တိုင္းျပည္တစ္ခု တုိးတက္ဖို႔အတြက္ အဓိက ေသာ့ခ်က္က ဘာလဲ

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔အညီ အခ်ိန္ အခါအလိုက္ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္ ဥပေဒေတြက အဓိက က်ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေတြကေတာ့ ေျပာင္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရ တစ္ခုရဲ႕ ပင္မ ယႏၲရားေတြျဖစ္တဲ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြက က်င့္သုံး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကရမယ့္ ဥပေဒေတြက လိုက္ပါ မေျပာင္းလဲဘူး။ ယခင့္္ယခင္ကအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္ ဆိုရင္လည္း ပိုးသာကုန္လို႔ ေမာင္ပုံ ေစာင္းမတတ္ၿပီ ဆိုသလို ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါကို ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ယႏၲရား တစ္ခုလုံး ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လည္ပတ္ေနၾကတာေတြ၊ ဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းေတြက လိုက္ပါ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးေနၾကရတာေတြဟာ ဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ အရသာ သူ႔နည္းစနစ္ေတြအတိုင္း၊ သူ႔လုပ္ထုံး လုပ္နည္းေတြအတိုင္း လိုက္ပါ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၾကရလို႔သာ ဒီလို ေျပာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ဆိုရင္ ဥပေဒေတြဆိုတာ အခ်ိန္အခါအရ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ေခတ္ စနစ္ေတြ၊ အစိုးရအသစ္ တစ္ခု တက္လာစဥ္တိုင္း ယွဥ္တြဲပါလာတတ္တဲ့ မူဝါဒအသစ္ေတြ ေအာက္မွာ လိုက္ပါေျပာင္းလဲေရး ဆြဲျပ႒ာန္းလို႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးၾကရေလ့ ရွိတတ္ၾကတာပါ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ဥပေဒေတြရဲ႕အတိတ္ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ ၁၈၅၇ ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္မင္းေတြ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္စဥ္ လက္ထက္ အခါကတည္းက သူတို႔ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြ ရွိေနခဲ့သလို ေနာက္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ ေခတ္မွာလည္း သူ႔ေခတ္ သူ႔ခါ အလိုက္ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းၾကတဲ့ ဥပေဒေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို ရွိခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြကို အမ်ဳိးအစား ခြဲၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ဘက္ကသာ ၾကည့္ၿပီး ေရးဆြဲၾကရတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒ (Administration Law)၊ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ(Constitutional Law) ေတြ၊ တရားစီရင္ေရးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ (Procedure Law) ေတြ ရွိတတ္ၾကၿပီး အမ်ားျပည္သူနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ လယ္ယာေျမနဲဲ႔ ဆိုင္တဲ့ (Farm Law) ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့(Labour Law)ေတြ၊ စီးပြားေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ (Business Law) ေတြ၊ ေနာက္စာခ်ဳပ္ စာတမ္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ (Contract Law)ေတြ၊ ေနာက္ လူမႈေရး၊ အေမြ ဆက္ခံတာေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ (Family Law)ေတြ၊ ေနာက္ ေျမခြန္ယာခြန္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ (Land Law and Revenue Law) ေတြ၊ ေနာက္ ျပည္ပနဲ႔ဆိုင္တဲ့(Public International Law) ေတြဆိုတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္အစိုးရက ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ႏွစ္စဥ္ ေဖာ္ေဆာင္ၾကတဲ့ စီမံကိန္းေတြအတြက္ (National Planning Law)၊ ဘယ္ေလာက္ ရၿပီး ဘယ္ေလာက္ သုံးမယ္ဆိုတဲ့ ဘတ္ဂ်က္ဥပေဒ (Budget Law) နဲ႔ အခြန္ေကာက္ခံဖို႔ (Taxation Law)ေတြဆိုၿပီး သူ႔အုပ္စုနဲ႔သူ ရွိေနၾကတာပါ။ ဥပေဒေတြကို အုပ္စု ခြဲၾကည့္ရင္ ဒီလိုပဲ ေတြ႔ၾကရမွာပါ။

