အတုယူ မမွားေစေရး ဆင္ျခင္ေတြး ယဥ္ေက်းၾကပါ တို႔ျမန္မာ

ေခတ္ေျပာင္း လာသည္ႏွင့္အမွ် ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိေရးကို ဦးစားေပးေတာင္းဆို လာၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကိစၥရပ္တိုင္း၌ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိေရး ေတာင္းဆိုရန္ ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္ကိုလည္း ဆင္ျခင္စဥ္းစားသင့္သည္။ ''လွ်ဳိ႕ဝွက္အပ္ေသာ အမႈကိစၥကို ယင္းအမႈကိစၥ မၿပီးမီ မည္သူ႔ကို မွ်မေျပာရ'' ဟု လမ္းၫႊန္ထားသည္ကို မေဟာ္သဓာ ဇာတ္ေတာ္တြင္ ထင္ရွားစြာေတြ႕ျမင္ႏိုင္ ေပသည္။ ထို႔အတူ ဝတ္စား ဆင္ယင္ေရးတြင္လည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိလြန္းလွ်င္ သင့္၊ မသင့္ ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ဆင္ျခင္စဥ္းစား ေဆာင္ရြက္သင့္သည္။ ''ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမွ ဟုတ္ပါေလ စ'' ဟု ေမးရေလာက္ေအာင္ ဟီရိ(အရွက္)ကို စြန္႔ပယ္ၾကသည္။ ''အရွက္ရွိမွ အေၾကာက္ရွိ သည္''ျဖစ္ရာ ဟီရိ(အရွက္)ကို စြန္႔ပယ္လိုက္သည္ႏွင့္ ၾသတၱပၸ (အေၾကာက္)ကိုပါ စြန္႔ပယ္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္ကို သတိမူသင့္သည္။ ဟီရိၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါးသည္ ေလာကပါလ တရားႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္ဟု ျမန္မာတို႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားၾကရာ ထိုတရား ႏွစ္ပါးကို စြန္႔ပယ္လိုက္လွ်င္ ေလာကပါလတရား (ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာတရား) ပ်က္ယြင္း သြားၿပီျဖစ္၍ ေလာက ႀကီး ကေမာက္ကမႏွင့္ ကြၽမ္းထုိးေမွာက္ခံု ျဖစ္လာ မည့္အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ အခ်ိန္မီျပင္ဆင္ သင့္ၾကေပသည္။ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီက ''ေလးစားထိုက္ေသာ အလုပ္မွန္သမွ်တြင္ ျဖတ္လမ္း မရွိ'' ဟု မိန္႔ဆိုခဲ့သည္ကို သိေစခ်င္သည္။ အမ်ဳိးသားစာေပ တစ္သက္တာဆုရွင္၊ အမ်ဳိးသား စာေပဆုမ်ားရွင္၊ စာေပျဖင့္ ျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳေနေသာ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ခင္ေအး (ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ)က ''ေလးစားထိုက္ေသာ အလုပ္မွန္သမွ်တြင္ ျဖတ္လမ္းမရွိဆိုတဲ့ စကား ဒါ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ စကားမဟုတ္ဘူး။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ သိပ္တန္ဖိုးထားတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ စာေတြ ဖတ္ရတာမ်ားလို႔ ၿငီးေငြ႔စိတ္ေလး ဝင္လာ မိတဲ့အခါမ်ဳိး၊ ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ အခါမ်ဳိးက် အဲဒီစကားေလးကို ျပန္ေတြးရင္းနဲ႔ အားျပန္သြင္းရ တယ္။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ေလးစားထိုက္တဲ့အလုပ္။ ဒီေတာ့ အပင္ပန္းခံရမယ္။ မွန္မွန္နဲ႔ ခရီးေပါက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရမယ္။ အားေလွ်ာ့လို႔မျဖစ္ဘူး။ ျဖတ္လမ္းက သြားခ်င္လို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူကမွ အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္ စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ပဲ အပင္ပန္းခံရမယ္။ သက္သာေအာင္ ျဖတ္ လမ္းလိုက္ရင္ တကယ္တတ္တဲ့ ပညာရွင္ ျဖစ္မွာမဟုတ္ ဘူး။ ဒီလို ကိုယ့္စိတ္ကို ဆံုးမၿပီး မာန္ျပန္တင္းႏိုင္ေစတဲ့ အင္အားမ်ဳိးကို အဲဒီ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ အဆို အမိန္႔ကေလးက ေပးစြမ္း ႏိုင္တယ္'' ဟု ဖြင့္ဟေရးသားလ်က္ လမ္းမွန္ျပခဲ့သည္ကို အတုယူူေစခ်င္သည္။
ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳ ဘာသႏၲရပါရဂူ စြယ္စံု ပညာရွင္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ ပေဇၨာတာ႐ံု ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲဥာနိက ကလည္း''ႀကီးျမတ္သူဟူသမွ်တို႔၊ ယူၾကသည့္ျမတ္ေနရာ၊ ေရွာင္တခင္ ခုခ်က္ ခ်င္း၊ အလ်ဥ္းမရပါ၊ မ်ားသူတို႔ အိပ္ေနရာ၊ ညခါပင္ သူမနား၊ အျမင့္ကို သူျမင္လို႔၊ သူအစဥ္ ႏွစ္ဆတိုးလို႔ရယ္၊ ႀကိဳးကုတ္ေလသား'' ဟု ကဗ်ာသီဖြဲ႕သတိေပးခဲ့သည္ကိုလည္း မွ်ေဝေပးလို သည္။ စင္စစ္ မျမင္သင့္ မျမင္အပ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းကို ဖံုးကြယ္လွ်ဳိ႕ဝွက္ျခင္း သည္ ယဥ္ေက်းမႈလကၡဏာပင္။ ေရွးဦးလူသားမ်ားသည္ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းေနခဲ့ၾကသည္။ အသိဥာဏ္ျမင့္မားၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ တိုးတက္လာေသာအခါ မျမင္အပ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္ အပိုင္းတို႔ကို သစ္ရြက္သစ္ခက္တို႔ျဖင့္ ဖံုးကြယ္ၿပီး အရွက္လံုေအာင္ ႀကံေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုမွ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတိုးတက္ၿပီး ဝတ္စားဆင္ယင္ မႈမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္အပ္ရမည့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းကို သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ေဖာ္လွစ္ေနၾကျခင္း မွာ ေခတ္ဆန္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ အ႐ိုင္းအစိုင္း ေခတ္သို႔ ေနာက္ျပန္ ဆြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ ပဋာစာရီသည္ မိသားစုႏွင့္ အတူေနရစဥ္ ဝတ္လစ္စလစ္ မေနပါ။ လင္၊ သားႏွစ္ဦး၊ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ေမာင္ တို႔အားလံုး ေသဆံုးသြားေသာ အခါ ယူက်ဳံးမရ အပူလံုးၾကြကာ ေသာကပရိေဒဝမီး ေတာက္ေလာင္ၿပီး သြက္သြက္ခါေအာင္ ႐ူးသြားသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္ အဝတ္အစားပင္ မကပ္ေတာ့ေပ။ အဝတ္အစား မကပ္ေသာ္လည္း အသိစိတ္ ကင္းမဲ့ေနသျဖင့္ ရွက္ရမွန္းမသိေပ။ သို႔ေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼသဘင္အနီး ေရာက္သြားေသာ အခါ မဟာက႐ုဏာရွင္ ဘုရားရွင္က ''ခ်စ္သမီး ပဋာစာရီ'' ဟု ေခၚလုိက္ခ်ိန္တြင္ အသိ တရား ဝင္လာသျဖင့္ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို