က်ည္ဆန္ေတြေျပးလႊားေနဆဲ . . . အာဇာနည္ေတြ ထပ္မေပးၾကရေစနဲ႔

အျပင္မွာ မိုးက တစိမ့္စိမ့္ရြာေနသလို ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ လည္း မိုးက တစိမ့္စိမ့္ေစြေနသည္။ အျဖဴအမည္း ပံုရိပ္မ်ားက မႈိင္းမႈိင္းပ်ပ်သက္ဝင္လ်က္။

မိုးေရထဲ အရွိန္ႏွင့္ေမာင္းလာေသာ ဂ်စ္ကားက ဘရိတ္ ကို ေဆာင့္နင္း ရပ္လုိက္၍ေလာမသိ၊အနည္းငယ္ ယမ္းခါ သြားသည္။ ကားေပၚမွ ေသနတ္ကိုင္ လူတစ္စုသုတ္ သုတ္ ပ်ာပ်ာဆင္းလာကာ အတားအဆီး အစစ္အေဆးတစ္စံုတစ္ရာမရွိေသာအေဆာက္အအံုထဲ အေျပးအလႊားဝင္သြားၾကသည္။ေခတၱရပ္နားျခင္းဟု အနက္ရေသာ Play ခလုတ္ ကိုႏွိပ္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားက ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔ သြားသည္။

မိုးေရစက္မ်ားကလည္း ေလထဲလမ္းခုလတ္တြင္ ရြာက် ရင္းတန္းလန္း။ အေျပးလွမ္းေနသူတို႔သည္လည္း လက္လႊဲ ရင္း၊ေျခလွမ္းရင္း၊ အမိန္႔ေပးသည့္ ဟန္အမူအယာ တို႔ျဖင့္ ရပ္တန္႔လ်က္။

အျပင္မွာေတာ့ မိုးကတစိမ့္စိမ့္ရြာက်ေနဆဲ။ ျပတင္း ေပါက္မွ အျပင္သို႔လက္ကို ဆန္႔ထားလိုက္ေတာ့ လက္ခံုေပၚ ေရတို႔ ရႊဲရႊဲစိုကုန္သည္။

ခဏေလးရပ္ပါဦးဟု သူ႔အတိုင္း လည္ပတ္ေနေသာ ကမၻာႀကီးကို ေတာင္းပန္၍မရ။ အသံဗလံမ်ား၊ လႈပ္ရွား သြားလာေနမႈ မ်ားကိုလည္း ခဏပင္ျဖစ္ေစ ရပ္တန္႔ေနေစ ရန္ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ားထဲ ႏွိပ္စရာ ခလုတ္မရွိ။ သို႔ေသာ္ လႈပ္ရွား ေနမႈမ်ား ရပ္တန္႔သြားရန္ဆြဲစရာခလုတ္မ်ား ေတာ့ရွိခ်င္ရွိေန ႏုိင္သည္။

ထိုခလုတ္မ်ားကို မည္သူတုိ႔ ဆြဲ ႏိုင္ပါသလဲ။ စီးဆင္းေန ေသာျမစ္ကုိ ဒီတိုင္းရပ္တန္႔ပစ္၍မရ၊ သို႔ေသာ္ ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္စိုင္ ေက်ာက္တံုးမ်ား ပစ္ခ်ပိတ္ဆုိ႔ လိုက္၍ေတာ့ ရႏုိင္ သည္။ ဆည္တို႔ျဖင့္ ဆီးကာ၍ ရႏိုင္သည္။ ရွင္သန္ပြင့္လန္း ေနေသာ သစ္ပင္၊ ပန္းပြင့္မ်ားကို တားဆီး၍ မရ၊ သို႔ေသာ္ အျမစ္မွႏုတ္၍ သတ္ပစ္လိုက္ ၍ေတာ့ ရပါလိမ့္မည္။ အၿပီး တိုင္ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း၍လည္း ရႏိုင္ပါမည္။