ယေန႔အခ်ိန္အထိ ေနာက္ဆုံး ရရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အရဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ လက္ရွိ ဌာနဆိုင္ရာေတြက ကိုင္တြယ္ က်င့္သုံးေနတဲ့ ဥပေဒေပါင္း ၄ဝဝ ေက်ာ္ ရွိေနတယ္လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္ အဆက္ဆက္က ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ဥပေဒေပါင္းကေတာ့ ၁ဝဝဝ ေက်ာ္ ရွိခဲ့တာပါ။ ဒီ ၄ဝဝ ေက်ာ္ဆိုတာက မလိုေတာ့တဲ့ ဥပေဒေတြကို ပယ္ဖ်က္ ႐ုပ္သိမ္း ၿပီးခဲ့ၿပီးမွ ေနာက္ဆုံး က်န္ရွိတဲ့ အေရအတြက္ပါ။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဥပေဒေတြဆိုတာ သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူ႔အခါမွာေတာ့ ျပ႒ာန္း ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒီအတိုင္း တစ္သမတ္တည္း က်င့္သုံးသြားရမယ္လို႔ မဆိုလိုထားသလို  သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ႔အခါ ေရာက္ရင္ ျပင္ဆင္ရမယ္။ မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ဥပေဒေတြကို ပယ္ဖ်က္ ပစ္ခဲ့ရမယ္။ ဒီလို ျပင္ဆင္ဖို႔ကိုလည္း ဒါကို ကိုင္တြယ္ က်င့္သုံးတဲ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြကပဲ ျပန္ၿပီး Proposal မူၾကမ္း ျပဳစုတင္ျပ ေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျပဳစု ေပးၿပီးေတာ့မွ ဆိုင္ရာ ဌာနေတြကေန တစ္ဆင့္ လႊတ္ေတာ္ကို ေပးပို႔ၾကရမွာ ျဖစ္သလို လႊတ္ေတာ္ဘက္အပိုင္းကလည္း ျပင္ဆင္တာ၊ ျဖည့္စြက္တာေတြကို ျပည္သူေတြရဲ႕ အသံေတြကိုပါ ထည့္သြင္းၿပီး အျမန္ျပ႒ာန္း ေပးၾကရပါမယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ဌာနဆိုင္ရာေတြက ဒီအတိုင္း ျပန္လည္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကမွသာ တိုင္းျပည္တစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဟာ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ 

