾကာင္း လႊဲသြားတတ္သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္အတူ ၾကည့္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ သူမႏွင့္ အစ္မမ်ား ေရခပ္ၾကသည့္ အေၾကာင္း၊ မဂၢဇင္းေဟာင္းမ်ားကို ေရနံဆီ မီးၿငိမ္းသည့္ တိုင္ေအာင္ ဖတ္ၾကသည့္ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းစာေတြကို ဖတ္လွ်င္ အိပ္ငိုက္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပၿပီး ငယ္စဥ္ဘဝႏွင့္ ျမန္မာျပည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕စြန္က အေငြ႕အသက္မ်ားကို လြမ္းဆြတ္ ေနတတ္သည္။

စင္သီယာသည္ အထက္တန္း အဆင့္ကို အျခားေက်ာင္းသား ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္အတူ ဝင္ေရာက္ ေျဖဆိုခဲ့သည္။ ေအာင္ခ်က္ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာ ေအာင္ျမင္သည့္ အထဲတြင္ စင္သီယာ ပါသည့္အျပင္ ေဆးေက်ာင္းသို႔ ထိပ္တန္း အမွတ္ေကာင္းသည့္ ေက်ာင္းသား ၅၀၀ ေရြးခ်ယ္သည့္ စာရင္းတြင္လည္း စင္သီယာ့အမည္ ပါလာခဲ့သည္။ 
“အမွတ္ေတြသာ ေကာင္းတယ္၊ ကြၽန္မ သိပ္ၿပီးေတာ့ စာႀကဳိးစားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ျပန္ေျပာျပသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ တည္ၿငိမ္မႈ သိပ္မရွိခ်ိန္တြင္ စင္သီယာသည္ ေဆးေက်ာင္းကို တက္ခဲ့ရသည္။ အစိုးရက ေက်ာင္းေတြကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ အေဝးဆုံး ေနရာမ်ား ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ေတြကိုလည္း သူတို႔ စိတ္မပါ။ မၾကာမၾကာ ႐ုပ္ရွင္ သြားခိုးၾကည့္ၾကၿပီး၊ သစ္ပင္ အရိပ္ေအာက္တြင္ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္း စကားေတြ ဝုိင္းဖြဲ႕ ေျပာျခင္းျဖင့္သာ သူတို႔ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ ရွိၾကသည္။ 
“အတန္း တက္ေတာ့လည္း သူတို႔ သင္တာေတြ နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတြက ေဘာေပၚမွာ ေရးေပးတာေတြ လိုက္ကူးတာပဲ ရွိတာ။ တစ္ခါတေလ အိပ္ေတာင္ငိုက္ ေနတတ္ေသးတယ္” ဟု သူမက ရယ္ေမာရင္း ေျပာျပေနသည္။

ေဆးေက်ာင္းက ၿပီးသည့္ေနာက္ စင္သီယာသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဝန္းက်င္ရွိ ေဆး႐ုံေပါင္း မ်ားစြာသို႔ သင္တန္း ဆင္းသည့္ အေနႏွင့္ လက္ေတြ႕ ကုသမႈမ်ား ျပဳရန္ သြားေရာက္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ယင္းတို႔အထဲတြင္ ေျမာက္ဥကၠလာ အေထြေထြကု ေဆး႐ုံႀကီးလည္း ပါသည္။ 
သူမ ေျမာက္ဥကၠလာ ေဆး႐ုံႀကီး၌ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္တြင္ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္သည္ ကရင္ေက်းရြာေလး တစ္ရြာသို႔ သြားၿပီး ေဆးခန္းေလး တစ္ခန္း ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသးသည္။

