" က်န္ဖန္ေဆာ့ ႏွင့္ မခင္ဝင္း"

       

         က်ြန္ေတာ္ရယ္၊ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို အဆိုေတာ္ Gလတ္ ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္း ဒါရိုက္တာ ဝီရ ရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တၿခားလူေတြလည္း ပါေသးတယ္ဗ်။ ဧရာဝတီလင္းပိုင္မ်ိဳးစိတ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ေရး documentary video ရိုက္ဖို့အတြက္ ဧရာဝတီၿမစ္ထဲမွာ တလကိုးသီတင္းေနရင္း  ရိုက္ကူးေရးအစီအစဥ္ေတြလုပ္ၾကေရာ။ ပထမတေခါက္ေတာ့ အားလံုးေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ က်ြန္ေတာ္တို့ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္မပါတဲ့ ဒုတိယတေခါက္မွာေတာ့ ဒါရိုက္တာ ဝီရနဲ့ ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ့သားေတြ ၿပႆနာအၾကီးၾကီးတခုနဲ့ ၾကံဳလိုက္ရတယ္။ ၿဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်....။



           လင္းပိုင္ေတြအေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းတင္ဗြီဒီယိုရိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ကုန္းေပၚကေန လွမ္းရိုက္ေနလို့မၿဖစ္ဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သေဘၤာတစင္းကို ပုတ္ၿပတ္ငွားၿပီး သေဘၤာေပၚမွာ ေန၊ သေဘၤာေပၚမွာ စားရင္းနဲ့ ရိုက္ကူးေရးအစီအစဥ္ေတြကို လုပ္ၾကရပါတယ္။
ငွားလိုက္တဲ့ သေဘၤာေပၚမွာ သေဘၤာပိုင္ရွင္မိသားစုေတြလည္း အတူလိုက္လာၾကတယ္။ ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ့သားေတြဆိုတာက ဗြီဒီယိုကို ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္လိုရိုက္ရမယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ နားလည္တာေလ။ လင္းပိုင္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတတ္တယ္ဆိုတာက ဧရာဝတီၿမစ္ထဲမွာ ေန့စဥ္နဲ့အမွ် သြားလာေနၾကတဲ့ သူတို့ေတြက က်ြန္ေတာ္တို့ထက္ ပိုၿပီးသိေတာ့ ရိုက္ကူးေရးအစီအစဥ္ေတြအတြက္ အေထာက္အကူၿဖစ္ေအာင္ လိုက္လာၾကတာပါ။ သေဘၤာပိုင္ရွင္မိသားစုထဲမွာ   " က်န္ဖန္ေဆာ့ " ဆိုတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း နာမည္နဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးတေယာက္ ပါလာတယ္။ နာမည္ကိုေတြ့လိုက္လို့ တရုတ္လူမ်ိဳးလို့ေတာ့ မထင္လိုက္ေလနဲ့ဗ်။ ကစားတဲ့ ေနရာ၊ ေဆာ့တဲ့ ေနရာမွာ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေဆာ့လြန္းအားၾကီးလို့ သူ့ကို ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ့ နာမည္။အဲ့ဒီ " က်န္ဖန္ေဆာ့" နဲ့အတူ သူ့ညီမေလးရယ္၊ တၿခား သူ့ဝမ္းကြဲညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြလည္း သေဘၤာေပၚမွာ ပါလာၾကတယ္။


          တေန့ေတာ့ ရာသီဥတုအေၿခအေနေၾကာင့္ သေဘၤာကို ဧရာဝတီၿမစ္ကမ္းေဘးတေနရာမွာ ထိုးကပ္လိုက္ရတယ္။ သေဘၤာကပ္လိုက္ရတဲ့ေနရာက ၿမိဳ့မရွိ၊ ရြာမရွိ တကယ့္ကြင္းေခါင္ေခါင္လို ေနရာၾကီး။ အခ်ိန္ကလည္း ညေနေစာင္းလုနီးေနၿပီ။
သေဘၤာေပၚမွာပါလာတဲ့ ကေလးေတြက ကမ္းေပၚတက္ေဆာ့ၾကတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ ညစာခ်က္ၿပဳတ္လို့ၿပီးခ်ိန္မွာ ကမ္းေပၚမွာေဆာ့ေနတဲ့ကေလးေတြကို ထမင္းစားဖို့ေခၚခိုင္းေတာ့..က်န္ဖန္ေဆာ့ က သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚကေန "လာၾကေတာ့ေဟး...စားလို ့ရၿပီ   "လို ့ကမ္းေပၚကို လွမ္းေအာ္ေခၚပါေလေရာ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါရိုက္တာ၀ီရက
"ဟာ !! ဒီေကာင္...ဒီအခ်ိန္ၾကီး အဲ့လိုမေအာ္ရဘူးေလ " လို ့..လွမ္းမာန္လိုက္တယ္။ ဒါရိုက္တာ၀ီရစိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ ခုသြားတာေပါ့။ က်န္ဖန္ေဆာ့  ကို သူလွမ္းေငါက္လို့မွ မဆံုးေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ကေလးတေယာက္က အသံက်ယ္က်ယ္နဲ ့
"စားလို ့ရၿပီ၊ စားလို ့ရၿပီ "လို ့ထပ္ေအာ္လိုက္ၿပန္တယ္။ အဲ့ဒီလိုေအာ္လိုက္မိၿခင္းရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအေၾကာင္းအရာေတြက ညစာစားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ စၿဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။


