မကြယ္လြန္မီ ေလးလအလို ၂ဝ၁၄ ဒီဇင္ဘာလက ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းရွိ ေနအိမ္၌ ေတြ႕ရသည့္ ေနာ္မယ္/ဓာတ္ပံု − အန္ဆန္ဝါ/Myanmar Now
ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းလည္းျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္၊ ကြၽန္မကို ရက္ကန္းသင္ေပးတဲ့ ဆရာမတစ္ဦးလည္းျဖစ္တဲ့ ေနာ္မယ္ ဆံုးပါးသြားေၾကာင္း ေမေမဖုန္းဆက္ ေျပာတဲ့ေန႔ကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ၂၀၁၅ မတ္လ ၁၁ ရက္။ ညေနခင္း ေလျပည္ေလးကလည္း တိုက္ခတ္ေနခဲ့ၿပီး မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာတက္ေနတဲ့ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းက ျပန္လာခါစအခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုေန႔ရက္မ်ဳိးကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားေပမယ့္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး ႀကံဳေတြ႕ရလိမ့္ မယ္လို႔ ထင္မထားမိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မဝမ္းနည္း တုန္လႈပ္စြာနဲ႔ ငိုေႂကြးခဲ့ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္ကပဲ သူ႔ဆီကို ကြၽန္မ သြားလည္ခဲ့တယ္။ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ မယ္လဒုကၡသည္စခန္းမွာရွိတဲ့ ဓနိမုိး၊ ထရံကာအိမ္ေလးရဲ႕ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း အခန္းငယ္ေလးထဲ အိပ္ရာေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး ေဖ်ာ့ေတာ့ပိန္လွီေနတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ အင္မတန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါ တယ္။
ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ အသက္ (၄၁)ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ (၈)ႏွစ္နဲ႔ (၁၀)ႏွစ္အရြယ္ သားႏွစ္ေယာက္၊ ခင္ပြန္းသည္တို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက အၿမဲတမ္းမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားသလိုျဖစ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာထားကလည္း ခပ္တည္တည္ျဖစ္ ေနတဲ့အတြက္ သူ႔အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္စရာျဖစ္ေနပါ တယ္။
သူအရင္က ကြၽန္မကိုေျပာခဲ့တာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ‘‘ငါ့ကေလးေတြကို လူပီပီသသ ႀကီးျပင္းႏုိင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေစခ်င္တယ္။ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ငါနဲ႔ ငါတို႔အဘိုးအဘြားေတြလို ဒုကၡ မႀကံဳေစခ်င္ဘူး။ ငါ့အတြက္က ေတာ့ ဘာမွမပူေတာ့ပါဘူး။ ဘဝ တစ္ခုလံုး ဘုရားသခင္ကိုပဲ ေပးအပ္ထားတယ္။ ငါေနရဖို႔လည္း သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး’’လို႔ သူက ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ အိမ္ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ကြၽန္မကို ေျပာျပဖူးပါတယ္။ သူ႔ ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေတြမွာ သူ႔ကို ကြၽန္မ ဘာမွမကူညီႏိုင္ခဲ့ပါ ဘူး။
ျမန္မာ-ထိုင္း နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္က ဒုကၡသည္စခန္းကိုးခုမွာရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြလိုပါပဲ။ ေနာ္မယ္ဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၊ စစ္ပြဲ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္မတန္မီ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရတာပါ။ ကရင္ျပည္နယ္က သူ႔ဇာတိအရပ္မွာ ေနခြင့္မရခဲ့ဘဲ ဒုကၡသည္စခန္းက နိမ့္က်တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ကိုပဲ ရခဲ့ပါ တယ္။
