ဝန္ႀကီးေဟာင္း ဦးေအာင္ၾကည္ႏွင့္ စကားစျမည္

အပိုင္း (၁) အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈ၊ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး စပ္ကူးမပ္ကူးႏွင့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ေရး။

ကၽြန္ေတာ္စၿပီးေတာ့ ေမးခ်င္တာက အသြင္ကူးေျပာင္းမႈမလုပ္ခင္ ကာလေလးေပါ့။ အဲဒီကာလေလးမွာ ပါခဲ့တာ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အဓိက အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္းေရးမွာ အဲဒီကာလကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ မိမိအေနနဲ႔ အားမရခဲ့တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္သင့္လ်က္ နဲ႔ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့တာ ရွိလား။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကာလ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အဆင့္အထိ ေရာက္လာတာေလးေတြကို ျပန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိး အခ်က္ေတြ အဓိကထား ေဆြးေႏြးခဲ့ရတာလဲ။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့လဲ အဲဒါေလးၿခံဳၿပီး ေျပာျပေစခ်င္တယ္။



အခု ခင္ဗ်ားေမးတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တပ္မေတာ္အစိုးရကာလ ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဆက္ဆံေရးဝန္ႀကီး တာဝန္တစ္ရပ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္မွာ လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီဥစၥာေျဖတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နည္းနည္းကန္႔သတ္ခ်က္ရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲလို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးပြဲနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာတူညီမႈတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ေသာ္ လည္းေကာင္း မွတ္တမ္းတစ္ခုခု ထုတ္မယ္ဆုိလို႔ ရွိရင္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူၿပီးမွ ထုတ္ပါဆုိတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီကာလတုန္းက ေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေယဘုယ်ေလာက္ပဲ ေျပာႏိုင္ပါမယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာက အဓိကကေတာ့ Common Ground (ဘံုတူညီခ်က္)ကို ရွာတာပါ။ သူ႔ဘက္က ဘယ္လို လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိသလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ေစခ်င္သလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ဘာေတြျဖစ္ေစခ်င္သလဲ။ ဒီႏွစ္ခုကို ဘံုသေဘာတူညီခ်က္ေပါ့ေလ၊ အဲဒါေလး ထြက္ေပၚလာေအာင္ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ႔တာပါ။ အဲဒီမွာ ထြက္ေပၚလာတဲ႔ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားျပည္သူ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာေစဖုိ႔အတြက္ အားလံုးပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ဆိုတဲ့ သေဘာထားေလးပါပဲ။ ဒီ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ မယ့္ သေဘာထားေလးေတြက အဓိကရရွိတဲ့ ရလဒ္ပါ။ အဲေတာ့ ဒီေဆြးေႏြးပြဲေတြက ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လာ ရလဲဆုိတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက အားလံုးသိၾကတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးအရ ကုလသမဂၢကေရာ၊ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြကေရာ ေတာင္းဆုိမႈေတြ ရွိေနခဲ့ တယ္။ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈေတြလုပ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းမႈေတြ ရွိေနခဲ့တယ္။

ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရအေနနဲ႔ကလည္း တျခားတျခားေသာ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ျပႆနာေတြကိုေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိခဲ့ဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးတဲ့နည္း လမ္းကို စၿပီးေတာ့ ဖြင့္ေပးရင္ ေကာင္းမလား ဒီလိုေဆြးေႏြးတာပါ။ ဒီလို ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးတဲ့ နည္းလမ္း ကို စတင္ဖြင့္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ဒီအက်ပ္အတည္းေတြ ဒီျပႆနာ အခက္အခဲေတြကေနၿပီးေတာ့ ထြက္ေျမာက္ မယ့္လမ္းစ ေပၚလာမလား ဆိုတဲ့ ဒီလုိရည္မွန္းခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ေဆြးေႏြး ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေဆြးေႏြးတဲ့ေနရာမွာ ေတာ့ အဓိကက်တဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္း က ေနအိမ္မွာပဲေနခဲ့ရတဲ့ ကာလျဖစ္ေနေတာ့ ျပင္ပနဲ႔ ဆက္ဆံမႈျပတ္ ေတာက္ခဲ့ေနတာဆိုေတာ့ ပါတီ ဃႏဃ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုတဲ့ကိစ္ၥေတြ၊ ေတြ႔ဆံုဖုိ႔ကိစၥေတြ၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တခ်ဳိ႕ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြ ကိစၥေတြ၊ လြတ္ေျမာက္ေရးကိစၥေတြ၊ ဒါေတြ ေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ပါတယ္။

အဲလိုေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မလုပ္လိုက္ရတဲ့ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘူးလို႔ ထင္တဲ့ ဆႏၵမ်ဳိးကေတာ့ သိပ္ေထြေထြထူးထူး မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကာလအားျဖင့္ စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၅ ရက္က ပထမအႀကိမ္ ေဆြးေႏြး တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ကုိးႀကိမ္ေျမာက္ ေဆြးေႏြးတာကေတာ့ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလအထိ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေလာက္အတြင္းမွာ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အထင္ေပါ့ေလ။ အခုေန ျပန္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ တဲ့ အခါက်ေတာ့ တကယ္လို႔သာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါ၀င္ႏုိင္ ေအာင္ တုိက္တြန္းႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ ပိုၿပီးေတာ့ အားျဖစ္ လာလိမ့္မလားဆိုတာ ေလးတစ္ခ်က္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေလး ကိုယ္ထမ္းေဆာင္မႈနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး သံသယျဖစ္မိတာေလးေပါ့။ ဒါေလး တစ္ခ်က္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ႏွစ္ဖက္ အေပးအယူနဲ႔ညႇိႏိႈင္းၿပီး ေဆာင္ရြက္သြားၾကတဲ့သေဘာပါပဲ။

အဲဒီကာလတုန္းကရခဲ့တဲ့ Co- mmon Ground သေဘာတူညီခ်က္ေတြထဲက အခုအေနအထားနဲ႔ ျပန္ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အခုလည္း အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလက အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ သြားေနၿပီ။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္းကေန ျပန္ၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီ Co- mmon Ground ကေန ေခ်ာ္ထြက္သြားတာမ်ဳိးမ်ား ႏွစ္ဖက္ေပါ့။ ႏွစ္ဖက္စလံုး က ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဖက္ဖက္က ရွိတယ္လို႔ ထင္သလား။

ဒီမွာက ႏွစ္ပိုင္းရွိတာေပါ့။ အခု ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေဆြးေႏြးတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္ အစိုးရ ကာလမွာ ကုိးႀကိမ္ေျမာက္ ေဆြးေႏြး တဲ့အပိုင္းေပါ့။ အဲဒီမွာေပါ့ Co- mmon Ground က ဒီေလာက္ေလး ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ လက္ထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးႀကိမ္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ အဲဒီေလးႀကိမ္ေဆြးေႏြးတဲ့ အထဲမွာ အဓိကက်တဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ေပါ့။ အဲ့ဒီ ဒုတိယအႀကိမ္က ၾသဂုတ္ ၁၂ ရက္မွာ ေဆြး ေႏြးတာပါ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ ၾသဂုတ္ ၁၂ ရက္မွာ ေဆြးေႏြး တာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးကေန ပူးေပါင္းၿပီးေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေလး၊ သေဘာတူညီခ်က္ကေလး တစ္ခုရတယ္။

ေနာက္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ အတူလက္တြဲၿပီး ေဆာင္ရြက္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ ေတြလည္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတုန္းက သတင္းထုတ္ျပန္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ ျပန္ ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ေတြ႔ပါမယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အျပန္အလွန္ကူညီေသာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ (Reciprocal Basis) ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဒီလုိေလး လုပ္ေဆာင္သြား မယ္လို႔ သေဘာတူထားတာ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီကာလ အတြင္းမွာ ရရွိတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အပိုင္းမွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အား ရေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ဒီအေျခအေနကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္တယ္ လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ မထင္ပါဘူး။ သို႔ရာတြင္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္တာ ရွိပါတယ္။ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္တာရွိတယ္။

အဲဒီအပိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀န္ႀကီးဌာန အေနနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ဝင္တယ္၊ ထြက္တယ္၊ သြားတယ္၊ လာတယ္။ ဒါဟာလည္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေလးေတြပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ကိစ္ၥေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတကြ ေဆာင္ရြက္ၾကတာေလးေတြ ရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ၾသဂုတ္၊ ၁၂ ရက္တုန္းကရရွိခဲ့တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္က အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ အသံုး၀င္တယ္။ ျဖစ္ထြန္းမႈ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

