အဆံုးရဲ႕အစ။
” အေဖ ….. “
” အေမ..ေရ…..”
” အမယ္ေလး…. လုပ္ပါဦး….. လုပ္ပါဦး …..ဒါ… သမီး မဟုတ္ဘူး….သမီး မဟုတ္ဘူး… “
ျဖစ္စဥ္ (၁)
ကြၽန္ေတာ့္္မွာ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးက သိပ္လိမ္မာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လင္မယား အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သားသမီးမရဘူး။ မိန္းမကလည္း က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းလွသူ ဆိုေတာ့ ဘုရားေပးတဲ့အခ်ိန္ ရမွသာ ယူေတာ့မယ္ဆို ေနလာခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လင္မယား အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္၊ အသက္(၃၅)ႏွစ္က်မွ သမီးကို ရခဲ့တယ္။ လင္နဲ႔မယား ႏွစ္ကိုယ္ထဲတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ရံုးစာေရး လစာေလးနဲ႔ ရေအာင္ ခ်ဳိးၿခံေခြၽတာ စားေသာက္ခဲ့တယ္။ မိန္းမကို ေရႊေငြတြဲလဲြ မဆင္ႏိုင္ေပမယ့္ အေၾကြးကင္း ထမင္းနပ္မွန္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း သမီးေမြးလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လစာေလးနဲ႔က ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး သမီးကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ အသက္ႀကီးမွ ရွားရွားပါးပါးရတဲ့ ဒီသမီးေလးကို ငံုထားမတတ္ ခ်စ္မိတာ မဆန္းပါဘူးေနာ္။
သမီးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လင္မယားအတြက္ ဘုရားက ေပးသနားထားတာပါ။ သမီးက လိမ္မာတယ္။ ေမြးထဲက ခ်ဴျခာတယ္ဆိုတာ မရွိ။ ေျပာစကား နားေထာင္ၿပီး ပညာကို ႀကိဳးစားသင္ယူတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းလွတဲ့ သူ႔အေမကိုလည္း အိမ္မွဳကိစၥကအစ ကူညီတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို ပင္စင္သြားရေတာ့မယ့္ ဌာနတစ္ခုရဲ႕ ၀န္ထမ္းအိုတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ၀င္ေငြေလးနဲ႔ မေလာက္ငွေလေတာ့ မိန္းမက အိမ္နား အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္က အထည္ေတြကို အိမ္မွာယူ လက္ခ်ဳပ္လိုက္ေပး၊ ၾကယ္သီးတံတပ္ေပးနဲ႔ အပို၀င္ေငြေလး ရွာေပးတယ္။ သူကလည္း ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာမွမလုပ္တတ္သူ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အရင္ကထက္ ပိုလိုႀကိဳးစားရွာေဖြ၊ ရွာေဖြရသမွ်က သမီးအတြက္ပဲေပါ့။
သမီးက အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပိုျပည့္စံုလွပလာတယ္။ ပ်ားပိတုန္းေတြ ကလည္း သမီးရဲ႕နေဘးမွာ တစ္၀ဲလည္လည္နဲ႔ ရွိေနမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လင္မယားက သာမာန္ ရုပ္ရည္သာရွိတာပါ။ သာမန္ရုပ္ရည္သာရွိတဲ့ သာမာန္လူတန္းစား မိဘကေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သမီးကလည္း သာမန္ ရုပ္ရည္ေလးနဲ႔ သာမာန္ဘ၀ေလးနဲ႔ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မိဘဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ့္သားသမီးဆိုရင္ မ်က္လံုးထဲ ၾကည့္လို႔လွ၊ ၾကည့္မ၀ရွဳမ၀ကိုး။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာကေတာ့ သမီးက ေျပျပစ္ေခ်ာေမာေနတာပါဘဲ။ သမီးမွာ ထူးျခားခ်က္က သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေလးပဲ။ ထူထဲရွည္လ်ားတဲ့ မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္တို႔ ၀န္းရံထားတဲ့ သမီးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြက သမီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ စြဲေဆာင္မွဳ အရွိဆံုး၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ မိုးေကာင္းကင္မွာ တျဖတ္ျဖတ္ လက္ေနတဲ့ ေသာက္ရွဳး ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြလိုပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္ထားမိတယ္။ သမီးဟာ ထူးျခားတဲ့၊ စြဲေဆာင္မွဳရွိတဲ့ မ်က္၀န္းအစံုကို အပိုင္စားရထားသူ တစ္ေယာက္ပါ။
ျဖစ္စဥ္ (၂)
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သမီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ လင္မယား မသိလိုက္ခင္မွာပဲ အေ၀းေရာက္ဘြဲ႔ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္လို႔ပါဘဲ။ တစ္သက္မွာ တစ္ႀကိမ္သာယူရတဲ့ ဒီဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ကို မိဘႏွစ္ပါးျခံရံလို႔ သမီးသာမက ကြၽန္ေတာ္တို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုး အျခားမိဘေတြလိုပဲ တက္ေရာက္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သမီးရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္က ခိုင္လံုတယ္။ အေမက မက်န္းမာသူ၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနတာတဲ့။ ေနာက္.. ဘြဲ႔တစ္ခါယူရင္ ရီဟာဇယ္ေန႔ေရာ၊ အစိမ္ေန႔မွာပါ ၀တ္စား၊ ျပင္ဆင္၊ ကုန္က်စရိတ္ေတြက မနည္းမေနာတဲ့။