            သေဘၤာေပၚကအဖြဲ့သားေတြ ညစာစားေနခ်ိန္မွာ သေဘၤာေပၚကအိမ္သာကိုသြားတဲ့အၿခမ္းမွာရွိတဲ့ ေလကာမိုးကာထားတဲ့
တာေပၚလင္စက လူတေယာက္လာလွန္ၾကည့္သလို သေဘၤာအတြင္းဖက္ထဲကို လာလန္ေနတယ္။ ေလလည္းမတိုက္ဘူးေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲ့လို လန္ေနတာကလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတယ္။ ဒါနဲ ့တေယာက္က သြားဆြဲခ်လို္က္ေတာ့ ေနာက္တဖက္ကေန လန္သြားၿပန္ေရာ။ သေဘၤာအဖြဲ့သားေတြအားလံုး ထမင္းစားေနခ်ိန္မွာ ေလမတိုက္ပဲနဲ့ တာေပၚလင္စ လန္တာက တၾကိမ္တည္းလည္း မဟုတ္ၿပန္ဘူးဆိုေတာ့ မလိုလားအပ္တဲ့ ၿပႆနာတစံုတရာဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။


            အဲ့ဒီညမွာပဲ သေဘၤာေပၚမွာပါလာတဲ့ ကေလးတေယာက္ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္ေတာ့တာပါပဲ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ညတုန္းက ဘာမွမၿဖစ္သလိုနဲ့။ ညဘက္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ဂေယာင္ဂတမ္းေတြ ေအာ္ၿပန္ေရာ။ ကမ္းဘက္ကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး
" ဟိုမွာ လာေခၚေနတယ္ " လို့ ေအာ္ေအာ္ေနတာ။ ၿပႆနာက အဲ့ဒီကေလးတေယာက္တည္းမွာတင္မဟုတ္ေသးဘူး။
ညဘက္ ကမ္းသဲေသာင္ၿပင္မွာ သြားၿပီး စားေသာက္၊ အိပ္ၾကတဲ့ ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ့သားေတြမွာလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းအၿဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကံဳလာရၿပန္တယ္။ သေဘၤာေပၚကေန ယူသြားတဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ မနက္မိုးလင္းရင္ အကုန္လံုးေၿဗာင္းဆန္ေနေအာင္ ၿပန့္က်ဲေနတာမ်ိဳး၊ ညဘက္မွာ ဘယ္ကေနေပၚလာမွန္းမသိတဲ့ စကားေၿပာသံေတြ ၾကားရတာမ်ိဳးေတြ ၿဖစ္လာတယ္။

           
          
              ဒီလိုနဲ့ တရက္ေတာ့ လင္းပိုင္ေတြေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး video ရိုက္ဖို့ စီစဥ္ၾကတယ္။ ဘာသာေရးကိုင္းရွိဳင္းတဲ့ ဒါရိုက္တာ ဝီရက အဖြဲ့သားေတြ ေလွေလးေတြေပၚတက္ကုန္ၾကၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ  သေဘၤာေပၚမွာ ဘုရားဝတ္ၿပဳလို့ မၿပီးေသးဘူး။ သူေရာ က်ြန္ေတာ့္မွာပါ  အခန္းတခန္း (ဒါမွ မဟုတ္) ေနရာတေနရာမသန့္ရင္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရွိန္းကနဲသိတတ္တဲ့ ေမြးရာပါအာရံုတခုရွိတယ္။ သူ ဘုရားကန္ေတာ့ေနတုန္း သူ့ေဘးနားမွာ ထမီအနီေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ လာရပ္ေနတာကို အာရံုထဲ ေပၚလာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ ခါးအထက္ပိုင္း ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ မၿမင္ရဘူး။ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ ဒါရိုက္တာ ဝီရကို အဲ့ဒီမိန္းမက ေဘးကေနၿပီး က်ိန္းလားေမာင္းလား ေငါက္လားၿပဳလား လုပ္ေရာဗ်ိဳ့။ "နင္တို ့ကို သတ္မယ္။ ေရထဲမွာကို သတ္မယ္။ ငါ့နာမည္ မခင္၀င္း။ နင္တို ့ေသရမယ္"လို ့လာက်ိန္းတယ္။ ဒါနဲ ့၀ီရလည္း ဘုရားကန္ေတာ့တာကို ဆံုးေအာင္ဝတ္ၿပဳလိုက္ၿပီးေတာ့  ေလွေတြေပၚမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသား သူ့အဖြဲ့သားေတြကို သေဘၤာေပၚၿပန္တက္ၾကဖို့ ေၿပာၿပီး အဲ့ဒီေန့အတြက္ ရိုက္ကြင္းကိုဖ်က္လိုက္ေတာ့တယ္။ သေဘၤာပိုင္ရွင္လင္မယားကို "ခင္ဗ်ားတို ့အသိထဲမွာ မခင္၀င္းဆိုတာရွိသလား " လို့ ေမးၾကည့္ေတာ့ " မရွိပါဘူး .. " တဲ့။


