သူ႔နာမည္ကဘိုေက။ရြာမွာအုန္းပင္တက္သမား။ ပြင့္လင္းရာသီေရာက္ရင္ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္ကလာေခၚရင္လိုက္တက္သည္။
အိမ္ရွင္အလိုက် အုန္းပင္ကိုျပင္တတ္သည္။
သူျပင္ေပးေသာအုန္းပင္မ်ားသည္ အသီးမ်ားမ်ားက်သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ ရြာတင္သာမကေဘးဝန္းက်င္ရြာမ်ားကပါ သူ႔ ကို အားကိုးေနရသည္။သူသည္ တစ္ကိုယ္ေရသမား။ဘာမွ အပူအပင္မရွိ။ရသမ်ွေငြကိုလည္းညေနေစာင္းလ်ွင္ ရြာေနာက္ပိုင္းရွိ
ယမကာဆိုင္တြင္နဲနဲပါးပါးဝင္ေမာ့သည္။ဘိုေကမူးရင္ ဘာေသာညာ
ေသာမသိ။ ပိုဆိုးသည္က သရဲဆိုလ်ွင္လံုးဝ အယံုအၾကည္မရွိ။
ထို႔ေၾကာင့္သရဲေျခာက္ေသာေနရာမ်ား သခ်ိဳင္းကုန္းမွမက်န္သူေရာက္
ဖူးသည္။ သူကသရဲႏွင့္ေတာင္အရက္အတူေသာက္ဖူးသည္ဟုဆို
သည္။ မယံု၍မရ ။အေလာင္းအစား လုပ္တိုင္းသူအၿမဲႏိုင္ေလ့ရွိသည္။
တစ္ေန႔။သူသည္အုန္းလီးွဓါးကိုခါးၾကားထိုးၿပီး ရြာအေနာက္ဘက္ အုန္းကုန္းရြာ သို႔ အုန္းပင္တက္ရန္သြားသည္။ ထို ရြာသို႔ ေရာက္ၿပီး အုန္းပင္တက္ၿပီး ေသာအခါညေန ပင္ေစာင္းလွၿပီး။
က်သင့္ေငြကိုယူ၍ထံုစံအတိုင္း အရက္ဆိုင္သို႔ဝင္၍ေသာက္သည္။
ေဘးဝိုင္းမွသူ႔ကိုသိေသာ လူတစ္ေယာက္က ကိုဘိုေကပါလား
သူကျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ရြာျပန္မလို႔လား"
"အင္း ေလ ဘာလို႔လဲ"
"မိုးလည္းခ်ဳပ္ေနၿပီ ရြာစပ္ကသခြပ္
ပင္ႀကီးနာမည္ႀကီးေနတယ္ေနာ္"
"သူ႔ဖာသာနာမည္ႀကီးတာငါကဘာ
လုပ္ရမွာတုန္း"
"ခင္ဗ်ား ျပန္ရဲလို႔လား"
ထိုသူ႔စကားေၾကာင့္ကိုဘိုေက အားရပါးရ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း
"ေလာင္းမလား" တဲ႔။
မိုးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။လူႀကံဳထည့္ေပးလိုက္ေသာ ဝက္
သားတြဲကိုဆြဲရင္းသခြပ္ပင္ႀကီးရွိေသာ ေနရာဘက္မွျပန္လာသည္။
မၾကာရြာစပ္လြန္းေတာ့လယ္ကြင္းထဲမွာထီးထီးႀကီးရွိေနေသာအပင္
ကိုေတြ႔လိုက္သည္။ အပင္ႀကီးကအုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ။ေန႔လည္ေန႔ခင္း လာၿပီးအိပ္လိုက္ရရင္ေကာင္းမွာဟု ေတြးလိုက္သည္။
သူကဝက္သားတြဲကိုဆြဲရင္း အပင္ေအာက္သို႔အေရာက္ အပင္ေပါ ္
မွမဲမဲသဏၭာန္အရိပ္ႀကီးကၾကည့္လိုက္သည္ကို သူ႔စိတ္ထဲခံစားသိ
ရွိသြားသည္။ သူမေၾကာက္။