သတိျပဳမိသြားၿပီး ရွက္ ရ ေကာင္းမွန္းသိေတာ့သည္။ အနီးရွိ တရားနာပရိသတ္ တစ္ဦးက ပဋာစာရီ အရွက္လံုေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ၿခံဳတဘက္ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေပးမွ တရားေျဖာင့္ေျဖာင့္ နာႏုိင္ၿပီး ကြၽတ္တမ္းဝင္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္အလွအပကို လိုအပ္သည္ထက္ လွစ္ဟေဖာ္ျပျခင္းမွာ တဏွာရာဂ လံႈ႕ ေဆာ္ျခင္း၊ အရွက္ကင္းမဲ့ျခင္း၊ အ႐ိုင္းေခတ္သို႔ ျပန္သြားေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူ႔အခြင့္အေရး ဟူေသာ စကားျဖင့္ အကာအကြယ္ ယူလွ်င္လည္း လူမႈအဖြဲ႕အစည္းတြင္ မိမိတစ္ဦးတည္း ေနသည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သတိရၿပီး မိမိေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရန္၊ မလိုလားအပ္ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို လက္ယပ္မေခၚရန္၊ အေတြးအေခၚ ႏုနယ္သူမ်ား အတုယူ မမွားေစရန္ လူပီသေသာ အသိျဖင့္ ဆင္ျခင္ျပဳျပင္ သင့္လွေပသည္။''တစ္ေယာက္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ဖို႔ရွာ၊ သတၱဝါအေပါင္း၊ ဆင္းရဲေၾကာင္း'' ဟူသည္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်သူကိုသာ ရည္ၫႊန္းသတိေပးျခင္း မဟုတ္ပါ။ စီးပြားရွာေနသူ အားလံုးကို ရည္ၫႊန္းသတိေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ လူ၏ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လူတိုင္း တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းျဖင့္ စီးပြား ရွာၾကရၿမဲျဖစ္ရာ လူတိုင္းအတြက္ သတိေပးခ်က္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ေရႊဟသၤာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ၾသဝါဒျဖစ္ေသာ ''လူကစ၍ သတၱဝါေတြမွာ ပထမအေရးႀကီးဆံုး ရွိသင့္ေသာအရာမွာ က်င့္ဝတ္ တရားမ်ားျဖစ္သည္။ လူမွာ လူ႕က်င့္ဝတ္၊ နတ္မွာ နတ္က်င့္ဝတ္၊ တိရစၧာန္တို႔မွာလည္း သက္ဆိုင္ရာ တိရစၧာန္က်င့္ ဝတ္ရွိၾကရသည္။ လူတို႔၌ လူ႔က်င့္ဝတ္ ရွိရာတြင္ လူမ်ဳိးအလိုက္၊ ဘာသာအလိုက္၊ က်င့္ဝတ္ အသီးသီးရွိသည္။ ဤ က်င့္ဝတ္တရား တို႕က ေစာင့္စည္း ထိန္းသိမ္း ေပးၾကေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ လူတို႔သည္ လူႏွင့္တူၾက၍ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္း ရွိၾကေပသည္။ အကယ္၍ လူ႔က်င့္ ဝတ္တရားတို႔သာလွ်င္ မရွိၾကမူူကား လူတို႔သည္ ႐ိုင္းစိုင္း၍ လူ႔ေလာကႀကီးသည္ ေၾကာက္ မက္ ဖြယ္ရာ၊ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ၊ ေပြလီ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ေလာက ႀကီး ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္'' ဟူေသာ ၾသဝါဒ ကို သတိရလ်က္ လူ႔က်င့္ဝတ္သီလကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာသင့္ေပသည္။ ေတာအုပ္ ႀကီး တစ္ခုတြင္ တိရစၧာန္မ်ားက အလွဆံုး တိရစၧာန္ကို ေရြးခ်ယ္ၾက ရာ ေဒါင္းၿမီးကြက္ မ်ားျဖင့္ လွပေသာ ေဒါင္းမေလးကို အလွဆံုးဟု ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္။ ထိုအခါ ေဒါင္းမေလးက အၿမီးမ်ားကိုျဖန္႔လိုက္လွ်င္ ပိုလွသည္ ဟု ၾကြားဝါလို၍ ေဒါင္းၿမီး ကို ျဖန္႔ေထာင္ၿပီးကရာ ေဒါင္း ၿမီးျဖင့္ ဖံုးထားေသာ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းကို တိရစၧာန္မ်ားက ေတြ႕ျမင္ၾကၿပီးေနာက္ အရွက္မဲ့ေသာ ေဒါင္းမေလးကို ဝိုင္းဝန္း ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ ၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွက္တရား ကင္းမဲ့ျခင္းကို တိရစၧာန္ပင္ လက္မခံ၊ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။

ျမတ္ဗုဒၶက '' အရွက္အေၾကာက္ မရွိလွ်င္ ျဖဴစင္ေသာတရားမရွိ။ အရွက္အေၾကာက္ရွိသူတို႔၌ ျမတ္ေသာအက်င့္ ျပန္႔ပြား၍ ကိေလသာမွ ၿငိမ္းေအး၏''ဟု ဣတိဝုတ္ ပါဠိေတာ္ သုကၠဓမၼ သုတ္၌ ေဟာၾကားေတာ္မူ ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အရွက္အေၾကာက္ ကိန္းဝပ္သူသည္သာလွ်င္ ပစၥဳပၸန္၊ သံသရာႏွစ္ျဖာ ေကာင္းက်ဳိးရႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟီရိၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါး၊ အထူးသျဖင့္ ''ဟီရိ'' ကို လံုးဝ (လံုးဝ) လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၍ မရပါ။ ဤတြင္''ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္၊ အမွတ္ ၅၃၅-သုဓာေဘာဇနဇာတ္ေတာ္''ကို သာဓကေဆာင္လိုပါ သည္။''အာသာ၊ သဒၶါ၊ သီရိ၊ ဟီရိ'' ဟူေသာ သိၾကားမင္း၏ သမီးေတာ္ ေလးပါးသည္ အေနာဝတတ္ ေရအိုင္တြင္ ေရကစား ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီး ေဆးဒန္းျမင္း သီလာေက်ာက္ဖ်ာ ထက္၌ ေခတၱနားေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ နာရဒရေသ့သည္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္သို႔ စ်ာန္တန္ခိုးျဖင့္ ပ်ံၾကြသြားၿပီးေနာက္ လမ္းခရီး တစ္ေထာက္ နတ္ဥယ်ာဥ္အတြင္း ဆိတ္ကြယ္ရာ၌ ေခတၱနားေန သပၸာယ္ၿပီး နီရဲေသာ ပင္လယ္ ကသစ္ပြင့္ကို ထီးကဲ့သို႔ေဆာင္းကာ နတ္သမီးမ်ား နားေနရာ ေက်ာက္ဖ်ာထိပ္ တည့္တည့္မွ သီတင္းသံုးၿမဲေနရာ လိုဏ္ဂူသို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ပ်ံၾကြသြားေတာ္မူသည္။ 

ေလေအာက္ယူဇနာ တစ္ရာအထိ ေမႊးေသာ ပင္လယ္ ကသစ္ပြင့္ကို ညီအစ္မ ေလးဦးက လိုက္ေတာင္းၾကရာ နာရဒရေသ့က အျမတ္ဆံုးသူကို ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မည္သူ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္ကို သိရန္ ဖခင္သိၾကားမင္းထံ သြားေမးသင့္ေၾကာင္း အႀကံေပး ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ဖခင္သိၾကားမင္းက သမီးအရင္းခ်ည္းျဖစ္၍ အျမတ္ဆံုးသူကို ေရြးရခက္သျဖင့္ ဟိမဝႏၲာရွိ တရားဓမၼသီလ ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေကာသိယရေသ့ထံ ေစလႊတ္အဆံုးအျဖတ္ ခံယူေစမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ေကာသိယရေသ့၏ ဓေလ့မွာ ေန႔ညမဆို ေရာက္လာသူ လူတကာတို႔အနက္ အျမတ္ ဆံုးသူကို စားဦးေပးေလ့ ရွိသျဖင့္ ရေသ့အား ေမႊးႀကိဳင္ ခ်ိဳဆိမ့္လွစြာေသာ ဒိဗၺေဘာဇန နတ္သုဓာ လွဴဒါန္းရန္ မာတလိကို ေစလႊတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ရေသ့ထံမွ စားဦးရေသာသူကို က်န္သံုးဦးက မနာလိုျငဴစူျခင္း မျပဳရန္ ဆံုးမလႊတ္လိုက္သည္။ ေကာသိယရေသ့ထံသို႔ သီရိက အေရွ႕အရပ္၊ အာသာက ေတာင္အရပ္၊ သဒၶါက အေနာက္အရပ္၊ ဟီရိက ေျမာက္အရပ္မွ တညီတၫြတ္တည္း ဝန္းရံခစားကာ နတ္ၾသဇာကိုေပးရန္ ေတာင္းၾကသည္။