သမီးအေမက က်န္းမာေရးေၾကာင့္ အရင္လို အပို၀င္ေငြ မရွာႏိုင္၊ ကြၽန္ေတာ္လစာေလး မစို႔မပို႔နဲ႔ သမီးအိမ္နားက ကေလးေတြ က်ဴရွင္ျပလို႔ရတဲ့ ေငြေလးနဲ႔ အိမ္စရိတ္၊ သမီးအေမရဲ႕ ေဆးကုသစရိတ္၊ သမီးရဲ႕တကၠသိုလ္တက္တဲ့ စရိတ္ေတြကို မနည္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာ။ ဒီေတာ့ သမီးက အခုလို အလိုက္တသိ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ့မွာ ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေကာင္းဘူးရယ္။ သမီးက အကင္းပါးသူဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ၿပီး…
” အေဖ.. စိတ္မပူေလနဲ႔၊ သမီး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မတက္ျဖစ္ေပမယ့္ ဘြဲ႔၀တ္စံုနဲ႔ အလွဓာတ္ပံုသြားရိုက္မယ္၊ ၿပီးရင္ အေဖနဲ႔ အေမၾကည့္ရေအာင္ အိမ္မွာ အလွခ်ိတ္ထားမယ္ေလ၊ သမီးသူငယ္ခ်င္း အလွျပင္ဆိုင္က အလကား မိတ္ကပ္လူးေပး၊ ဆံထံုးထံုးေပးမယ္တဲ့၊ သူတို႔ဆိုင္က သင္တန္းသူ တစ္ေယာက္ သင္တန္းဆင္းဖို႔အတြက္ သမီးကို သရုပ္ျပအေနနဲ႔ ျပင္ဆင္ခိုင္းမွာဆိုေတာ့ အားလံုးဖရီးပဲ အေဖရ၊ လက္၀တ္လက္စားကအစ အျပည့္အစံု ျပင္ဆင္ေပးမွာ၊ ဒီေတာ့ အဲ့ဒီက ၿပီးတာနဲ႔ သမီးက ဓာတ္ပံုဆိုင္မွာ ဘြဲ႔၀တ္စံုေလးနဲ႔ အမွတ္တရ သြားရိုက္လိုက္မယ္ေလ၊ ဒါဆို ဘြဲ႔၀တ္စံုငွားတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုဖိုးနဲ႔ပဲ ကုန္မွာ။ သမီးစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဒီေလာက္ကေတာ့ တတ္ႏိုင္ပါတယ္ အေဖရဲ႕၊ မေကာင္းဘူးလားဟင္ “
ေငြကုန္ေၾကးက်မမ်ားပဲ သမီးေလး ဘြဲ႔အလွပံု ရိုက္ႏိုင္မွာမို႔ သမီးေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ၀မ္းသာတာက သမီးဘြဲ႔အလွပံုေလးကို အိမ္မွာ မၾကာခင္ေတြ႔ရေတာ့မွာမို႔။ ၀မ္းနည္းမိတာက သမီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ ။
ျဖစ္စဥ္ (၃)
အဲ့ဒီေန႔ မနက္က အိမ္ကေန ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးတာနဲ႔ သမီးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အလွျပင္ဆိုင္ကို ထြက္သြားေလတယ္။ ေန႔ခင္းၾကေတာ့ သမီးျပန္ေရာက္ လာတယ္။ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ သမီးရဲ႕ မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာ လက္က်န္ေလးက ေခြၽးေလး တစို႔စို႔ၾကားမွာေတာင္ လွေနဆဲလို႔ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ေတြးမိတယ္။ သမီးရဲ႕ အေမကလည္း အိပ္ရာထဲ လွဲလွ်က္က သမီးကို ပီတိအၿပံဳးနဲ႔ ၾကည့္လို႔။ သမီးက တစ္မနက္ခင္းလံုး သူအလွျပင္ခဲ့တာ၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့တာေတြကို အေဖနဲ႔ အေမကို ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ေလတယ္။
ဘြဲ႔ဆိုတာ တစ္သက္တစ္ခါ ယူရတာဆိုေတာ့ ဒီလို ဓာတ္ပံုေလးရိုက္ ယူရတာနဲ႔ေတာင္ သမီးေလး ၀မ္းသာေနရင္ တကယ္တမ္း ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္သာ တက္ခဲ့ရမယ္ဆို ဒီထက္ေတာင္ ေပ်ာ္ရွာေလမွာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။ အေဖျဖစ္သူ ကြၽန္ေတာ္လို သူ႔အေမပါ တူညီတဲ့ အေတြးေတြ ရွိေနမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ သမီးက သူ႔လက္ဆြဲအိတ္ထဲက ေဘာက္ခ်ာစာရြက္ေလး တစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးတယ္။
” အေဖ… ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို ဓာတ္ပံုရၿပီ၊ အေဖတို႔ ရံုးနားက ဆိုင္မွာ ရိုက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ရံုးသြားရင္းနဲ႔ ဒီေဘာက္ခ်ာေလးျပၿပီး သမီးဓာတ္ပံုေလး ေရြးခဲ့ေပးပါေနာ္၊ ေဘာင္ပါသြင္းခိုင္းခဲ့တာမို႔ အိမ္ေရာက္ရင္ ခ်ိတ္ရံုဘဲ၊ ပိုက္ဆံအေၾကေခ်ၿပီးသားမို႔ ဘာမွ ထပ္ေပးဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးေနာ္ အေဖ “
၀မ္းသာအားရနဲ႔ “ေရြးေပးမယ္၊ စိတ္ခ်” လို႔ သမီးကို ကြၽန္ေတာ္ ဂတိေပးလိုက္တယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း သမီးေလးရဲ႕ ဘြဲ႔ဓာတ္ပံုအတြက္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ကူညီခြင့္လိုက္လို႔ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ ေက်နပ္သြားရတယ္။ ဓာတ္ပံုေဘာက္ခ်ာစာရြက္ေလးကို အလုပ္သြားရင္ကိုင္တဲ့ ပတၱဴအိတ္ အႏြမ္းေလးထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ထားလိုက္မိတယ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေပးႏိုင္ရမွာေပါ့ေနာ္။
ျဖစ္စဥ္ (၄)
ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ သမီးေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ေရြးဖို႔ ဓာတ္ပံုဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရံုးနဲ႔ လမ္းအနည္းငယ္သာ ျခားတာမို႔ တကူးတကန္႔ မသြားရပါဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား တကူးတကန္႔သြားရမယ္ ဆိုရင္လည္း သမီးအတြက္ဆိုေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မျငင္းပဲ သြားေပးမိမွာပါဘဲ။ ဆိုင္ေလးက သိပ္နာမည္ႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔ဟာသူ စည္ကားေနပါတယ္။ ဆိုင္ေကာင္တာေရွ႕ရပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ ေဘာက္ျခာေလး ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေကာင္တာက ကေလးမေလးက ေဘာက္ခ်ာကို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ၿပီး အေနာက္ဘက္က စင္ေလးမွာတင္ထားတဲ့ ေရြးဖို႔ ဓာတ္ပံုေတြ ထည့္ထားတဲ့ စကၠဴအိတ္အႀကီးႀကီးေတြထဲက