              အေရးထဲမွာမွ အရာေပၚတယ္လို့ပဲ ေၿပာရမွာပဲ။ ညဘက္ ညဘက္ ဂေယာင္ဂတမ္းေတြ ေအာ္ေအာ္ေနတဲ့ ကေလးကလည္း တအီအီနဲ ့ဖ်ားလိုက္၊ေကာင္းသြားလိုက္ ၿဖစ္ေနတုန္း။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မန္းေလးကို သေဘၤာၾကံဳနဲ ့ၿပန္ထည့္ေပး
လိုက္ရတယ္။ ရိုက္ကူးေရးအတြက္ ၀ီရတို့အဖြဲ့ ေလွေတြနဲ့ ေရထဲဆင္းတုန္း ကေလး ကိုထည့္ေပးလိုက္တဲ့ သေဘႍာလည္းထြက္တာေပါ့။အဲ့မွာပဲ ကေလးက ၀ီရတို ့တဖြဲ့လံုးကိုစားေတာ့၀ါးေတာ့မယ့္ အၾကည့္နဲ့ ၾကည့္ၿပီး မန္းေလးကို ၿပန္ပါသြားတယ္။ မန္းေလးေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုတင္တာပဲ။ ေရာဂါရွာမရတာနဲ ့အိမ္ၿပန္ေခၚလာတယ္။ တတ္သိသူေတြက
ဆရာေတြနဲ ့ၿပၾကည့္ဖို ့အၾကံေပးေတာ့ အဲ့လို ကိစၥေတြကိုင္တြယ္တဲ့ ဆရာဆီကိုသြားၿပေတာ့မွ ၿပႆနာကေပၚေတာ့တယ္။


       ကေလးထဲ၀င္ေနတဲ့သူက မခင္၀င္းပါတဲ့။ သူတို့ေတြက အရင္လူ့ဘဝတုန္းက ၀ီရတို ့သေဘၤာဆိုက္ထားတဲ့ ကမ္းေပၚမွာေနခဲ့ၾကတာတဲ့။ ေရၾကီးလို ့တရြာလံုးေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ၿပီး ဒီဘဝကိုေရာက္ေနၾကတာတဲ့။ သူတို ့ေတြက အုပ္စုလိုက္ၾကီး ေနတာတဲ့ဗ်ာ။အဲ့ဒီ မခင္ဝင္းက ကမ္းေပၚမွာရွိေနၾကတဲ့ သရဲေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ပါတဲ့။ တရက္ညေနေစာင္းမွာ သေဘၤာေပၚက ကေလးတေယာက္က "စားလို ့ရၿပီ၊ လာခဲ့ၾက" ဆိုၿပီးေခၚလို ့ လာခဲ့ၾကတာပါတဲ့။ ေခၚတဲ့ေန့တုန္းက သေဘၤာမွာကာထားတဲ့ တာေပၚလင္အစကို ၂ခါ လာလွန္ၾကည့္တာလည္း သူတို့ပါပဲ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သေဘၤာမွာပါလာတဲ့ အဖြဲ့ေခါင္းေဆာင္(၀ီရ)က သေဘၤာကို စည္းခ်ထားလို့ သေဘၤာေပၚကို တက္လို့မရဘူး တဲ့။ ေခၚတုန္းကေတာ့ေခၚၿပီးဘာမွမေကြ်းလို့ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္ကိုပါအၿပီးလုပ္မလို့ရည္ရြယ္ေပမယ့္  လုပ္မရလို့တဲ့။ ။ဒါနဲ့ သေဘႍာေနာက္ဖက္ ပန္းကန္ေဆး၊ ထမီလွန္းတဲ့ေနရာမွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ၾကိဳးကေန တက္လာတာတဲ့။ အဲ့ေနရာမွာ စည္းမခ်ထားဘူးတဲ့။