သူ႔အျဖစ္အပ်က္ဟာ ထူးထူးျခားျခားမဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ အၿမဲရွိေနမွာပါ။ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ပဲ ေရႊ႕ေျပာင္း ကရင္တုိင္းရင္းသား အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕အခက္အခဲကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မကလည္း ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြထဲက တစ္ဦးပါပဲ။
၂၀၀၆ မွာ ဒီဒုကၡသည္စခန္းကို ကြၽန္မစေရာက္လာစဥ္မွာပဲ ေနာ္မယ္ကို စေတြ႕ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မအသက္(၁၀)ႏွစ္။ အေမ့ေဆြမ်ဳိးေတြက ဒီဒုကၡသည္ စခန္းဟာ လံုၿခံဳတယ္၊ တည္ၿငိမ္မႈ ရွိတယ္၊ ကေလးေတြ ပညာသင္ ႏုိင္တယ္၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အေရးေတြလည္း ရွိတယ္ေျပာလို႔ အေမနဲ႔အတူ ကြၽန္မေရာက္သြားတာပါ။
ေနာ္မယ္ရဲ႕ မ်က္ခုံးေတြ ေၾကာင့္ မာေရေၾကာေရလို႔ လူေတြကထင္ေပမယ့္ သူဟာ ႐ိုးသား ၾကင္နာတတ္သူပါ။ သူနဲ႔စေတြ႕ခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က (၃၀)ေက်ာ္ ေလာက္ျဖစ္လို႔ အသက္အရြယ္ခ်င္းကြာေပမယ့္ သူဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာသလို ဆရာမလည္း ျဖစ္လာပါတယ္။ သူငယ္ငယ္က ကရင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ဘက္ ေတာင္တန္းေဒသ ဘက္ေတြမွာ ေနခဲ့တုန္းက သူ႔ အေမဆီကေန ႐ိုးရာရက္ကန္း ခတ္နည္းသင္ခဲ့ရလို႔ ေနာ္မယ္လည္း ရက္ကန္းကြၽမ္းက်င္ပါတယ္။
သူဟာ အစြန္အဖ်ားရြာတစ္ရြာမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ ကရင္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အစိုးရတပ္တို႔ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ေအာင္ ေနထိုင္ခဲ့ရပံုေတြအေၾကာင္း ကြၽန္မကို ျပန္ေျပာျပပါ တယ္။
ေနာ္မယ္က ေက်ာင္းစာ မသင္ခဲ့ရသလို ျပင္ပဗဟုသုတလည္း နည္းရွာပါတယ္။ သူဟာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္၊ ဆင္းရဲႏံုခ်ာတဲ့ ေနရာမွာ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ လယ္သမား၊ ရက္ကန္းသည္အျဖစ္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးပါပဲ။
သူ႔ရဲ႕ ပထမခင္ပြန္းဟာ တုိက္ပြဲမွာဆံုးသြားၿပီး သားေလးေယာက္စလံုးဟာလည္း ငွက္ဖ်ား ေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၄ မွာ ဒုကၡသည္စခန္း ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့ ကုလသမဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုးမွာ မွတ္ပံုတင္ႏုိင္ခဲ့လို႔ အေျခခံအစားအစာ အသံုးအေဆာင္ေလးေတြကိုေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္မွာ သူ႔ရဲ႕ ေနထုိင္ေရး တိုးတက္လာၿပီး ဘဝလံုၿခံဳမႈကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ကရင္ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူထပ္ယူလိုက္တဲ့သူက မူးယစ္ေဆးစြဲလာၿပီး ရွိတဲ့ေငြနည္းနည္းကိုလည္း ဘိန္းနဲ႔အရက္အတြက္ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာ္မယ္ အျပစ္တင္စကားဆိုတာ ကြၽန္မတစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခင္ပြန္းအေပၚ မမွီခိုဘဲနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳး ပမ္းခဲ့သူပါ။ သားႏွစ္ေယာက္က ငယ္ေသးေပမယ့္ အိမ္မႈကိစၥေတြ လုပ္ရင္း အျပင္အလုပ္ေတြကိုပါ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသြးႏုသားႏုခ်ိန္မွာေတာင္ ေရခပ္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာတို႔ေတြလုပ္ပါတယ္။
ကြၽန္မက သူ႔အိမ္ကိုေန႔တိုင္း နီးပါးေရာက္ၿပီး ရက္ကန္းရက္သင္ပါတယ္။ သူစိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနရ တာေတြအေၾကာင္း ကြၽန္မကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာျပပါတယ္။ သူ အျပင္းအထန္ဖ်ားေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ေဘးနား ကြၽန္မ မရွိႏိုင္ဘဲ ပညာသင္ဖို႔ အေဝးကို ေရာက္ေနပါတယ္။
က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ တျခားဒုကၡသည္ေတြလိုပဲ ေနာ္မယ္ဟာ ေရာဂါသက္သာဖို႔ နီးစပ္ရာေဆးခန္းတစ္ခုကေန အေျခခံ ေဆးဝါးေလးေတြရၿပီး ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ပါတယ္။