ေခတ္စနစ္၊ ႏိုင္ငံေရး မူဝါဒနဲ႔အညီ ဖြံ႔ၿဖဳိး တိုးတက္မွာပါ။ ဒါက အၾကမ္းဖ်င္းသာ တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါကို အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာအေနနဲ႔ တင္ျပရရင္ သစ္ပင္ တစ္ပင္ ဆိုၾကပါစို႔။ သူကေတာ့ ႀကီးထြား ရွင္သန္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ ထားတဲ့ႀကဳိးေတြ ရွိေနမယ္ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္သာ ကုန္သြားမယ္ မႀကီးထြား လာႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာကို ေျပာလိုရင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရရဲ႕ မူဝါဒေတြက အသစ္၊ ဟစ္ေၾကြးခဲ့ၾကတာက ေျပာင္းလဲခ်ိန္ တန္ၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ အစိုးရရဲ႕ ပင္မယႏၲရားေတြ ျဖစ္တဲ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြ ေဖာ္ေဆာင္ေနတာက ယခင့္ယခင္ ဥပေဒအထဲက နည္းလမ္း အေဟာင္းေတြသာ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္သာ ကုန္သြားမယ္၊ ရက္ ၁ဝဝ သာ ျပည့္သြားမယ္၊ ဒုတိယ ရက္၂ဝဝ ကိုသာ ဆက္သြားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အလဟႆပဲ ျဖစ္သြားၾကရမယ္လို႔ ေျပာၾကရမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေမးရမယ့္ေမးခြန္း တစ္ခုေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီဥပေဒေတြကို ဘယ္လို သုံးသပ္ၿပီး ဘယ္လိုျပင္မလဲ။ ဘယ္သူေတြက ထိုင္ၿပီး ေရးဆြဲေပးၾကမလဲ၊ ဘယ္သူေတြက အႀကံေပးၾကမလဲ။ သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္း နည္းလမ္းေတြက ဘယ္လိုရွိလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ မွန္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းအေပၚ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဥပေဒၾကမ္း တစ္ခုကိုေရးဆြဲၿပီး လႊတ္ေတာ္ကို စတင္ တင္သြင္းတဲ့ အပိုင္းကစၿပီး ေနာက္ဆုံး ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္္သည္အထိ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ၊ အခန္း(၄)၊ ဥပေဒျပဳေရး အခန္းမွာ အက်ယ္တဝင့္ ေဖာ္ျပထားရွိေသာ္လည္္း ဥပေဒၾကမ္း အဆင့္မွာ ဘယ္လိုေတြ ေဆာင္႐ြက္ရမယ္ ဆိုတဲ့အပိုင္းေတြကိုေတာ့ ျပ႒ာန္းထားတာ မေတြ႔မိဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလိုတာကေတာ့ ဥပမာ-အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဌာနေတြက ကိုင္တြယ္ က်င့္သုံးၾကရမယ့္ သူတို႔ ဌာနေတြရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြပါတဲ့ ဥပေဒေတြဆိုရင္ သူတို႔ ဌာနေတြကသာ အဓိက ေရးဆြဲၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ေဆြးေႏြးၿပီး ျပ႒ာန္းလိုက္လို႔ ရႏိုင္ေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ဥပေဒေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အထက္က တင္ျပခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵေတြ အမ်ားဆုံး ထင္ဟပ္ေနဖို႔ လိုလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း လက္ရွိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီဥပေဒျပဳတဲ့ ျဖစ္စဥ္ (Law Making Process) ကို ျပည္သူေတြနဲ႔ မရင္းႏွီး မကြၽမ္းဝင္ ေသးတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီအတြက္ဘဲ ဥပေဒေတြ အမ်ားစုဟာ ျပည္သူေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း မက်လွသလို အစိုးရဘက္ကိုသာ သူ႔အႀကဳိက္ ဆြဲထားသလို ျဖစ္ေနၾကရၿပီး အမွန္တကယ္ ေျမျပင္မွာ က်င့္သုံးၾကခ်ိန္မွာေတာ့ မေျပလည္မႈေတြ၊ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳရတာေတြ၊ ေျမျပင္ အေျခအေနေတြနဲ႔ မကိုက္ညီတာေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာပါ။ ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွ ဒီဥပေဒေတြကို ျပန္ျပင္ရတာ၊ လႊတ္ေတာ္မွာ တင္ၿပီး ျပန္ေဆြးေႏြးၾကရတာ၊ ဒီအေပၚမွာ သက္ဆိုင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြက မႏွစ္သက္လို႔ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ၾကတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ အခ်ိန္ေတြ ျဖဴန္းတီးပစ္ခဲ့ရာ ေရာက္ေနခဲ့ၾကရတာကို ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္ႏိုင္ၾကမွာပါ။

ဒီအတြက္ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြဟာ အျခားဒီမိုကေရစီႏိုုင္ငံေတြမွာ ဥပေဒ တစ္ခုကို ဘယ္လို ျပဳစု ေရးဆြဲၾကတယ္။ ဥပေဒၾကမ္း တစ္ခုကို ျပည္သူေတြ ပါဝင္တဲ့ (Public Legislation Departmentess)ေတြက စတင္ၿပီး ဘယ္လို ေရးဆြဲၾကတယ္၊ ေနာက္ NGO ေတြျဖစ္တဲ့ အရပ္ဘက္ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြကပါ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားမွာ ဘယ္လို ပါဝင္ၿပီး ျပည္သူ႔ အသံေတြကို စစ္တမ္းေတြ ဘယ္လို ေကာက္ယူၾကတယ္၊ ဒီအေပၚ မီဒီယာေတြကလည္း ဘယ္လို ဝိုင္းဝန္း ပံ့ပိုးၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္ေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ ေပးၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး မူၾကမ္းအဆင့္ကို ျပည္သူအားလုံးက သေဘာတူၿပီးမွသာ လႊတ္ေတာ္ကို ေပးပို႔ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ေရာက္မွ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ သမၼတက ဘယ္လို ေဆာင္႐ြက္ ေပးၾကရတယ္ ဆိုတာေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိရွိထားၾကဖို႔ လိုလာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါမွသာ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္အေျခအေနေတြအရ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအသိ (Political-mindset) ေတြလည္း လိုက္ပါေျပာင္းလဲၿပီး ေနာင္ ေရးဆြဲျပ႒ာန္း ၾကမယ့္ ဥပေဒေတြအေပၚ မိမိတို႔ ဘယ္အခန္းက ပါဝင္ၾကရမလဲဆိုတာကို သိရွိၾကၿပီး ပါဝင္အႀကံျပဳ ေရးဆြဲတာေတြ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ၾကမွသာ ဥပေဒေတြဟာ ပတ္မလုံးစုံ ေကာင္းမြန္လို႔ ျပည္သူ႔ အက်ဳိး စီးပြားေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ျပည္သူေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဥပေဒ တစ္ခုဆိုတာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ျပည္သူေတြက ေရးဆြဲၾကရတဲ့ အရာပါ။ လႊတ္ေတာ္ကပဲ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းလို႔ မရသလို အမွန္ က်င့္သုံးတဲ့ ဝန္ႀကီးဌာနေတြကပဲ သူ႔သေဘာထား တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းလို႔ မရပါဘူး။