ေနာက္ပိုင္း ေဒါက္တာစင္သီယာသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ညအခ်ိန္တြင္ ေတာထဲ၌ ျဖတ္သန္းၿပီး ေန႔ခင္းအခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ အိပ္ကာ ျမန္မာျပည္မွ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မဲေဆာက္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ေဟြးကလုတ္ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ထိုစခန္းတြင္ ေနထိုင္စဥ္ ႏိုင္ငံျခားသား က်န္းမာေရး လုပ္သားမ်ားႏွင့္ ကရင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အကူအညီ ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုကၡသည္ စခန္းအတြင္း စစ္ပြဲေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရလာသူ မ်ားႏွင့္ ငွက္ဖ်ားေဝဒနာ ခံစားေနရသူ မ်ားကို သူမကိုယ္တိုင္ ႀကီးမွဴးၿပီး ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ေပးခဲ့သည္။

စင္သီယာသည္ ဒုကၡသည္ စခန္းသို႔ ေရာက္ၿပီး သုံးလခန္႔တြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ရန္ စိတ္ကူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုးႏွစ္သာ ၾကာသြားသည္ သူမသည္ ထိုင္းျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမ ဖြင့္ထားသည့္ ေဆးခန္းသည္ ေရာဂါ ပိုးသတ္သည့္ အလူမီနီယံ ေပါင္းအိုးေလး တစ္လုံးေလာက္သာ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္း ရွိၿပီး ေန႔စဥ္ လူနာ ၁၅၀ ေလာက္ကို ကုသ ေပးေနရသည္။ တစ္လလွ်င္ ကေလး ၁၀ ေယာက္မွ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ အထိ ေမြးေပးေနရသည္။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေဆးကုသေရး ဝန္ထမ္း ၃၀ ခန္႔ကို ေမြးထုတ္ေပးၿပီး ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မ်ားကို လိုက္လံ စစ္ေဆးေပးရျခင္း၊ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ကိုယ္ခံအား ေကာင္းေစရန္ ေဆးမ်ား လိုက္လံ ထိုးေပးရျခင္း၊ အာဟာရျပည့္ဝစြာ စားသုံးႏိုင္ေရး အတြက္ ပညာေပး ေဟာေျပာရျခင္း၊ အိမ္သာမ်ား စနစ္က်စြာ သုံးစြဲေရးႏွင့္ မိသားစု စီမံခ်က္မ်ားက အစ လိုက္လံ ပညာေပးေနရသည္။

ေဒါက္တာစင္သီယာႏွင့္ သူမ၏ ေဆးတပ္ဖြဲ႕တို႔သည္ ေဆးခန္းသို႔ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လာေရာက္ ေဆးကုသေပးျခင္းကို ခြင့္ျပဳထားျခင္း မရွိေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္စပ္ရွိ ေတာမ်ား ျပဳန္းကုန္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေတြလည္း ကတုံး ျဖစ္ကုန္သည္။ မိုးရာသီတြင္ ရႊံ႕မ်ား ထူၿပီး ျမစ္ေရ လွ်ံေသာေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္က သူ႔က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေျခက်င္ ေစလႊတ္ေလ့ ရွိသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ ေဆးဝါးမ်ားကို ျခင္းေတာင္းမ်ားႏွင့္ သယ္ေဆာင္သြားေစသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးထားသည့္ အရပ္လက္သည္ မ်ားသည္ ပိုးမႊား သတ္ထားသည့္ ေရာဂါကင္းေစေသာ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ နည္းစနစ္မ်ားကို ေကာင္းစြာ အသုံးျပဳႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကေလးေမြးၿပီး ခ်က္ႀကဳိးကို ႏွီးေၾကာႏွင့္ ျဖတ္စရာလည္း မလိုေတာ့ေပ။ သူ႔ေဆးတပ္ဖြဲ႕သည္ ေက်းရြာအေရာက္ ခရီးေပါက္ေအာင္ သြားၿပီး ကုသေပးေနသည့္ အဆင့္သို႔ပင္ ေရာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း လႈပ္ရွားေနၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာဝန္မ်ား၊ ကယ္ဆယ္ေရး ဝန္ထမ္းေပါင္း မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္ ေဒါက္တာ စင္သီယာသည္ ပိုၿပီး ႀကီးျမတ္သည့္ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္၊ သံတမန္ တစ္ေယာက္၊ စီမံ ခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္သူ တစ္ေယာက္၊ သူေတာ္စင္ တစ္ေယာက္ ပမာ အမ်ားက သတ္မွတ္ လက္ခံလာၾကျခင္းသည္ အေျပာႏွင့္မဟုတ္ အလုပ္ႏွင့္ လက္ေတြ႕ ျပသႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