တစ္အိတ္ကို ဆြဲထုတ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဆိုင္မွာ လူေတြက်ေနေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကပ်ာကယာ ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ဓာတ္ပံုအိတ္ေလး ရင္ထဲမွာ ပိုက္လို႔ အိမ္ကို သုတ္ေခ်တင္ျပန္လာခဲ့တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အက်ီ ၤေတာင္မွ မလဲႏိုင္ပါဘူး။ သမီးဓာတ္ပံုုကို ထုတ္လို႔ အိပ္ရာထဲ လွဲေလ်ာင္းေနတဲ့ မိန္းမကို ျပလိုက္တယ္။ မိန္းမက သမီးပံုကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ ဓာတ္ပံုကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းမကို မသိမသာ အကဲခတ္ရင္း သမီးအတြက္ သူလည္း မိခင္တေယာက္အေနနဲ႔ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္ေနရွာမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ သမီးေလး က်ဴရွင္စာသင္သြားရာက ျပန္မလာခင္ ပံုကို အိမ္ေရွ႕နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားေပးခ်င္လို႔ မိန္းမအေျပာေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ သူ႔လက္ထဲက ပံုကို ဆြဲယူလို႔ အိမ္ေရွ႕အခန္းကို ထြက္ခဲ့ေလတယ္။ ၀င္ေပါက္နဲ႔ တည့္တည့္နံရံမွာ သမီးဓာတ္ပံုခ်ိတ္မယ့္ ေနရာကို သမီးနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ အရင္ေန႔ေတြထဲက ေနရာႀကိဳတင္ ေရြးထားၿပီးသား။ အမွန္က သမီးက အဲ့ဒီေနရာမွ မခ်ိတ္ခ်င္ဘူး။ အိမ္ကို လူ၀င္လာတာနဲ႔ တမ္းေတြ႔မယ့္ ေနရာႀကီးတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သမီးအလိမၼာေလးရဲ႕ ဘြဲ႔၀တ္စံုေလးနဲ႔ က်က္သေရရွိရွိ လွေနတဲ့ပံုကိုု အိမ္ဦးခန္းမွာ ဂုဏ္ယူၿပီး ခ်ိတ္ခ်င္ေနမိတာ။ အိမ္ကို လာသမွ်လူ ေတြ႔ေစခ်င္ေနမိတာ။ ေနာက္ဆံုး သမီးက ကြၽန္ေတာ့္အလိုကို လိုက္ေလွ်ာၿပီး ခ်ိတ္ဖို႔ သေဘာတူထားခဲ့တာ။ အခုေနခ်ိတ္ထားရင္ သမီးျပန္လာလို႔ ေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာေနေလမွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ နံရံမွာ သံရိုက္ခ်ိန္ အခ်ိန္အဆလြဲသြားလို႔ လက္ကို တူနဲ႔ ေခ်ာ္ထုမိေပးမယ့္ နာရေကာင္းမွန္း ကြၽန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္က အခုေန ခ်ိတ္ထားရင္ သမီးအျပင္က ျပန္လာလို႔ ေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဘြဲ႔၀တ္စံုနဲ႔ ပံုေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာေနေလမွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သံခ်ိတ္ေလးမွာ သမီးပံုေလးကို ခ်ိတ္လိုက္တယ္။ အေဆာင္အေယာင္ မရွိေလတဲ့၊ သုတ္ေဆးေတြ ကြာေနတဲ့ နံရံညစ္ညစ္ေလးေပၚမွာ သမီးရဲ႕ ဘြဲ႔ဓာတ္ပံုေလးက က်က္သေရရွိစြာ ေနရာယူလို႔ေနတယ္။ သမီးရဲ႔ပံုကို အခုမွ ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္မိေလတယ္။
အို… လွလိုက္တဲ့ သမီးေလး..။ ပန္းေရာင္အစင္းေတြပါတဲ့ ဘြဲ႔၀တ္စံု အနက္ေရာင္နဲ႔ ပနံရေနတဲ့ သမီး၊ ဆံထံုးလွလွေလးမွာ ပန္ဆင္ထားတဲ့ ပန္းေရာင္သစ္ခြပန္းေတြက သမီးမ်က္ႏွာရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္း ပုခံုးနား မေရာက္တေရာက္မွာ တြဲလြဲခိုတြယ္လို႔။ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ ပတၱျမားရတနာ အဆင္တန္ဆာေတြကလည္း သမီးရဲ႕ အလွကို ပ့ံပိုးေပးထားသလို။ သမီးရဲ႕ ၿပံဳးေယာင္သန္းေနတဲ့ ပန္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးကလည္း ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေနပံုရတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္မိတယ္။
အလို… ကြၽန္ေတာ္သမီးေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက တစ္စံုတစ္ခုကို အလိုမက်သလိုပါပဲလား။ သမီးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ တင္းၾကပ္မွဳ တစ္ခုခု ေပၚလြင္ေနပါလား။ သမီးစိတ္ထဲမွာ ဘာေတြမ်ား တင္းၾကပ္ေနပါလိမ့္။ ဘာေတြမ်ား အလိုမက်ေနပါလိမ့္။ လွပေအာင္ တပ္ထားတဲ့ မ်က္ေတာင္အတုေတြေၾကာင့္မ်ားေလလား။ ဆိုးေဆးေတြ ျခယ္သထားတာမ်ား လြန္ကဲေနလို႔လား။
ဒါေၾကာင့္ ခုနက သူ႔အေမလည္း သမီးပံုကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ခံစားေနရပံုရတယ္။ သမီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ေဖာ္ျပေနတယ္။ သမီးရဲ႕မ်က္လံုးအစံုကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့ရင္ထဲ ဘ၀င္မက်သလိုမ်ဳိး၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ေဖာ္ျပေနသလိုမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ မိန္းမကို ထမင္းေကြၽးဖို႔အခ်ိန္ ေရာက္လာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ေဖးခန္းကို ျပန္၀င္ခဲ့တယ္။ နာတာရွည္ လူမမာ၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနရွာတဲ့ သမီးရဲ႕အေမကို ဂရုဏာသက္စြာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းခြံ႔ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အျပင္က တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ၿပီး ” သမီးျပန္လာပါၿပီ ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ မေရွးမေႏွာင္းမွာ…….။
အစရဲ႕အဆံုး။
” အေဖ ….. “
” အေမ…ေရ….”