ထိုခလုတ္မ်ားကို မည္သူတို႔ ဆြဲပါသလဲ။ ထိုေက်ာက္တံုး မ်ားကို မည္သူတို႔ ပစ္ခ်ပါသလဲ။ အဘယ္သို႔ေသာ လက္တို႔ သည္ အျမစ္မွေန၍ ရက္ရက္စက္စက္တူး ဆြႏုတ္ ပစ္ႏိုင္ပါသလဲ။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရန္ အမိန္႔မ်ားကိုေရာ မည္သူတို႔က ေပးပါသနည္း။

ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ လႈပ္ရွားမႈအားလံုး ရပ္တန္႔ေနဆဲ။ ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ လူတစ္စုသည္ ရပ္တန္႔ေနသည္။ အေဆာက္အအံုတြင္း အရာအားလံုးရပ္တန္႔ေနသည္။ အ ကယ္၍ ျပသသည္ဟုအနက္ရေသာ Play ခလုတ္ကိုထပ္မံ ႏွိပ္လုိက္ပါက သူတို႔ ျပန္လည္လႈပ္ရွားသက္ဝင္လာၾကမည္ ျဖစ္သည္။

ေလွကားတစ္ခုမွေန၍ သူတို႔အေျပးအလႊား တက္ၾက မည္။ စစ္ဖိနပ္သံမ်ားကို တဒုန္းဒုန္းၾကားရမည္။ ၿပီးလွ်င္ေသနတ္ေမာင္းကိုပထမဆံုးအႀကိမ္ဆြဲလုိက္ၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္–အခန္းတံခါးတစ္ခုကို သူတို႔ဖြင့္ၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္ ————————-။

Play ခလုတ္ကို ကြၽန္ေတာ္မႏွိပ္ခ်င္။ ျပင္ပသက္ရွိ ေလာကတြင္ ခဏရပ္တန္႔ထားနုိင္သည့္ Play ခလုတ္မရွိ။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ တီဗီဖန္သားျပင္ကိုေတာ့ အမိန္႔ ေပးေစခိုင္း၍ ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မႏိုင္ႏိုင္ရာကို ကြၽန္ ေတာ္ရပ္တန္႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။

အကယ္၍ Play ခလုတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ႏွိပ္လိုက္ပါ လွ်င္— ။

အခန္းထဲ ေသနတ္သံတို႔က တေဝါေဝါဆူညံသြားသည္။ က်ည္ထိ၍ လြင့္တက္လာေသာ သစ္စမ်ား၊ စာရြက္မ်ား၊ ရုတ္တရပ္မတ္တတ္ထရပ္လိုက္သူမ်ား၏ ရင္ဝသို႔ အစု လိုက္ အၿပံဳလိုက္ေျပးဝင္သြားေသာ က်ည္ဆန္မ်ား၊ ဟန္႔တားလိုက္ ေသာ လက္တစ္ဖက္။တရၾကမ္းစီးထြက္လာေသာေသြးမ်ား၊ အခန္းေလးထဲ ယမ္းေငြ႔မ်ားျဖင့္ညစ္ေထး မႈိင္းေဝသြားေတာ့ မည္။

ကြၽန္ေတာ္ Play ခလုတ္ကို မႏွိပ္မိေသးပါ။ ႏွိပ္လိုက္လွ်င္ မည္သုိ႔ျဖစ္ေတာ့မည္။ မည္သည့္ျမင္ကြင္းမ်ားကို ျမင္ရေတာ့ မည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိပါ သည္။ ျဖစ္နို္င္မည္ ဆိုပါလွ်င္ ရီမုကြန္ ထ႐ိုးေပၚမွ ရပ္နားျခင္း သို႔မဟုတ္ ပိတ္သည္ ဟူေသာ ခလုတ္ တစ္ခုခုကိုလြန္ခဲ့ေသာ ၆၇ ႏွစ္ကတည္းက တစ္စံုတစ္ ေယာက္ေယာက္ႏွိပ္ ခဲ့ဖို႔သင့္ပါ သည္။