ရေသ့က နတ္သမီးတစ္ဦးစီ၏ စိတ္ေနသေဘာထားကို ေမးျမန္း စိစစ္ၿပီးေနာက္ အမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ အရွက္တရား ေစာင့္ထိန္းသူ အေထြးဆံုး ဟီရိ နတ္သမီးကို အျမတ္ဆံုး အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ကာ စားဦးေပးခဲ့သည္။ ဤသည္ကိုပင္ ရွင္မဟာရ႒သာရက ''ေမွာင္မိုက္လင္း လင္း၊ ထြန္းဝင္းတညီ၊ ေရႊၾကယ္စီသို႔၊ သီရိေရွ႕မွ၊ ေတာင္ကအာသာ၊ သဒၶါ အေနာက္၊ ေျမာက္ ကား ဟီရိ၊ လိုတူညႇိလ်က္၊ တရွိတရြယ္၊ ေနၿပီးဝယ္တည့္၊ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါး၊ ေက်းဇူးမ်ားသည္၊ သၾကားရသာ၊ နတ္ၾသဇာကို၊ ေပးပါေစေၾကာင္း၊ ပန္ထြာေတာင္းေသာ္၊ ေထြးေႏွာင္းဆံုးအား၊ ရေသ့ဖ်ားလွ်င္၊ စကားေမးၿပီး၊ ေျဖသီးခ်ဳိးခ်ည္၊ အမည္လိုက္ဖက္၊ အရွက္ေစာင့္ထ၊ ျမတ္ခ်င္း တေၾကာင့္၊ ၾကည္လွအထူး၊ သဒၶါႏူး၍၊ စားဦးေပးတံု လွ်င္းသတည္း'' ဟု သံဝရပ်ဳိ႕တြင္ ေရးဖြဲ႕ ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဟီရိ နတ္သမီးသည္ စားဦးသာမက ပင္လယ္ ကသစ္ပြင့္ကိုလည္း ဆက္ လက္ရရွိခဲ့သည္။ ဤသည္ကို ေထာက္ကိုး၍ ''ဟီရိဟူေသာ အရွက္တရားသည္ အျမင့္ျမတ္ ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း'' သိသာထင္ရွားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘိုးဘြားမ်ားက ''အရွက္ရွိမွ အေၾကာက္ရွိ မည္'' ဟူေသာ ဆို႐ိုးစကား ထားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ''မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရန္ အရွက္တရား ရွိေသာသူမွသာ အေၾကာက္တရားရွိသည္'' ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ႀကံ၊ ေျပာ၊ ျပဳ ကံသံုးပါး အမႈကို ေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌ ''ဟီရိ'' ကို ပိုမိုအေလးထားရမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါး မပ်က္ျပားေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ေစာင့္ ထိန္းၾက ရန္ တပ္လွန္႔ႏိႈးေဆာ္ ေသာအေနျဖင့္ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီ၏ ေအာက္ပါ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို မွ်ေဝ ေပးလုိက္ရေပသည္။

ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ရွိန္းဆာယာ
႐ုပ္ေသးစင္ေပၚ ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ေတာင္ေဝွး။
ခုန္အပ်ံႏွင့္သူ႔ဟန္ကို သည္ေဖၾကည့္ ေမာမိတယ္ေလး။
ရွိန္းဆာယာ ပိုေမာက္ ကိုယ္ေပ်ာက္သည့္တန္ခိုး။
ရွိန္းဆာယာ သည္ေဖေၾကာက္ စိတ္ေပ်ာက္မွာစိုး။
စမ္းၾကည့္ဖို႔ပဲ
ရွိန္းဆာယာ ပိုေမာက္ ကိုယ္ေပ်ာက္၍ စိတ္ေပ်ာက္လွ်င္။
ဆာယာရွင္ ထင္ရာစိုင္း ႐ိုင္းပ်အစဥ္။
ေလာဘႏွင့္ မာနယွဥ္ ဗိုလ္က်ခ်င္အၿမဲ။
အနိစၥာ ထိုအသိ သတိခံ ခိုင္သေလာက္ျဖင့္ ေပ်ာက္စိတ္ကိုရွာလွ်င္ မိပါလိမ့္ စမ္းၾကည့္ဖို႔ပဲ။

ျမ၀တီ