           အေၾကာင္းစံုကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အထက္လမ္းဆရာက "သူတို့လူအခ်င္းခ်င္း ထမင္းစားဖိုေခၚတာ နင္တို့ ကို ေခၚတာမွမဟုတ္တာ၊ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဒုကၡမေပးနဲ့ေတာ့"  လိ့ု ေၿပာတာကို ဟိုဘက္က ဘာၿပန္ေၿပာတယ္မွတ္တုန္း။
"မသိဘူး။ စားၿပီးမွၿပန္မယ္။" လုပ္ပါေလေရာ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ ့အမဲသားေတြကို ေခါစာေကြ်းေတာ့ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ေခြးနက္တေကာင္လာစားတာ ေၿပာင္သလင္းကိုခါေ၇ာ။ ထူးဆန္းတာတခု ေၿပာရဦးမယ္။
အဲ့ဒီေခြးနက္ၾကီး အမဲသားေတြစားဖို့လာေတာ့ အနီးအနားမွာရွိေနတဲ့ ေခြးေတြ တခ်ိဳးတည္း ထြက္ေၿပးၾကတယ္တဲ့ဗ်ိဳ့။ ဘာေဆးဝါးနဲ့မွ ကုလို့မရတဲ့ ကေလးလည္း ေနၿပန္ေကာင္းသြားတယ္။ ဧရာဝတီၿမစ္ထဲက သေဘၤာေပၚမွာရွိေနတဲ့ ဝီရနဲ့ သူ့ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ့ေတြလည္း လုပ္စရာရွိေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ၿပန္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။



           သိပၸံပညာေတြ တိုးတက္ေနတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဒါမ်ိဳးေတြ ၾကံဳဆံုရတာကို မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလို ့ကံေသကံမ ေကာက္ခ်က္ခ်လို့ေတာ့ မရဘူးဗ်။ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို ၿပန္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ရင္  မခင္ဝင္း ဆိုတဲ့ နာမည္ကို တၿခားလူေတြ မၾကားခင္ကတည္းက ဒါရိုက္တာ ဝီရ က သေဘၤာေပၚမွာ ၾကားခဲ့သလို ေတြ့လည္း ေတြ့ခဲ့ရတယ္။ တၿခားလူေတြ ေၾကာက္လန့္ကုန္မွာစိုးလို့သာ ဒီကိစၥကို ထုတ္မေၿပာခဲ့တာေလ။ ကေလးကိုပူးကပ္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက မန္းေလးထိေအာင္ပါသြားၿပီး ဟိုေရာက္ေတာ့မွ ဇာတ္ရည္လည္တာ။ မန္းေလးေရာက္ေတာ့မွ သူဘယ္သူဘယ္ဝါ၊ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာေတြကို ထုတ္ေၿပာတာ။ ၀ီရ ကလည္း အဲ့အခ်ိန္မွာ သေဘၤာပိုင္ရွင္ လင္မယားကို အဲ့မိန္းမ ေမွြေနတာလို ့ထုတ္ေၿပာတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး မန္းေလးကေန ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ၀ီရ ဒီမွာေၿပာေနတဲ့ နာမည္နဲ ့မန္းေလးထိပါသြားတဲ့ သရဲမရဲ ့နာမည္နဲ့ အတူတူပဲဆုိေတာ့ ဒါဟာၿဖစ္ရိုးၿဖစ္စဥ္ လြဲေခ်ာ္မွဳတခု မဟုတ္မွန္းကို အားလံုး နားလည္လိုက္ၾကတယ္။


            က်ြန္ေတာ္က ဒုတိယ အေခါက္(ခုၿဖစ္စဥ္) မွာ မလိုက္သြားၿဖစ္ခဲ့ဘူး။ က်ြန္ေတာ္ပါတဲ ့အေခါက္ကေတာ့ ဘာမွမၿဖစ္ဘူးေလ။ အဲ့တာမ်ိဳးနဲ ့မွေတြခ်င္ေပမယ့္ မေတြ့လိုက္ရဘူး။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ ကိုယ္ေနေနက် ေနရာမဟုတ္ရင္ ေၿပာတာဆိုတာ ေနတာထိုင္တာ ဆင္ဆင္ၿခင္ၿခင္ သတိနဲ့ေနသင့္တယ္ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာတခုေတာ့  ယူတတ္မယ္ဆိုရင္ သူမ်ားအေတြ့အၾကံဳထဲကေန အၿမတ္က်န္လိုက္တာေပါ့ .. ဟုတ္ဖူးလား။

။---------------------------------------။---------------------------------------------------။----------------

မမၾကီး မခင္ဝင္းကို ေတာင္းပန္ခ်င္သူ

(အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)

သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ (ေပတေလာကကိုစိတ္ဝင္စားသူမ်ား)