” အမယ္ေလး…. လုပ္ပါဦး… လုပ္ပါဦး….ဒါ….သမီး မဟုတ္ဘူး…. သမီးမဟုတ္ဘူး…”
သမီးရဲ႕ စူးရွစြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့ အသံနဲ႔အတူ ထိုင္ခံုတြန္းေရႊ႕သံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မိန္းမလည္း လန္႔ဖ်တ္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဖိထားရွာေလ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သမီးရဲ႕ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို အျမန္ထြက္လာလိုက္ေတာ့ သမီးက ထိုင္ခံုကို ခုလို႔ နံရံက သူ႔ရဲ႕ဓာတ္ပံုကို ဆြဲျဖဳတ္ယူေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးက ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါလွ်က္က….
” မဟုတ္ဘူး…. မဟုတ္ဘူး…….ေသခ်ာတယ္… ေသခ်ာတယ္…၊ အေဖ…. ဒါ….ဒါ… သမီးမ်က္လံုး မဟုတ္ဘူး၊ အေဖ ေသခ်ာၾကည့္၊ က်န္တာေတြ အားလံုးက သမီး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမ်က္လံုးႏွစ္လံုးလံုးက သမီးရဲ႕မ်က္လံုး မဟုတ္ဘူး၊ လံုး၀မဟုတ္ဘူး အေဖ ၊ ဒီလို မ်က္ေတာင္ အတုေတြလည္း သမီး မတတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒီလို မ်က္ခြံဆိုးေဆးေတြလည္း သမီး လြန္လြန္က်ဴးက်ဳး အျခယ္မခံခဲ့ပါဘူး၊ အို.. တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနၿပီ၊ ဒီမ်က္လံုးႏွစ္လံုးက ဘာေၾကာင့္ သမီး မ်က္လံုးမဟုတ္ရတာလဲ၊ သမီးပံုမွာ သမီးရဲ႕မ်က္လံုးမဟုတ္ပဲ ဘာလို႔ ေရာက္ေနရတာလဲ…. “
ကြၽန္ေတာ္ မ်က္မွန္ကို ပင့္ရင္း ပံုထဲက သမီးရဲ႕ မ်က္လံုးကို ေသခ်ာစူးစိုက္ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဓာတ္ပံုထဲက မ်က္၀န္းေတြက အျပင္က သမီးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ကြဲျပားျခားနားေနတယ္။ သမီးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြက ထူးထူးျခားျခား ေတာက္ပတယ္။ ပကတိ ေႏြးေထြးတယ္။ ႏွစ္လိုဖြယ္ ရာေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုထဲက ေႏြးေထြးမွဳ ကင္းတဲ့၊ အလိုမက်မွဳ လႊမ္းၿခံဳေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ စိမ္းေနတာကို စိတ္ထဲက မသိလိုက္ပဲ သတိျပဳေနမိတာကိုး။ သမီးအေမလည္း ကြၽန္ေတာ္လိုပဲ ခံစားေနရမွာ။ သမီးက စိတ္ေတြ လွဳပ္ရွားေနလို႔ အသံေလးေတြေတာင္ တုန္ေနရွာတယ္။ သမီးမ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ခိုတြယ္စျပဳလာၿပီ။ သမီးမေျပာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ရင္ထဲ ကတုန္ကရင္ျဖစ္လာတယ္။ အခု.. သမီးကိုယ္တိုင္က ဒီမ်က္လံုးေတြက သူ႔မ်က္လံုးေတြ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဆိုေနေလေတာ့ သမီးရဲ႕ မ်က္လံုးလွလွေလးေတြက ဘယ္ေရာက္သြားေလသလဲ..? ။
” အေဖ.. ခုန ဓာတ္ပံုေရြးလာတဲ့ ေဘာက္ခ်ာ သမီးကို ခနေပးပါ၊ သမီး ဓာတ္ပံုဆိုင္ကို ဖုန္းသြားဆက္မယ္ “
ေဘာက္ခ်ာကိုင္ၿပီး ေအာက္ကိုဆင္းသြားတဲ့ သမီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးလို႔ က်န္ခဲ့တယ္။ သမီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ဖန္တီးထားတဲ့ အေပ်ာ္ေတြက အခုေတာ့ အရာမထင္ အလဟႆ ျဖစ္ရေလၿပီ။ နံရံကျဖဳတ္ထားတဲ့ သမီးရဲ႕ဓာတ္ပံုကို မ၀့ံမရဲယူလို႔ စားပြဲေပၚ အသာေမွာက္လို႔ တင္ထားမိ္လိုက္တယ္။ ဓာတ္ပံုထဲက သမီးဟာ ရုတ္ခ်ည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စိမ္းသြားသလိုပါဘဲ။ မိန္းမကို အိပ္ရာထဲ အသာတြဲလို႔ ျပန္နားေစလွ်က္က သမီးျပန္အလာကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ သမီးျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ စားပြဲေပၚက ဓာတ္ပံုကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး အေနာက္ကို လွန္လိုက္ေလတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေနာက္က ေဘာင္နဲ႔မွန္ကို ခ်ိတ္တြယ္ထားတဲ့ သံခ်က္ေတြကို ဆြဲလွည့္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အထဲက ဓာတ္ပံုကို ဆြဲထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးက ဓာတ္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ သမီးရဲ႕ မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔ ဓာတ္ပံုထဲက မ်က္၀န္းအစံု အားစမ္းလို႔ ၾကည့္ေနၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္ မွင္သက္စြာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ဓာတ္ပံုကို ၿဗိခနဲ၊ ၿဗိခနဲေနေအာင္ သမီးက ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ ဓာတ္ပံုစာရြက္ အစိတ္စိတ္ အမြမြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပ်ံ႕ႀကဲသြားေလတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ ” ဟီး ” ကနဲ ေခါင္းထိုး ငိုခ်လိုက္တဲ့ သမီးကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ႏွစ္သိမ့္ေပးရမယ္မသိဘူး။ သမီးက တစ္သိမ့္သိမ့္ ရွဳိက္ငိုေနေလတယ္။ သမီးအားရေအာင္ ငိုၿပီးတဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ ပုစၦာကို သမီးက မ်က္ရည္စမ်ားၾကားက အခုလို ရွင္းျပေလတယ္။
