ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္..။ ဘ၀ကို တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ၿပီး သားကို ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တဲ့အေမ…၊ ေက်ာင္းမွာ သား မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္. အျမဲတမ္း အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့အေမ..၊ သားေက်ာင္းျပန္လာလွ်င္ ေက်ာင္းေပါက္၀ကေန အျပံဳးေတြနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳေနတတ္ေသာအေမ..၊ အေမ…၊ အေမ…၊ အစရွိတဲ့ အေမ့အေၾကာင္းေတြက ရုပ္ရွင္ကားခ်ပ္ေတြလို အစီအရီ ေပၚလာသည္..။ ငါ့လုပ္ရပ္ဟာ အေမ့အတြက္ မွ်တမႈ ရွိရဲ႕လား…။ အေမေပးဆပ္ခဲ့တာနဲ႕ ျပန္ရတာဟာ တန္ရဲ႕လား…? ငါ မွားသြားၿပီလား?
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ ကားက ဘိုးဘြားရိပ္သာထဲကို ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္..။ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းမ်ားမွ အေမေနထိုင္ရမယ့္ အခန္းကို လိုက္လံျပသၿပီး အေမက သူ႕အခန္းေလးထဲက ကုတင္ေပၚမွာ အ၀တ္ထုပ္ေလးကို တင္လိုက္ၿပီး…
"သား … ျပန္ေတာ့ေလ… ေနာက္က်ေနရင္ သားမိန္းမ စိတ္ပူလိမ့္မယ္…၊ ညဖက္ အျပင္ထြက္ရင္ အေႏြးထည္ေလးဘာေလး ၀တ္အံုး..၊ သားက အေအးဒဏ္ မခံႏိုင္ဘူး.."
ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..၊ အေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုမိပါေတာ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေမ့ကို ေျပာစရာစကားေတြ အမ်ားၾကီးရွိေပမယ့္ ဘာစကားမွ ထြက္မလာခဲ့ပါ…။
"သား…ကို ..ခြင့္လႊတ္ပါ..အေမရယ္…" ကၽြန္ေတာ္ ငိုရႈိက္ရင္း အေမ့ကို ေတာင္းပန္မိ္သည္..။
"အေမ..နားလည္ပါတယ္ကြယ္.." အေမလည္း ငိုေနတာပါလား..၊ အေမ့မ်က္၀န္းတြင္လည္း မ်က္ရည္ေတြ တြဲခိုေနသည္…"အေမတို႕ ျဖစ္ခ်င္တာထက္..၊ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပး ၾကတာေပါ့.." တဲ့ေလ….။
ကၽြန္ေတာ္ အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာ ငိုရႈိက္လာမိသည္..။ အေမ့ကို ဒီလိုထားခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀စိတ္မေကာင္း..၊ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးလည္း တင္းၾကပ္ေနၿပီး အသက္ရႈရတာေတာင္ မြန္းၾကပ္ေနသည္..။
ဒီလိုနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့… ခ်ိဳက သားေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ ေနၿပီျဖစ္သည္..။ ခ်ိဳက…" လူကေလးရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္တန္…ဗိ်ဳင္းေရွ႕ကပ်ံ…" အစခ်ီတဲ့ သားေခ်ာ့ေတးကို တိုးတိုးေလးဆိုၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ေနတာပါ..။ တံခါး၀ကေန ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရတဲ့ ခ်ိဳ သားေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့ ပံုစံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက အဆိုပါ သားေခ်ာ့ေတးကို ဆိုၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာကို ျပန္အမွတ္ရေစ ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ ခ်ိဳနဲ႕ သာေလးကို မျမင္ပဲ အေမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ပံုရိပ္ေတြကို အစားထိုး ျပန္ျမင္ေယာင္ေစမိပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား ထပ္မံစီးက်လာခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့ၿပီး လမ္းမေပၚ ေျပးထြက္ကာ ျပတ္သားတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်ခဲ့ၿပီး တကၠစီ တစ္စီးကို တားလိုက္ပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကားေမာင္းတာ အရမ္းေႏွးေနသလိုပါပဲ…။ အေမ့ကို ပို႕တုန္းက ျမန္သေလာက္ အခုက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေႏွးေနသလိုပါပဲ.ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနပါၿပီ..။ ဘိုးဘြား ရိပ္သာကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ကားေပၚက ခ်က္ခ်င္းဆင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေျပး၀င္ခဲ့ပါတယ္..။ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားမလည္ဘဲ အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့အခန္းထဲကို အေျပးတစ္ပိုင္း ေျပး၀င္ခဲ့ပါတယ္..။
အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ရွင္ျပဳတုန္းက အေမနဲ႕ရိုက္ထားတဲ့ပံုကိုၾကည့္ၿပီး အေမငိုေနပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္ၿပီး ရႈိက္ၾကီးတငင္ ထပ္မံ ငိုမိလိုက္ပါတယ္..။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္တဲ့ ပံုစံရွိေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ေနပါတယ္....။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပဲ အေမ့ရဲ႕ ေျခဖမိုးေလးကို ကိုင္ကာ ျမတ္ႏိုး ႏွစ္ျခိဳက္စြာ နမ္းရႈံ႕လိုက္ၿပီး………….
"သားတို႕ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္…အေမ…."
ဘယ္ေတာ့မွ အေမ့ကို မစြန္႕လႊတ္မိပါေစနဲ႕…။ အဲ့ဒီဆံုးရႈံးမႈကို သင္ယခု မခံစားရရင္ေတာင္မွ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ ခံစားရၿပီး ၾကီးမားတဲ့ ေနာင္တ တရား ရပါလိမ့္မယ္…။ အေမ့ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္တတ္ၾကပါေစဗ်ာ…
ေအာင္ထြန္းဦး
ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္
0 comments:
Post a Comment