သူ႔သားအိမ္က ေဇာက္ထုိး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာၿပီး အေလးအပင္ေတြကိုမသယ္ဖို႔ သတိေပးခဲ့ေပမယ့္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာလုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြက ဒါကို ေရွာင္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔ကိုဂ႐ုမစိုက္တဲ့အျပင္ ေရာဂါကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ပါ တယ္။ ၂၀၁၄ ႏွစ္လယ္ပိုင္း ေရာဂါျပင္းထန္လာခ်ိန္အထိ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနရေသးတယ္။
ေနာက္ဆံုး အဲဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းက ေဆး႐ံုႀကီးကို တင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာ္မယ္ရဲ႕သားအိမ္ကင္ဆာဟာ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကို ေရာက္ေနလို႔ ဆရာဝန္ေတြက လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အေမက အေဝးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို လွမ္းေျပာပါတယ္။
ေဒၚလာေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အကုန္အက်ခံႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရာဂါကို ကုလို႔ရမယ့္အေၾကာင္း ဆရာဝန္ေတြက ရွင္းျပပါတယ္တဲ့။ သူ႔အေနနဲ႔ အထည္ေလးေတြရက္ၿပီးေတာ့ ဝင္ေငြရေနတာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ရက္ၾကာမွ တစ္ထည္ေလာက္ၿပီးတာပါ။
သူ႔မွာ ေငြပိုမရွိသလို ဘယ္သူကမွလည္း သူ႔ကို မေထာက္ပံ့တာေၾကာင့္ သူေနတဲ့ တဲေလးဆီကိုပဲ ျပန္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးေခါင္းခ်ရမယ့္ေန႔ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့ရပါ တယ္။
သူ႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး စစ္ပြဲ ေတြ၊ ဆင္းရဲမႈေတြသာရွိၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ ေရွာက္မႈေတြ မရႏိုင္တဲ့ေနရာက တျခားအမ်ဳိးသမီးေတြ ဘယ္ ေလာက္မ်ားမ်ား ေနာ္မယ္လို ဒုကၡေတြႀကံဳ ေတြ႕ေနရမလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ထိခိုက္ခံရပိုလြယ္သူေတြပါ။ ေရွး႐ိုးစြဲေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြကပဲ သူတို႔ကို ႀကံဳလာသမွ် ကံၾကမၼာကို ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး လက္ခံဖို႔ သင္ၾကားေပးေနတာပါ။
ပစ္ပယ္ခံရတဲ့သူေတြ၊ သူတို႔ ရဲ႕အခြင့္အေရးေတြကို မသိရွာတဲ့ သူမ်ားရဲ႕ဘဝဟာ ၾကမ္းတမ္းလြန္းပါတယ္။ အျပင္ေလာကကိုၾကည့္ခြင့္မရဘဲ နာက်င္မႈေတြႀကိတ္မွိတ္ ခံစားေနရတဲ့ ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတုိင္း ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ နာက်င္မိပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း ရွာေတြ႕လာႏိုင္မလား။ ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္႐ံုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္တာပါ။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာႀကီးျပင္းခဲ့ ရတဲ့ ကြၽန္မမွာ ေနာ္မယ္ရဲ႕ဘဝကို လွစ္ဟျပဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္ဆုိတာ နားလည္ထားပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းေလာကကို စတင္ဝင္ေရာက္လာသူ ကြၽန္မအဖို႔ ဒီလိုအျဖစ္ အပ်က္မ်ဳိးကို မွ်ေဝေရးသားျခင္း ဟာ ကြၽန္မတို႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲက အကာအကြယ္မဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမႈျဖစ္ လာႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ ပါ။
ဒါဆိုရင္ သူတို႔ဘဝေတြအေၾကာင္း ျပင္ပကမၻာကလည္း တျဖည္းျဖည္း သိရွိလာပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရသင့္တဲ့ အကူအညီေတြကိုလည္း လူေတြက ေပးလာႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
(Myanmar Now သတင္းဌာန အလုပ္သင္သတင္းေထာက္ အန္ဆန္ဝါ၏ ေဆာင္းပါးကို ေအာင္ခင္ဘာသာျပန္သည္။)
ဧရာ၀တီ
0 comments:
Post a Comment