သို႔ေသာ္ ခလုတ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိသည့္အနက္မွ ေနာက္သို႔ လက္ညိႇဳးကိုေကြးကာ အားယူဆြဲရေသာ ခလုတ္မ်ားကိုသာ လူတို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္ အရာကိုမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္တန္႔ခြင့္မရခဲ့။ ရပ္တန္႔ျခင္းငွာ မစြမ္းနုိင္ခဲ့။ ထိုသို႔ျဖင့္ က်ည္ဆန္တုိ႔က မရပ္မနားေျပးလႊားခဲ့သည္။ ေျပး လႊားေနၾကဆဲ။

ခဏေလးရပ္လိုက္ပါလား။ ခဏေလး ရပ္ေပးပါလား။ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ေၾကာင္းတူသံကြဲ စကား တုိ႔တြင္လည္း ယမ္းနံ႔မ်ားစြန္းထင္းစြဲကပ္လ်က္။ ထုိခလုတ္ မ်ား ကိုဆြဲရန္ မည္သူတို႔က မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းခဲ့ပါသလဲ။

ဇူလိုင္လသည္ မိုးရိပ္မိုးေငြ႔မိုးစက္မ်ားႏွင့္အတူ ေၾကာက္ မက္ဖြယ္အနီေရာင္ရက္စြဲတစ္ခုကို ထမ္းထားရေသာလျဖစ္ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မည္သည့္ လသည္ေရာ ေသြးစတို႔မစြန္း မေပဘဲ ရွိခြင့္ရခဲ့ပါသလဲ။

ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ ရီမုကြန္ထ႐ိုး တစ္ခုရွိသည္။ ေက်ာ္ပစ္ရန္၊ ရပ္တန္႔ရန္၊ေနာက္သို႔ျပန္သြားရန္၊ အျပီးပိတ္ပစ္ လိုက္ရန္ အမိန္႔ေပး၍ ဖန္တီးႏိုင္ေသာ ရီမုကြန္ထ႐ိုး တစ္ခုရွိသည္။ သို႔ေသာ္ထိုရီမုကြန္ထရိုးက တီဗီတစ္လံုးႏွင့္ စီဒီစက္တစ္ခုအတြက္သာအသံုးဝင္ပါသည္။

၆၇ ႏွစ္လံုးလံုးဆတ္ဆတ္ခါအသည္းနာခဲ့ရေသာ ရက္စြဲ တစ္ခုဆီမေရာက္ေစရန္ သို႔မဟုတ္ ထိုရက္စြဲတစ္ခု ျဖစ္မလာ ေစရန္ ရပ္တန္႔တားဆီး ထားနိုင္ေသာ၊ ေမ့ေပ်ာက္ေက်ာ္ပစ္ ႏုိင္ေသာ၊ လံုးဝမရွိခဲ့ေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းမရွိ။ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲတြင္လက္ညႇိဳးေလးေကြး႐ံုျဖင့္ အရာရာရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္ ေသာ ေသနတ္တစ္ လက္မရွိ။ကြၽန္ေတာ့္ထံတြင္မရွိ။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ျပည္သူမ်ားထံတြင္မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္————-။

၁၉၄၇ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္မွစ၍ ေျပးလႊားေနေသာက်ည္ ဆန္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္တြင္လည္း တိုင္းရင္း သားျပည္သူတို႔ၾကား ေျပးလႊားေနဆဲ၊ တိုင္းတစ္ပါး နယ္ခ်ဲ႕ရန္ ကို ကာကြယ္ျခင္းမဟုတ္သည့္ကိုယ့္ျပည္သူေသြးျဖင့္ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရတို႔ ေစြးေစြးနီခဲ့ျခင္းျဖင့္လည္း က်ည္ဆန္တို႔ေျပး လႊားေနဆဲ။