” အေဖ.. ဓာတ္ပံုဆိုင္က အဲ့ဒီေန႔က မဂၤလာပြဲတစ္ပြဲအတြက္ ေအာက္ဒိုးသြားရိုက္ရမွာမို႔ သမီးေရာက္ေတာ့ ကမန္းကတမ္းနဲ႔ သမီးပံုကို ရိုက္ေပးလိုက္တာ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ရိုက္လိုက္ခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးေမွး သြားတာကို သတိမထားမိလိုက္ဘူးတဲ့၊ ၀န္ခံပါတယ္တဲ့၊ ဒါနဲ႔ ပံုထုတ္ခ်ိန္မွာ မလွမွာစိုးၿပီး တျခားပံုတစ္ခုက လွတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ကြန္ျပဴတာ နည္းပညာသံုးၿပီး ယူထည့္ေပးထားလိုက္တာတဲ့၊ အခုပံုလည္း မသိသာပါဘူး.. လွပါတယ္တဲ့၊ သမီးရဲ႕ မ်က္လံုးမဟုတ္တဲ့ တျခားသူမ်က္လံုးနဲ႔ ဒီပံုႀကီးကို သမီးက ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ဳိးနဲ႔ လက္ခံၿပီး အိမ္ဦးခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားရမလဲဟင္။ အေဖဆိုရင္ေရာ.. လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား “
” သမီးတို႔ရဲ႕ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာေတြကို အေဖေတာ့ နားမလည္ပါဘူးကြယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီးမ်က္လံုးမဟုတ္တဲ့ ပံုကိုေတာ့ အေဖလည္း ရဲရဲၾကည့္ရဲမယ္ မထင္ဘူး၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ ေမွးေနတာပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ သမီးရဲ႕ နဂိုမ်က္လံုးေလးကိုပဲ ဓာတ္ပံုမွာ ျပန္တပ္ေပးဖို႔ ဆိုင္ကို အေဖ သြားေျပာၾကည့္ေပးပါ့မယ္ “
” ဟုတ္တယ္ေနာ္ အေဖ..၊ ေမွးလည္းဘာျဖစ္လဲ၊ မလွတာထက္ သမီးရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ ပံုကိုပဲ ျပန္လိုခ်င္တယ္၊ အေဖသိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဒီဓာတ္ပံုေလးက သမီးအတြက္ အရမ္းကို တန္ဘိုးထားတဲ့ အရာပါ။ သမီးတို႕အတြက္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ရိုက္ဖို႔ကလဲ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အေဖႀကိဳးစားၾကည့္ေပးပါဦးေနာ္ “
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလး ယွက္သန္းလာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြၾကားက သမီးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်က္ခ်င္း ဓာတ္ပံုဆိုင္ကို သြားေစဖို႔ တြန္းအားေပးလိုက္သလိုပါဘဲ။ ၿဖဲဆုတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုစာရြက္ အပိုင္းအစေလးေတြကို သမီးနဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ္ေကာက္ယူ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ရွပ္အက်ီ ၤအႏြမ္းေလးရဲ႔ အိပ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး အက်ီ ၤကို ေကာက္စြတ္ကာ အိမ္ကေန ကြၽန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
အဆံုးရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ။
ကြၽန္ေတာ့္္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြသြက္လို႔ေနတယ္။ ၾကပ္သိပ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို တိုးစီးခဲ့ရေပမယ့္ အရင္လို ပင္ပမ္းလိုက္တာရယ္လို႔ မေတြးမိပါဘူး။ ရာသီဥတုက ပူလို႔ ကြၽန္ေတာ့္တကိုယ္လံုး ေခြၽးေစးေတြနဲ႔ နစ္ေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အပူဒဏ္ကို သတိမျပဳမိပါဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးလာမိတယ္။ နည္းပညာေတြ ထြန္းကားလာတဲ့ ကမၻာ့ရြာလို႔ ရံုးက ကေလးေတြ ေျပာေျပာေနတာၾကားေနရတယ္။ အခုမွ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ သူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔လိုက္ရေလၿပီ။ ဓာတ္ပံုက မသိသူဆို ျပဳျပင္ထားမွန္း သိရက္စရာမရွိ။ အေဖျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ လွည့္စားႏိုင္ ရက္ေလာက္ေအာင္ နည္းပညာေတြက ေကာင္းေနလိုက္တာ။ ကြန္ျပဴတာဆိုတာ ရုပ္ပံုေတြထဲမွာသာ ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီး အသံုးျပဳဖို႔ေနေနသာသာ ကိုင္ေတာင္မကိုင္ဘူးေလသူ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ အဖိုးႀကီးေပါက္စဆိုေလေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သမွ်က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အ့ံဘနန္းပါဘဲ။
ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြက ထံုးစံအတိုင္း စည္ကားလို႔ေနပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ေဘာက္ျခာေလး ထုတ္ျပလို႔ အျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းျပမိပါတယ္။ ခုနက သမီးက ဖုန္းဆက္ထားေလေတာ့ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို အရင္ပံုအေဟာင္းက သမီးရဲ႕ မ်က္လံုးေလးပဲ ဓာတ္ပံုမွာ ျပန္တပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဆိုမိပါတယ္။ သူတို႔က ဓာတ္ပံုအေဟာင္းျပပါလို႔ ေျပာလာလို႔ ယူလာတဲ့ သမီးေလး ဆြဲၿဖဲထားမိတဲ့ ဓာတ္ပံုစကၠဴစ အစုတ္ေလးေတြကိုပဲ ရွပ္အက်ီ ၤအိပ္ကပ္ထဲက အသာထုတ္ျပမိပါတယ္။
ဓာတ္ပံုအၿပဲအစေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဆိုင္ရွင္မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားပါတယ္။ အခုလို ဆြဲၿဖဲလိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုၾကည့္လို႔ ရေတာ့မလဲ..တဲ့။ မူလမ်က္လံုးနဲ႔ပဲ ဓာတ္ပံုအသစ္တစ္စံု ထုတ္ေပးပါလို႔ ေျပာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပံုေတြက တစ္ေန႔တစ္ေန႔မ်ားလြန္းေတာ့ လာေရြးၿပီး သြားတဲ့ပံုဆိုတာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာထဲ သိမ္းမထားေတာ့ပဲ အကုန္္လံုး ဖ်က္ခ်လိုက္ၿပီတဲ့။ ဘယ္လိုမွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အားနာပါတယ္…တဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲက ခံႏိုင္ရည္စြမ္းေတာင္ႀကီးက ၿပိဳက် ေပါက္ကြဲြဲသြားရပါတယ္။ ရုတ္ခ်ည္းလွိမ့္တက္လာတဲ့ ေဒါသေတြကို ၿမိဳခ်ဖို႔အတြက္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လွ်က္က လက္ထဲက စုတ္ၿပဲေနတဲ့ ဓာတ္ပံုစကၠဴအပိုင္းအစေတြကို ဆိုင္ထဲမွာ ပစ္ေပါက္လို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ မိပါတယ္။ စာရြက္စေတြက အနားတ၀ိုက္မွာ ေ၀့၀ဲလွ်က္ ျပန္႔က်ဲကာ က်သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီထက္ပိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်ဳိင္းႏွစ္ဘက္ကို ညွပ္လို႔ ဆိုင္အျပင္ကို ဆြဲေခၚထုတ္သြားပါတယ္။
ပိုင္ရွင္ရွိၿပီးသား မ်က္လံုးအစံုကေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕ ၾကမ္းျပင္က စကၠဴစုတ္ေလးေတြထဲမွာ က်န္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္ကိုျပန္မယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခ လွမ္းေတြက ေပါင္တစ္ရာခဲဆြဲထားသလို ေလးဖင့္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ တဒဂၤေဒါသကို ကြၽန္ေတာ္ဘာလို႔မ်ား မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ လိုက္ရတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ရွင္ကို ဒီ့ထက္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့ရင္ သမီးကို ဓာတ္ပံုေနာက္တစ္ႀကိမ္ အလကား ျပန္ရိုက္ေပးမယ္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္လာႏိုင္တာဘဲ။ အခုေတာ့…။ မလိမ္မာတဲ့..၊ မပါးနပ္တဲ့ ဖခင္ေၾကာင့္….။
အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အလိုခ်င္ဆံုးအရာက သမီးကို ေက်နပ္ေလာက္သည္အထိ ေျဖာင္းဖ်ေပးႏိုင္မယ့္ ႏွလံုးသားတစ္စံုပါ။
ေမွ်ာ္လင့္အားႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ေနရွာမယ့္ သမီးရဲ႕ ေတာက္ပမ်က္၀န္းအစံုကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးျမင္မိေလေတာ့ ရင္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို စကားလံုးေတြနဲ႔မ်ား သမီးကို ေျဖာင္းဖ်ေပးရပါ့မလဲ။ အိမ္မွာ ေစာင့္ေနရွာမယ့္ သမီးကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ခြန္အားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ။
ေမွ်ာ္လင့္အားႀကီးနဲ႔ ေစာင့္ေနရွာမယ့္ သမီးရဲ႕ ေတာက္ပမ်က္၀န္းအစံုကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးျမင္မိေလေတာ့ ရင္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို စကားလံုးေတြနဲ႔မ်ား သမီးကို ေျဖာင္းဖ်ေပးရပါ့မလဲ။ အိမ္မွာ ေစာင့္ေနရွာမယ့္ သမီးကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ခြန္အားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ။
ဆိုင္ေရွ႕ကေန ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် ထြက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ပုခံုးကို လွမ္းတို႔ခံလိုက္ရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
” ဦးေလး… ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္ပံုဆိုင္က ကြန္ျပဴတာသမားပါ၊ ဦးေလးရဲ႕သမီးပံုကို ကြၽန္ေတာ့္ ကြန္ျပဴတာထဲမွာ ဖ်က္လိုက္ေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕အမွဳိက္ပံုးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရွာလို႔ ရလိုက္ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အလုပ္ရွင္ကို ေျပာျပေတာ့ ဓာတ္ပံုအသစ္ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ဆိုလို႔ ဦးေလးကို ၀မ္းသာရေအာင္ အေျပးလာေျပာတာပါ၊ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ဆို ဆိုင္ကို ျပန္လာၿပီး ပံုလာယူလွည့္ပါဦးေလး “
ကြန္ျပဴတာထဲက ဖ်က္လိုက္ၿပီဆိုတဲ့ ပံုက ဘာလို႔ အမွဳိက္ပံုးထဲကေန ျပန္ရွာလို႔ ေတြ႕ရတာလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ဥာဏ္မမွီပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္က ဒူးေတြ ညြတ္ေခြက် သြားမတတ္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားမိေတာ့တယ္။
.