သရဲဆိုတာ နိမ့္က်ေသာအမ်ိဳး ဒါမ်ိဳးသူကိုလာစမ္း၍မရ။
သခြပ္ပင္ေအာက္မွျဖတ္ေလ်ာက္လာသည္။ တစ္လွမ္း ႏွစ္လမ္း။
ေနာက္မွလိုက္လာေသာေျခသံကို သူၾကားလိုက္၏။လွည့္ၾကည္မိ၏။
မေတြ႔။ေနာက္သူဆက္သြားသည္။တစ္လွမ္း....... ႏွစ္လွမ္း......။
ေနာက္မွလိုက္လာေသာအသံ။စိတ္မရွည္။
ဘယ္သူလဲ ငါ့ေနာက္ကိုလိုက္ေနတာဟုသူက
အသံခပ္မာမာျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
ထိုအခါ အရိပ္မဲႀကီးက
"ဝက္သားစားခ်င္လို႔ "
ဟုအသံဝါဝါႀကီးျဖင့္ေျဖလိုက္သည္။
"မင္းစားဖို႔ယူတာမ်ားထင္ေနလား"
အရိပ္မဲႀကီးကသူ႔အနားတိုးကပ္လာသည္။ဒီအေကာင္ကေျပာလို႔ရမည္မဟုတ္ေပ။လုယူမည့္သေဘာရွိသည္။ဒီေတာ့...... ။
"မင္းနဲ႔ငါနပန္းလံုးမလား"
"မင္းႏိုင္ရင္ဝက္သားကိုစား"
"ငါႏိုင္ရင္မေႏွက္ယွက္နဲ႔"
"သေဘာတူလား"
"တူတယ္".....ဟုအရိပ္မဲႀကီးကအသံ၀ါအက္အက္ၾကီးျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္၏။ဘိုေကကအသင့္အေနထားယူရင္း စမယ္ဟုဆိုကာေျပး
ဝင္သြားသည္။ အရိပ္မဲႀကီးကလည္းသူ႔ထံတဟုန္ထိုးေျပးဝင္လာသည္။
"ဘုန္း"
"အင့္"
သူတျပန္ကိုယ္တျပန္သဲႀကီးမဲၾကီး နပန္းသတ္ၾကသည္ ။သရဲကသူ႔
ကိုဖမ္းခ်ဳပ္သည္။သူကလြတ္ေအာင္ေရွာင္ၿပီးျပန္တိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔နာရီဝက္ေလာက္အၾကာဘိုေက ကခဏနားမယ္ ဟုဆိုကာထိုင္၍နားေလ၏။ သရဲကလည္းဘာမ်မလုပ္ပဲ
ေစာင့္ေနရွာသည္။ထို႔ေနာက္ စမယ္ ဟုဆိုကာ ထပ္လံုးျပန္သည္။
တစ္ႀကိမ္သရဲက သူ႔ကိုဖမ္းခ်ဳပ္၍ကိုင္ေပါက္သည္ ။ေျမျပင္ေပါ ္သို႔အရွိန္
ျပင္းစြာက်သြားသည္။ ဘိုေကေတာ္ေတာ္ အီသြား၏။စိတ္ထဲေထာင္းက
နဲေဒါသထြက္သြားသည္။ခါးၾကားမွဓါးကိုစမ္းလိုက္မိသည္။မေတြ႔။
ဓါး ဘယ္ေနရာက်သြားသည္မသိ။ ဟိုသည္ ရွာေနတုန္းသူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲလြင့္သြားသည္။သရဲက
သူ႔ေျခေထာက္မွဆြဲ၍ေလထဲေဝ႔ယမ္းလိုက္သည္။
သူ ေျခေထာက္ႏွင့္ေျမႀကီးထိမိေတာ့သူေခါင္းခ်ာခ်ာလည္ေနေတာ့သည္။ဟိုယိုင္ဒီယိုင္နဲ႔ပစ္လွဲက်သြားေလေတာ့သည္ ျပီးေတာ့
သရဲကသူ႔ဆီတိုးကပ္ လာေလသည္။ဒီအတိုင္းဆို သူရႈံးေတာ့မည္။မျဖစ္။
ဘိုေကတို႔ရာဇဝင္ရုိင္းေတာ့မည္။သူ႔လက္ကဟိုဟိုဒီဒီစမ္းလိုက္မိ၏။
လက္ထဲအုန္းလီွးဓါးပါလာသည္။
သူကုန္းရုန္းထကာသရဲဆီသို႔တဟုန္းထိုးေျပဝင္သြားသည္။ထို႔ေနာက္ ရင္ညႊန္႔ေနရာသို႔မွန္းကာဓါးျဖင့္ထိုးလိုက္ေတာ့သည္။