၁၉၈၈ ကာလ ေသြးေျမက်ခဲ့သည့္ၾသဂုတ္လ၏ ေက်ာင္း သားျပည္သူ သမိုင္းတေစၧကလည္း က်ည္သင့္ရာ ဒဏ္ရာ မ်ားျဖင့္ မကြၽတ္မလြတ္ရွိေနဆဲ။ ၿပီးေတာ့ ၂ဝဝ၇ ၂ဝ၁၃ ၂ဝ၁၄ ျပည္တြင္းစစ္ဆီမွ ေသနတ္သံမ်ား။ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းတို႔၏ ေသြးသည္လည္းအနီ ေရာင္ပင္ျဖစ္သည္။

အာဇာနည္ဆိုသည္မွာ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး အတြက္ မိမိ၏ ဆံျခည္မွ်င္တစ္ပင္မွစကာမိသားစု၊ ဘဝႏွင့္ အသက္ကို မငဲ့တမ္းေပးဆပ္စြန္႔လႊတ္နုိင္စြမ္း ရွိသူမ်ားကိုေခၚ ပါသည္ဟု မည္သည့္အဘိဓာန္စာအုပ္မ်ားကိုမွ လွန္မၾကည့္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးပင္ဖြင့္ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ က်ဆံုးေလၿပီးေသာေ ခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ အသက္ ေပးခဲ့ရ၍ အာဇာနည္ျဖစ္ျခင္းမဟုတ္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳး အတြက္ဟု စတင္စဥ္းစားခဲ့သည့္အခ်ိန္ကတည္းက အာဇာ နည္မ်ားျဖစ္ ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

မည္သူမွထင္မွတ္မထားေသာ ယုတ္မာသည့္လုပ္ႀကံမႈ ေၾကာင့္ အသက္ေပးခဲ့ရေစကာမူ အကယ္၍ ထိုဇူလိုင္ ၁၉ မရွိခဲ့၊ မျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္လည္း အာဇာနည္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ျပည္သူက အၿမဲဦးၫႊတ္ေနမည္ျဖစ္သည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔သည္ ယေန႔ထိအရွိန္မ ေသေျပးလႊားေနမည့္ က်ည္ဆန္မ်ားကိုအသက္သြင္းမည့္ ခလုတ္မ်ားကိုမဆြဲခဲ့၍ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အာဇာနည္မ်ားကိုခ်စ္သည္။ အာဇာနည္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မည္သည့္အရာကိုမွ ကြၽန္ ေတာ္တို႔မေၾကာက္၊ တန္ဖိုးထားခ်စ္ခင္သည္။ မလို၍ ဖယ္ရွား ရမည့္အရာမ်ားလည္း တစ္ခုမွမရွိ။ သို႔ေသာ္ အာဇာနည္ေန႔ ဟူေသာတုိင္းျပည္အဝွမ္းမ်က္ရည္လႊမ္းခဲ့ရေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈႀကီး ကိုပင္ ပလႅင္ေပၚမွ ဖယ္ခ်ခံရဖူး သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းအထိမ္း အမွတ္ျဖစ္ေသာ ဥၾသသံတို႔သည္လည္း ပိတ္ပင္တားျမစ္ခံရဖူး သည္။