တပ္မေတာ္အစိုးရ ကာလကေရာ၊ အခု ေနာက္ပိုင္းသမၼတဦးသိန္းစိန္ တက္တဲ့ ကာလမွာေရာ ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တာကေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳမႈ Respect နဲ႔ Recognition အဲဒီ အေပၚမွာပဲ အေျခခံၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တယ္။ အဲဒီမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ကို အဓိကက်တဲ့ အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ တပ္မေတာ္ အစိုးရကေရာ၊ သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစိုးရကေရာ လက္ခံၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ရဲ႕အခန္းက႑တစ္ခု အေနနဲ႔ပဲ က်န္တဲ့ Stakeholder ေတြလည္း ရွိမယ္ဆုိၿပီး ေဆြးေႏြးတာလား မသိဘူး။ ဘယ္လိုမ်ဳိး အေျခခံ ေပၚမွာမူတည္ၿပီး ေဆြးေႏြးတာလဲ မသိဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္ဆံေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ေပးလိုက္စဥ္ကတည္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ဆုိတာ တစ္ခ်က္ပဲ။ ပန္းတုိင္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအေနနဲ႔က ေတြးထားတာ ရွိပါတယ္။ တျခား အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးသြားဖို႔ဆိုတဲ့ကိစၥ မပါပါဘူး။ ဒါက တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္ ကပါ။ ေနာက္ ဒီဘက္ကာလမွာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖုိ႔ ဆုိတဲ့ အပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပါတီေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုဖို႔၊ ညိႇႏိႈင္းဖုိ႔၊ အခုလုပ္သလိုေပါ့ေလ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ဖုိ႔ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္မွန္းခ်က္ေပး မထားပါဘူး။ မစ္ရွင္အေနနဲ႔လည္း ေပးမထားပါဘူး။

ဒီဟာနဲ႔ စပ္ဆက္ၿပီးေတာ့ မေန႔က (ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္) ဆုိရင္ ေနျပည္ေတာ္မွာ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ႀကီးေတြ၊ အေရးပါတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြ ၁၄ ေယာက္ထဲက ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးတယ္။ တစ္ဖက္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကေရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကေရာ တစိုက္မတ္မတ္ သူတို႔ေျပာလာတာ က သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႀကီးေလးႀကီးေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ျမင္တာက Fundamental (အဓိက) ကြာဟခ်က္က တစ္ဖက္က တပ္မေတာ္အစုိးရေရာ၊ သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ ဘက္ကေရာ ျမင္တာက မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ အားလံုး Exclusive ေပါ့။ က်န္တဲ့ဟာေတြလည္း ပါမယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအ၀င္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အပါအဝင္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အၿမဲတမ္း တစိုက္မတ္မတ္ေျပာေနတာက သူတို႔က အေရး ႀကီးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု သူတို႔နဲ႔ အဓိကထားၿပီး ေဆြးေႏြးရမယ္။ ဆုိေတာ့ အဲဒီကြာဟခ်က္ အခုအခ်ိန္ထိ ရွိေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ဟုိးကာလကတည္းက အခုထိေပါ့ေနာ္။ အခုဆုိရင္ ႀကီးေလးႀကီးဆိုတဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ က်န္တာေတြပါ ပါတယ္။ Exclusive လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ရတာေပါ့ ေလ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာပါ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုျမင္လဲ။ ဘယ္လုိ သံုးသပ္ပါလဲခင္ဗ်။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈမွန္သမွ်ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ခ်ည္းပဲလို႔ ဒီလိုပဲ ျမင္ပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းေဆြးေႏြးရင္လည္း အက်ဳိးရွိတာပဲ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေဆြးေႏြးရင္ လည္း အက်ဳိးရွိတာပဲ။ အမ်ားနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေဆြးေႏြးရင္လည္း အက်ဳိးရွိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဆြးေႏြးတဲ့ Scope အပိုင္းမွာ က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပါ၀င္ေဆြးေႏြးတဲ့ အေနအထားေတြေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ေယဘုယ်ဆန္သြားတာနဲ႔ Particularly ေဆြးေႏြးတာနဲ႔ ဒီလိုေလးေတြေတာ့ ကြာျခားသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ အစီအစဥ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အစီအစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဆႏၵအရ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မဆုိ ဘယ္အခ်ိန္အခါမဆို ေဆြးေႏြးေနၾကေစခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီအေျပာင္းအလဲ မစခင္ေလးမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑က ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ILO ေပါ့။ တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္မွာ ျမန္မာအစိုးရကို Punitive Actions (ဒဏ္ခတ္မႈ) ေတြေပါ့။ ပိတ္ဆုိ႔မႈ ယူခဲ့တဲ့အထဲမွာ ILO ကေန ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြ။ ဆုိေတာ့ ILO ရဲ႕ သေဘာထားေတြ ေျပာင္းလာေအာင္၊ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာျပန္ၿပီး လုပ္လာေအာင္ ျမန္မာအစိုးရကလည္း လက္ခံလာေအာင္၊ တပ္မေတာ္ အစိုးရကလည္း လက္ခံလာေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့အပိုင္းမွာ ပါခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က နားလည္တယ္။ အဲဒီဟာ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ နံပါတ္တစ္ကေတာ့ ဘယ္သူက လုပ္ခုိင္းတာလဲ။ တပ္မေတာ္အစိုးရရဲ႕ အမိန္႔ေၾကာင့္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ရဲ႕ Initiative လား။ ေနာက္ တစ္ခုကေတာ့ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြ၊ ဘယ္လိုမ်ဳိးရင္းႏွီးမႈေပါ့။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ Com-munity လို႔ ေခၚတဲ့ ILO အပါအ၀င္ သူတို႔နဲ႔ စတင္ထိေတြ႕မႈကို ဘယ္လိုမ်ဳိး တည္ေဆာက္ခဲ့သလဲ။