အား ဟုစူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံထြက္ေပါ ္လာ၏။သူၾကည့္လိုက္ေတာ့သရဲ၏
ရင္ဝေနရာတြင္ဓါးတန္လန္းႏွင့္လဲက်ေန၏။
ထိုအခိုက္ဝန္းက်င္တဝိုက္ေလမ်ား အဆက္မျပတ္ တိုက္ခိုက္လာသည္။ ဘိုေက ဘာမ်ွမစဥ္းစားေတာ့ပဲသခြတ္ပင္တြင္ခ်ိတ္ထား
ေသာဝက္သားတြဲကိုဆြဲ၍ရြာသို႔ေျပး လာခဲ႔ေတာ့သည္။
ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ့ကာလသားေခါင္းျမခိုင္တို႔လူတစ္စႏွင့္ေတြ႔ေလ သည္။ျမခိုင္က
"ကိုဘိုေက ဘာျဖစ္လာတာလဲဗ်"
ဟုေမးသည္။သူကျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပသည္။မယံုသလိုလုပ္ေန
ေသာေၾကာင့္ မယံုရင္မနက္လိုက္ျပမယ္ ဟုဆိုကာထြက္သြားေလသည္။
မနက္ခင္းေနေရာင္သည္သာယာစြာထြက္ေပါ ္လာသည္။ရြာတဝိုက္
ေနျခည္၏အလင္းသည္ေႏြးေထြးမႈ ကိုေပးထားေလသည္။
ဘိုေကကအိမ္တြင္အပိုတစ္ေခ်ာင္းရွိေသာအုန္းလွီးဓါးကိုခါးၾကား
ထိုးၿပီးျမခိုင္တို႔အိမ္ဘက္ထြက္လာခဲ႔သည္။ျမခိုင္တို႔အိမ္ေရွ႕တြင္သူ႔ကိုေစာင့္ေနေသာလူတစ္စုကိုေတြ႔လိုက္သည္။
သူတို႔လူစုသည္ညကျဖစ္ပ်က္ေသာေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္ေတာ႔
"ဟင္" "ဟာ" "အလို" အ့ံၾသသံေတြထြက္လာ၏။
ဘိုေကကသူ႔မ်က္လံုးေတြအေသခ်ာပြတ္သပ္ကာထပ္ၾကည့္သည္။သူ
မေသာက္ရေသးတာေသခ်ာသည္။
ဘယ္နဲ႔ညကသူထိုးခဲ႔ေသာဓါးကအခုေတာ့ငွက္ေပ်ာရြက္တစ္ခုေပၚစိုက္ေနသည္။
ဒီနားတြင္ငွက္ေပ်ာေတာမရွိေပ။ျမခိုင္တို႔လူစုကအေတာ္ေနာက္တဲ႔သူဟုဆိုကာရယ္ေမာကာျပန္သြားေလသည္။ဘိုေကမယံုမၾကည္ျဖစ္ကာဓါးနားတိုးကပ္သြားကာထိုင္ခ်လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ဓါးကိုဆြဲ
ႏႈတ္လိုက္သည္။
ထိုအခါငွက္ေပ်ာရြက္သည္မဲ၍ေျခာက္ေသြ႔သြားသည္
ကိုေတာ့ဘိုေကမွတပါးမည္သူမ်ွမျမင္လိုက္ရေပ။
ထိုေန႔မွစ၍သခြပ္ပင္တြင္သရဲေျခာက္သည္ဆိုေသာအသံေပ်က္ကြယ္
သြားေတာ့သည္။သို႔ေသာ္ရြာတြင္ကေလးမ်ား၏ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ေတာ့
သရဲဆိုလာမေျခာက္နဲ႔ဘိုေကနဲ႔ေတြ႔သြားမယ္ဟုယခုတိုင္
ေျပာဆိုေနပါေၾကာင္း။ ။
Credit to:laminpaing(ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ေမွာ္ပညာႏွင့္ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား)
0 comments:
Post a Comment