“သူမဟာ အေျပာေၾကာင့္ ထင္ရွားလာတာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပၿပီး ထင္ရွားလာတာ” ဟု ေဒါက္တာ ဂြၽန္မက္အာသာက ေျပာသည္။ မက္အာသာ သည္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ကတည္းက နယ္စပ္ေဒသတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရး ေကာ္မတီတြင္ အေျခခံက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ဆိုင္ရာ အႀကံေပး အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။

“သူမ လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိုးတစ္လုံး ေလတစ္လုံး ေျပာေနတာေတြ ကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ျပည္သူေတြ အားလုံးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ သူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြက္ သူ လုပ္ေနတာ။ လူအမ်ားစုက ဒီလို အလုပ္ေတြ လုပ္ၿပီး နာမည္ေကာင္း ယူသြားၾကတာ မ်ားတယ္။ အခ်ဳိ႕လူေတြ ဆိုရင္ ဒီလို အလုပ္မ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုယ္က်ိဳး ရွာသြားၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုးသားစြာ ေျပာရရင္ ေဒါက္တာစင္သီယာကို ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆုံး ေတြ႕ရခ်ိန္ ကတည္းက သူမအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာတာ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ရေသးဘူး” ဟု မက္အာသာက ဆိုသည္။

ျပႆနာေပါင္း မ်ားစြာ၊ အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာ၊ အတိုက္အခိုက္မ်ား၊ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေပါင္း မ်ားစြာကို ေဒါက္တာစင္သီယာ ရင္ဆိုင္ေနရ ေသာ္လည္း သူမတြင္ ရွိသည့္ ေငြကေလးႏွင့္ လူသား ကူညီမႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ လုပ္ေဆာင္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ သူမ ယခုလို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္မ်ား၏ အေထာက္အပံ့ႏွင့္သာ ရပ္တည္ ေနရသည္က မ်ားသည္။ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ ကေနဒါ၊ ဂ်ပန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ဂ်ာမနီ၊ အဂၤလန္၊ ထိုင္းႏွင့္ စလိုေဗးနီးယား ႏိုင္ငံမ်ားက အလွဴရွင္မ်ားသည္ သူမကို စာနာေထာက္ထားၿပီး လာေရာက္ လွဴဒါန္းမႈမ်ား ျပဳၾကေသာေၾကာင့္ မယ္ေတာ္သည္ ယေန႔တိုင္ အခိုင္အခံ့ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္တြင္ ဘားအံၿမိဳ႕မွ ေက်ာ္ဟိန္း ဆိုသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဝမ္ခစခန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ သူမ ျပဳလုပ္ေပးမည့္ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ သင္တန္းသို႔ ပထမဦးဆုံး လာတက္သည့္ လူငယ္ေလးမ်ားထဲတြင္ ေက်ာ္ဟိန္း ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူသည္ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္ထဲတြင္ပင္ ေက်ာ္ဟိန္းႏွင့္ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္တို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။

ယခုအခါ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္သည္ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းရွိ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေက်ာ္ဟိန္းႏွင့္အတူ ၅ ႏွစ္အရြယ္ သား Peace ႏွင့္ သုံးႏွစ္အရြယ္ သား Crystal တို႔ႏွင့္အတူ ႐ိုးသား ရွင္းလင္းစြာ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။ 
ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္သည္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အတြက္ ေပးအပ္သည့္ Sydney Peace Prize ကို ရရွိခဲ့သည္။ ယင္းဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားကို ႏိုဝင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္၊ မက္ေလာ္ရင္း ခန္းမတြင္ က်င္းပခဲ့သည္။

အယ္ဒီတာတစ္ဦး

The Voice