အဲဒါက ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အရွည္ႀကီးပဲေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္တမ္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အဓမၼခုိင္းေစမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့မွ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚမွာ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈေတြလုပ္ခဲ့တာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္ တည္းက စလုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ တို႔ဘာတို႔ ဆုိတာရွိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ဖြဲ႔စည္းေပးတာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီထဲကိုဝင္ရတာ အခက္အခဲရွိတာေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေနစၿပီး တကယ္ေတာ့ ေျဖရွင္းဖို႔အစကတည္းက လုပ္မယ္ဆုိရင္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေျဖရွင္း ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြ ရွိေသာ္လည္းပဲ ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ Defensive ေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ကာ ကြယ္ၿပီးေတာ့ ေျဖရွင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က က်င့္သံုးေနၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ျပႆနာဟာ မလိုလားအပ္ဘဲ ႀကီးထြားလာတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ျမင္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ျပန္စဥ္းစားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ (၈၇) ႀကိမ္ေျမာက္ ILO ညီလာခံေပါ့။ အဲဒီညီလာခံမွာ အေမရိကန္ သမၼတဘီကလင္တန္ ကိုယ္တုိင္က ဆြစ္ဇာလန္အိုင္အယ္လ္အုိ ကြန္ဖရင့္ကို လာတက္တယ္။ တက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ထိေရာက္တဲ့ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈေတြလုပ္ဖုိ႔။ ဒီသ ေဘာသက္ေရာက္တဲ့ ဟုိဒင္းေတြကို ဒီညီလာခံႀကီးမွာ ေျပာၾကားသြားခဲ့တာ။ အဲဒီ ေျပာၾကား ခ်က္ဟာ ပထမဆံုး ညီလာခံရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပါ့။ စံုညီ ညီလာခံေပါ့။ စံု ညီညီလာခံရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚမွာ Sanction လုပ္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ Emergency Resolution ဆုိတာ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ Emergency Resolution မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြက္ အကူအညီမေပးဖုိ႔တို႔ ေနာက္တစ္ခုက အဆက္ဆံမလုပ္ဖုိ႔။ အဓမၼခုိင္းေစမႈ မေလ်ာ့ပါးမခ်င္း ဒါမ်ဳိးေတြ ပါလာတယ္။