နိဂံုး။
နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ သမီးရဲ႕ ဘြဲ႕ဓာတ္ပံုကို သမီးနဲ႔အတူ ကြၽန္္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။
” အေဖ… ပံုထဲမွာ မ်က္လံုးက မွိတ္ေနသလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ သမီးေတာ့ အခုမွ ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပသြားသလို ခံစားမိတယ္.. “
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ၿငိမ့္လိုက္ၿပီး…..
” ဟုတ္တယ္သမီး၊ သမီးရဲ႕ပံုထဲမွာ သမီးမဟုတ္တဲ့ တျခားသူရဲ႕ အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ပါ၀င္ေနတာကို ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႕မရဘူးဆိုတာ သဘာ၀က်ပါတယ္၊ ပံုထဲမွာ မ်က္လံုးေလးက ေမွးေနေပမယ့္ သမီးမ်က္လံုးေလးမွန္း ေဖေဖသိတယ္၊ အဲ့ဒီလိုပဲ သမီးကိုယ္တိုင္လည္း သိေနတယ္ေလ။ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀တစ္သက္မွာ တစ္ႀကိမ္သာ ရိုက္ခြင့္ရၾကတာ၊ ရိုက္သင့္ၾကတာ မဟုတ္လား၊ အိမ္နံရံမွာ အၿမဲတမ္း ၿခိတ္ထားရမယ့္ ဒီပံုေလးအတြက္ မ်က္လံုးေလး ေမွးေနပါေစဦးေတာ့ ဒီပံုေလးကပဲ ေဖေဖတို႔အတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္ သမီးရယ္ “
သမီးရဲ႕ဘြဲ႔ဓာတ္ပံုအတြက္ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကေန အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးႏိုင္ခြင့္ရခဲ့လို႔ ကြၽန္ေတာ့စိတ္ထဲ ဘ၀င္က်ေနမိတယ္။ ဓာတ္ပံုဆိုင္ကို ပုထုဇဥ္ပီပီ ကြၽန္ေတာ္ေရာ၊ သမီးပါ စိတ္ဆိုးမိခဲ့ၾကေပမယ့္ မိမိမသိကြၽမ္း၊ မရင္းႏွီးတဲ့ မ်က္လံုးစိမ္းတစ္စံုကို စြန္႔ပယ္ခြင့္ရလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်နပ္မိၾကပါတယ္။
ၿပံဳးေနတဲ့ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆံုး မ်က္ေတာင္စိတ္စိတ္ေတြနဲ႔ ျခယ္မွဳန္းထားတဲ့ သမီးရဲ႕ ေတာက္ပ မ်က္၀န္းအစံုက ရႊန္းလက္ေနေလျပန္ေတာ့ ေက်နပ္စိတ္နဲ႔ ႏွဳတ္ခမ္းအစြန္းေတြ ေကြးညြတ္သြားသည္အထိ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးေနလိုက္မိပါတယ္။
———————————————————————————-
၀န္ခံခ်က္ ။ ။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံၿပီး ခံစားပံုေဖာ္ယူပါသည္။———————————————————————————-
၀န္ခံခ်က္ ။ ။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံၿပီး ခံစားပံုေဖာ္ယူပါသည္။———————————————————————————-
ေနာက္ဆက္တြဲ - ဒီပို႕စ္ေလးက ကၽြန္မရဲ႕ ” အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္း ရသစာစုမ်ားစုစည္းမွဳ ” စာအုပ္မွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ အြန္လိုင္းေရႊ၀တၱဳတိုဆုေပးပြဲ မွာ ပထမဆု ရရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မအတြက္ တကယ့္ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့ရပါတယ္။ ” သမီးရဲ႕မ်က္လံုးေလး” အေပၚမွာ ေလးစားရတဲ့ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားရဲ႕ မွတ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း အမွတ္တရ ျဖစ္ေစရန္ အလို႔ငွါ ျပန္လည္စုဆည္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္ရွင္။
ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း (ေရႊအျမဳေတ) ၏ မွတ္ခ်က္
စတုတၳအျဖစ္ ၁၃မွတ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ေရးသားတင္ျပပံု ပိုင္နိင္ၿပီး ဆြဲေဆာင္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႔ စြဲမက္ေလာက္စရာ မရိွတာေၾကာင့္ စတုတၳအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ သတ္မွတ္ျခင္းပါ။ ေခတ္ေပၚနည္း ပညာျဖစ္တဲ့ photoshop နည္းနဲ႔ ေမွးေနတဲ့ မ်က္လံုးကို သူမ်ားဓါတ္ပံုက မ်က္လံုးနဲ႔ လဲထည့္လိုက္ျခင္းကို ဝတၳဳအျဖစ္ ဖန္တီးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရးသားတင္ဆက္ပံု နိင္နင္းသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီ့ထက္လွတဲ့ အေတြးရေစခ်င္ပါတယ္။
ဆရာေန၀င္းျမင့္၏ မွတ္ခ်က္
-ေခတ္သစ္နည္းပညာမ်ားႏွင့္လူ႔ပကတိစိတ္အားၿပိဳင္မႈကိုေဖာ္က်ဴးနိင္ပါသည္။
-အေတြ႔အႀကံဳလား စိတ္ကူးလား မေျပာနိင္ေသာ္လည္း လွပစြာ ဖြဲ႔နိင္ပါသည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳခ်င္ပါသည္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ရိုးသည္။
-က်စ္က်စ္လစ္လစ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဝတၳဳတိုျဖစ္သည္။
-လူႏွင့္ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္သာရကို ႏုညံ့စြာဖြဲ႔နိင္သည့္ ဝတၳဳတိုပင္။
-ဝတၳဳတို လက္ေကာင္းျဖစ္သည္။
-ေပးမွတ္ ၁၈ (ဆယ့္ရွစ္) မွတ္။