လႊတ္ေတာ္က ဥပေဒေတြ ေဆြးေႏြးျပ႒ာန္းေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြက ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းေနခဲ့ၾကၿပီး အခ်ိန္တန္လို႔ ျပ႒ာန္းၿပီး လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်ိန္ ေရာက္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မလိုက္နာႏိုင္တာေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္ကိုသာ ဦးစား ေပးထားတာေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဘက္ကိုသာ ဘက္လိုက္ျပ႒ာန္း ေပးထားတာေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ တာဝန္သာ ျဖစ္ေနဦးမွာ အမွန္ပါပဲ။

ဒီေနရာမွာလည္း ၾကားညႇပ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေလး တစ္ခု ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ အျခားႏိုင္ငံေတြတိုင္းမွာ ဥပေဒျပဳျခင္း ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ဆိုတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံမွာဆို ဂႏၵီႀကီးလက္ထက္ကတည္းက တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ဥပေဒ ျပဳေရးစင္တာေတြ ၿမဳိ႕႐ြာတိုင္းမွာ ရွိသလို အမ်ဳိးသား ဥပေဒျပဳေရး တကၠသိုလ္ႀကီးဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။ ေနာက္ အေမရိကန္မွာဆိုလည္း ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ ဥပေဒျပဳ တကၠသိုလ္ (ႏိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ရာ တကၠသိုလ္) ဆိုတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ အျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အသီးသီးရွိေနၾကပါတယ္။

အဲ့ဒီတကၠသိုလ္ေတြမွာ ဥပေဒ တစ္ခုကို မူၾကမ္းအဆင့္မွာ ဘယ္လို အခ်က္ေတြ ပါဝင္ေရးဆြဲ ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းပညာေတြကို စတင္ သင္ၾကား ၾကပါတယ္ (ဥပမာ-ေခြးဆိုရင္ ေခြးလို႔ပဲ တိတိက်က် ေဖာ္ျပရမယ္၊ ဝိေရာဓိ ျဖစ္ေအာင္၊ ေနာင္အခါ လိုသလို ဆြဲယူလို႔ မရေအာင္၊ ၿခံဳငုံၿပီး တိရစၧာန္လို႔ မေရးရဘူးလို ဆိုတာမ်ဳိး၊ ေနာက္ ဥပေဒ တစ္ခုကို အမ်ား နားလည္္တဲ့ ဘာသာစကား အသုံးအႏႈန္းေတြနဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးဆြဲရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး ေနာက္ ဥပေဒတစ္ခုဟာ သေရကြင္းလို ေလ်ာ့လို႔ တင္းလို႔ ရေအာင္ ေရးဆြဲလို႔ မရဘူး။ သူ႔ကို စည္းေႏွာင္အား (Binding Force) ေကာင္းေအာင္ ေရးဆြဲရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို အေျခခံကစတင္ သင္ၾကားၾကရပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ အျခား ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ေတြ အသီးသီး အသက ရွိၾက ပါလ်က္နဲ႔ ဥပေဒဘာသာရပ္ကို ေကာလိပ္အဆင့္ေတာင္ မဖြင့္လွစ္ႏိုင္ဘဲ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဌာနတစ္ခုအေနနဲ႔သာ ထားရွိေနတုန္းပါပဲ။ ျပည္သူ တိုင္း သိထားသင့္တဲ့ ဥပေဒဘာသာရပ္ကိုေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ဘာလို႔ အက်ယ္တဝင့္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ၾကတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိလာပါတယ္။

ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီေခတ္၊ လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရး စနစ္မွာ ျပည္သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာရပ္ကို မသိရွိရင္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဥပေဒ ဘာသာရပ္ကို မသိရွိရင္ေတာ့ သူမ်ား ေျပာသမွ် လုပ္သမွ် ခံေနရမယ့္သေဘာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာရသလဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ေရာင္းတာ ဝယ္တာေတြကုိ အခြန္ေဆာင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရရွိတဲ့ဝင္ေငြကို ဝင္ေငြခြန္ ေဆာင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ၿခံေျမေတြ ေရာင္းတာ၊ ေပါင္ႏွံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမႈအခင္း တစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ အစိုးရဌာနေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ လုပ္ကိုင္ရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယာဥ္တိုက္ခိုက္မႈေတြ ႀကံဳရတဲ့အခါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမႈေရး ကိစၥေတြ ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့ အခါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥပေဒအရသာ ေဆာင္႐ြက္ၾကရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီဥပေဒအေၾကာင္းေတြကို သိရွိထားမွသာ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္။ သူမ်ား ေျပာသမွ် ခ်င့္ခ်ိန္ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္မယ္ ဆိုတာကို ေျပာလိုရင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူမႈစီးပြား ဘဝအတြက္ ေန႔စဥ္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ႐ြက္မႈမွန္သမွ်ဟာ ဥပေဒပါ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ လြတ္ကင္းတာ သိပ္မရွိ လွပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြဟာ ဥပေဒေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိၾက မရင္းႏွီးၾကေသးေတာ့ သူမ်ား လိမ္တိုင္းလည္း ခံေနရတာပဲ။ ဒီထက္ ဆိုးတာကေတာ့ သူမ်ား လိမ္ေနတာကိုေတာင္ လိမ္လို႔ လိမ္ေနမွန္း၊ အမွားအမွန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မခြဲျခားႏိုင္ၾကတဲ့ ဘဝမ်ဳိး ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဥပမာ- ရဲတစ္ေယာက္က မိမိအိမ္ထဲ ဝင္လာၿပီး ဟိုရွာဒီရွာ လုပ္ရင္ပဲ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘဲ ရဲ ျမင္တာနဲ႔တင္ အရင္ ေၾကာက္စိတ္က ဝင္ေနၾကရတဲ့ ဘဝေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီကိစၥေတြအေပၚ ေျပာရရင္ အေျခခံ က်တဲ့ ရာဇဝတ္မႈ ဥပေဒနဲ႔ လုပ္ထုံးေတြ၊ တရားမမႈ ဥပေဒနဲ႔ လုပ္ထုံးေတြ၊ ရဲလက္စြဲ ဆိုတာေတြကို အနည္းငယ္မွ်သာ သိထား႐ုံနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ရဲတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အိမ္အဝန္းအဝိုင္းထဲ ဝင္လာတာနဲ႔ သူ႔ကို တားၿပီး ဘာကိစြနဲ႔လာတာလဲ၊ ေနာက္ သူ႔မွာ စစ္ေဆးခြင့္ အမိန္႔ပါသလား၊ ဝရမ္းပါသလား၊ ဆိုင္ရာ လူႀကီးေတြေကာ ပါသလား ဒီလို ျပန္စစ္လို႔ ရၾကပါတယ္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္အထက္မွာ တင္ျပခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္ၿပီး အႏွစ ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီး တိုးတက္ဖို႔၊ ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုရင္ ဥပေဒေတြက အဓိက က်လွပါတယ္။ အဓိက ေသာ့ခ်က္ကေတာ့ တရားဥပေဒေတြကို ေခတ္စနစ္နဲ႔ညီေအာင္ ျပဳျပင္ ေရးဆြဲၿပီး တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ရွိဖို႔ပါ။ ဒါမွသာ အစိုးရဘက္ကေရာ၊ ျပည္သူေတြဘက္ကပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္က လိုက္နာလာၾကၿပီး သာယာဝေျပာတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခု၊ မေကာင္းမႈေတြ ကင္းတဲ့ လူမႈဝန္းက်င္ အသစ္ေတြနဲ႔ ထုံမႊန္းေနတဲ့ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ ေခတ္မီတဲ့ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ကို ေရာက္ရွိလာႏိုင္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသား တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

သန္းၿဖဳိးႏိုင္(ျမန္ျပည္သား)

The Voice