အဲဒါေလးေတြက ILO လို Agency ေတြထဲမွာ ၀ါရင့္ Agency လည္း ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ႏုိင္ငံ ေပါင္းစံုေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ၁၈၇ ႏုိင္ငံေလာက္ ရွိပါတယ္။ အစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္ေတြလည္းပါတယ္။ အလုပ္ရွင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြလည္း ပါတယ္။ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ေတြ လည္းပါတယ္။ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ညီလာခံႀကီးမွာ အဲဒီလို ညီလာခံႀကီးမွာ ဒီလိုဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ကိစၥက အနာဂတ္ Sanction ေတြျဖစ္ေပၚလာဖုိ႔အတြက္ လမ္းခင္းေပးသလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ဒါက ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ေနာက္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ အရွိန္က ျမင့္လာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ျမင့္လာလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သက္ဆုိင္ရာ တုိင္း ျပည္ေတြမွာရွိတဲ့ အစိုးရေတြ၊ အလုပ္ရွင္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ အားလံုးကို ILO အေနနဲ႔ ခုနကေျပာတဲ့ တားျမစ္ခ်က္ေတြကို ထပ္ဆင့္ထုတ္ျပန္တာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ ECOSOC (Economic and Social Council) လို႔ေခၚတဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးေကာင္စီမွာလည္း ILO က တက္ေရာက္ၿပီး ေဆြးေႏြးတင္ျပလာ တာေတြ ရွိလာတယ္။

ရိွလာတဲ့အခါက်ေတာ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အားလံုးသတိထားမိၾကမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံက ကုန္ ပစၥည္းေတြ ဆိပ္ကမ္းေတြမွာ တင္တာခ်တာ မလုပ္ဖုိ႔ တားျမစ္တဲ့ အေနအထားအထိ ေရာက္လာတယ္။ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးမားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ႏုိင္ငံအေပၚမွာ ထိခုိက္ေစတဲ့ ကိစၥေတြပါပဲ။

အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္စြာပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္အခါမွာ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန ဒုတိယ၀န္ႀကီး အျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ေနာက္ပုိင္း မွာ ဝန္ႀကီးအျဖစ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔သြားၿပီး ႀကံဳႀကိဳက္တာပါ။ ႀကံဳ ႀကိဳက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မင္း ဒီ ILO ျပႆနာကို ၿပီးေအာင္ေျဖရွင္းဆုိၿပီး ဒီလို Mission ေပးတာေတာ႔ မရွိပါဘူး။ ဒီလို Mission မ်ဳိးေပးလို႔လည္း မရဘူး ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူ႕မွာ ျဖစ္ႏုိင္ဖြယ္အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက သိပ္မ်ားတာကိုး။Causes ေတြ သိပ္မ်ားေတာ့ ဒီ Causes ေတြကိုလည္း ဒီ Mission ကို တစ္ေယာက္တည္း တာ၀န္ေပးဖို႔ဆုိတာ တကယ့္ တကယ္ေတာ့ သိပ္သဘာ၀မက်ဘူးလုိ႔ အယူရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ Responsibility ရွိ တဲ့ ဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ တာ၀န္ရွိတဲ့ ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါဘာအေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးႏုိင္မလဲ။ ငါ့ႏုိင္ငံအတြက္ေပါ့။ ဒီလိုမ်ဳိး စဥ္းစားပါတယ္။ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဒီျပႆနာေတြကို ငါဘယ္လို မ်ဳိး ေျဖရွင္းမလဲ။ ဒီျပႆနာဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ျပႆနာ ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ တကယ့္ Focal Ministry ေပၚမွာ ပိုၿပီး ေတာ့ က်ေရာက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့နည္းလမ္းေတြကို ေလ့လာတယ္၊ ေဆြးေႏြးတယ္။ တခ်ဳိ႕ဟာေလးေတြကိုလည္း Compromise အေပးအယူ လုပ္ရတာ ရွိပါတယ္။

အဲေတာ့ အဲဒီလိုလုပ္ရင္း လုပ္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကILO ညီလာခံကို ေလးႀကိမ္ေလာက္ သြားတက္ျဖစ္တာ ေပါ့။ အဲဒီမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ေဆြးေႏြးတယ္။ သက္ဆုိင္တဲ့ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လုိက္ၿပီးေတာ့ ေတြ႔ဆံုတယ္။ အလုပ္ရွင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ဆံု တယ္။ ေနာက္ ILO ရဲ႕ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္တို႔နဲ႔လည္း ေတြ႔ဆံုပါတယ္

Mizzima