-အေတြ႔အႀကံဳလား စိတ္ကူးလား မေျပာနိင္ေသာ္လည္း လွပစြာ ဖြဲ႔နိင္ပါသည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳခ်င္ပါသည္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ရိုးသည္။
-က်စ္က်စ္လစ္လစ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဝတၳဳတိုျဖစ္သည္။
-လူႏွင့္ လူ႔သဘာဝ၏ အႏွစ္သာရကို ႏုညံ့စြာဖြဲ႔နိင္သည့္ ဝတၳဳတိုပင္။
-ဝတၳဳတို လက္ေကာင္းျဖစ္သည္။
-ေပးမွတ္ ၁၈ (ဆယ့္ရွစ္) မွတ္။
ဆရာမ ခင္ခင္ထူး၏ မွတ္ခ်က္
-နည္းပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ပါေစ သဘာဝတရားေလာက္ ႏွလံုးသားကို ခံစားမႈ မေပးနိင္တာကို ေဖာ္ျပလိုေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။
-ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ ပါးပါးကေလးႏွင့္ ထိေရာက္ေအာင္ တင္ျပနိင္သည္။
-ဓါတ္ပံုကို ကြန္ျပဴတာထဲက ဖ်က္လိုက္ျခင္းျဖင့္ အဆံုးမသတ္ဘဲ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ အမိႈက္ပံုးထဲက ျပန္ရွာေတြ႔ျပီး ပင္ကိုယ္ဓါတ္ပံု ျပန္ထုတ္ရလိုက္ျခင္းျဖင့္ အနားသတ္နိင္လိုက္သည့္အတြက္ ဝတၳဳက ပိုၿပီး လွသြားပါသည္။
-ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈပါေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။
-ေပးမွတ္ (၁၉) မွတ္
-ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ ပါးပါးကေလးႏွင့္ ထိေရာက္ေအာင္ တင္ျပနိင္သည္။
-ဓါတ္ပံုကို ကြန္ျပဴတာထဲက ဖ်က္လိုက္ျခင္းျဖင့္ အဆံုးမသတ္ဘဲ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ အမိႈက္ပံုးထဲက ျပန္ရွာေတြ႔ျပီး ပင္ကိုယ္ဓါတ္ပံု ျပန္ထုတ္ရလိုက္ျခင္းျဖင့္ အနားသတ္နိင္လိုက္သည့္အတြက္ ဝတၳဳက ပိုၿပီး လွသြားပါသည္။
-ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈပါေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။
-ေပးမွတ္ (၁၉) မွတ္
ဆရာ ဦးမင္းဒင္၏ မွတ္ခ်က္
(၄) သမီးရဲ႕မ်က္လံုးေလး(ေရးသူ။ ျမေသြးနီ)
ခ်ဳိ႕ငဲ့ေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတြင္ အသက္အရြယ္ေထာက္လာမွ လွပေသာ မ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ သမီးေလးကုိ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သမီးငယ္ အေဝးေရာက္ဘြဲ႔ ယူၿပီး ဆုိင္တြင္ဓာတ္ပံုရုိက္သည့္အခါ ကြန္ျပဴတာပညာျဖင့္ မ်က္ဝန္းအစံုကုိ ျပဳျပင္လုိက္ေသာေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ျဖစ္ရျပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ဓာတ္ပံုဆုိင္မွ ကြန္ျပဴတာသမား၏ ကူညီမွဳေၾကာင့္ မူရင္းမ်က္ဝန္းအစံုကို ျပန္လည္ရရွိသြားသျဖင့္ ေျဖသိမ့္ရာ ရခဲ့ေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ထားသည့္ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ျဖစ္စဥ္ရွင္းျပသည့္ ပံုစံျဖင့္ တင္ျပထား သည္။ အေၾကာင္းအရာကား ထူးျခားလွသည္ဟု မဆုိႏုိင္ေခ်။ မထူးလွေသာအေၾကာင္းကုိ ႀကိဳးပမ္းေရးဖြဲ႕ထားျခင္းကုိမူ ဂရုျပဳမိသည္။ ေခါင္းစဥ္ေပးပံု ရုိးစင္းလြန္းသည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။
ပ်ားပိတုန္းေတြကလည္း သမီးရဲ႕နေဘးမွာ တစ္ဝဲလည္လည္ရွိေနမွာေပါ့ ဟူေသာ အခ်က္သည္ ဖခင္တဦး၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ႏိုင္သျဖင့္ မထည့္သြင္းသင့္ဟု ျမင္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၊ျပန္ေရာက္လာေလ တယ္၊ပ်ံ႕က်ဲသြားေလတယ္၊ ရွင္းျပေလတယ္၊ ဟု ေလတယ္ဟူေသာ အသံုးအႏွဳံးမ်ား နီးနီးကပ္ ကပ္ထပ္လ်က္ အသံုးျပဳထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ အေလ့အက်င့္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ရန္ တိုက္တြန္း အားေပးလုိပါသည္။
သတ္ပံုအက်အေပါက္ မ်ားလွသည္။ ေထာက္ျပရံုသာျဖစ္၍ အမွတ္ေလ်ာ့ ထားျခင္းမရွိပါ။ ၾကည့္မဝရွဳမဝကုိ (ၾကည့္မဝရွဳမဝကုိး)။ မ်က္ေတာင္စိတ္စိတ္ (မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္)။ တျဖတ္ျဖတ္ (တဖ်တ္ဖ်တ္)၊ ေနာက္၂ရက္ (ေနာက္ႏွစ္ရက္)။ ပ႑ာရ(ပနံရ)။ ရုတ္ခ်ည္း(ရုတ္ျခည္း)။ ပ်ံ႕က်ဲ(ပ်ံ႕ၾကဲ)။ အံ့နဘမ္း(အံ့ဘနန္း) (၁၃)မွတ္ ေပးလုိပါသည္။
ဆရာ ဒါရိုက္တာ၀င္းေဖ၏ မွတ္ခ်က္
က်န္းမာေရးႏွင့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အခက္အခဲတစ္ခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ဆရာဦးဝင္းေဖ၏ မွတ္ခ်က္ စကားမ်ား မပါဝင္နိင္ခဲ့ဘဲ စာမူတစ္ပုဒ္ခ်င္း စီကိုသာ အမွတ္ေပးထားပါသည္။
ဒီ၀တၱဳေလးက ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္၊ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းက်ၾကပါေစ။
ျမေသြးနီ
0 comments:
Post a Comment