ျမင္ရေသာက်ည္ဆန္မ်ားကိုေရွာင္ရွားဖို႔ လြယ္ေကာင္း လြယ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း မျမင္ရေသာ က်ည္ဆန္မ်ားကိုေတာ့ ေရွာင္နုိင္ဖို႔မလြယ္။ သူတို႔ကေျပးလႊားေနသည္။ ေျပးလႊားေန ဆဲ။ တိုင္းကားျပည္ရြာၿမိဳနယ္ေက်းရြာ အႏွံ႕ေျပးလႊားေနဆဲ။ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵႏွင့္ႏွလံုးသည္းပြတ္မ်ား၏ အနီးမွ ျဖတ္သန္း ေျပးလႊားေနဆဲ။ အမ်ားေ ကာငး္က်ဳိးအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာ ခံေပးဆပ္ေနၾကသည့္ အာဇာနည္မ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ရွိေနပါေသးသည္။ အသက္ကိုသာေပးဆပ္လိုက္ရၿပီး မည္ သည့္ေခတ္ စနစ္ကိုမွ အျမစ္မွတူးျဖိဳေျပာင္းလဲမပစ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ ဤ အသြင္ေျပာင္းေခတ္ေပၚမွာပင္ ေနာက္ထပ္အာဇာနည္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထပ္အဆံုး႐ႈံးခံ၍မျဖစ္ေတာ့။ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္ကိုမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ထပ္မေပးနုိင္ေတာ့ပါ။ ၁၉ ဇူလိုင္ကဲ့သို႔ေန႔မ်ိဳးကြၽန္ေတာ္တို႔ေျမေပၚတြင္ ေနာက္ထပ္မ ရွိေစရ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လက္ထဲတြင္ အရာရာကို ရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္ ေသာ ရီမုကြန္ထ႐ိုးမ်ားမရွိ။ အရာရာကို ျပိဳလဲသြားေစႏိုင္ေသာ လက္ညႇိဳးေကြးဆြဲႏုိင္ သည့္ေသနတ္မ်ား မရွိ။သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔တြင္ အာဇာနည္ေန႔တစ္ခုရွိသည္။

ထိုေန႔သည္ က်ဆံုးေလၿပီးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို လြမ္းဆြတ္တသ ေန႐ံုျဖင့္ ၿပီးဆံုးသြားရမည့္ေန႔မဟုတ္။ ထိုေန႔သည္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ပိုင္ေနေသးေသာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျဖစ္ရွိေနဆဲျဖစ္ ေသာသက္ရွိအာဇာနည္မ်ားကို အဓမၼတရားေအာက္ မက်ဆံုး အဆံုး႐ႈံးမခံေရးအတြက္ ကိုယ္စြမ္းရွိသမွ် ကာကြယ္သြားၾကရ မည္ဟု ညီၫြတ္ေသာေန႔လည္းျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထဲတြင္ အရာရာကိုရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္ ေသာ ရီမုကြန္ထ႐ိုးမ်ားမရွိ။ အရာရာကို ၿပိဳလဲသြားေစႏိုင္ေသာ လက္ညိႇဳးေကြးဆြဲႏိုင္သည့္ ေသနတ္မ်ားမရွိ။ သို႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္ တို႔လက္ထဲတြင္ တစ္ခုတည္းေသာခြန္အားကေတာ့ ရွိေနပါ ေသးသည္။ ထိုအရာကား ‘ျပည္သူ’ ———။

တစ္ခုေသာ ဇူလိုင္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ကဗ်ာအမည္က ‘၁၉/၇’

အသုဘေတာင္
ေဘတူတူ တူေဘေဘနဲ႔ ခြၽဲၿပီးဝင္လာတဲ႔ ႏွဲသံေလးေလးနဲ႔ မ်က္ရည္ေဝတတ္တဲ႔ေရႊ
ေခတ္ႀကီး ဒီေလာက္အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း
ဆူညံေနတာေတာင္မွ
ဥၾသသံမပါရင္ မနာတတ္ၾကေတာ႔သလိုလို
သီခ်င္းကိုပိတ္
နားၾကပ္ေတြျဖဳတ္
ကြန္ပ်ဴတာကို အခုရပ္
သိမ္ျဖဴလမ္းမွာ ေသနတ္သံေတြ ၾကားလား ———
ၾကားလား————————
——————ၾကား————လား
ဘာရြာစားမွမလိုဘူး
နားပါးရင္ သမိုင္းကိုၾကားမယ္
မင္းႏွလံုးသားမွာ
ကိုလက္စထေရာေတြ မ်ားမေနဘူးဆိုရင္ေပါ႔ ——–

Popular Myanmar News Journal