ရက္လည္ဆြမ္း

“ငါ့သား၊ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း အသုဘကို ငါသြားခ်င္တယ္၊ လိုက္ပို႔”
ၿပီးခဲ့တဲ့ေန႔က အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆံုးလို႔ အသုဘကို လိုက္ပို႔ေပးခ်င္ေၾကာင္း လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖနဲ႕ ရြယ္တူဆိုေတာ့ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကားေပၚမွာ အေဖနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

“အေဖ… အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက သားသမီးေတြ မရိွဘူးလား”

“သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရိွတယ္”

“အတူမေနၾကဘူးလား”

“မေနၾကဘူးကြ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေဖ”

“ဒီလိုကြ၊ ဒီေကာင္ႀကီးက ေနာက္မိန္းမယူထားတာ။ သားသမီးေတြက သူ႔ကို အျမင္မၾကည္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးေတြနဲ႔ ဒီေကာင္ အဆင္မေျပဘူး။ အခုေသေတာ့လည္း သူ႔သားနဲ႔ သမီးဆီကို ငါပဲ အေၾကာင္းၾကားထားတယ္”

“သူက ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္မိန္းမယူတာလဲ အေဖ”

“ဒါေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ၊ ငါသိတာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပထမမိန္းမ ဆံုးၿပီးမွ ဒီမိန္းမကို ယူတာ၊ အဲဒီလို ယူလိုက္တာေၾကာင့္ သားနဲ႔ သမီးဟာ သူ႔အေဖကို လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး”

“ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔သားနဲ႔သမီးကို ေစာင့္ေနရမွာလဲ အေဖရ”

“ဒါကေတာ့ သူ႔ဆႏၵေပါ့ကြာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးက မွာသြားလို႔ ငါလည္း သူခိုင္းတဲ့ အတိုင္း လုပ္ရတာေပါ့၊ မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္တာ သဘာ၀က ျဖစ္လာတဲ့စိတ္၊ တားဆီးလို႔ မရဘူး။ သားသမီးက မိဘကို ျပန္ၿပီး ျပဳစုတာ၊ ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ ခ်စ္တာက်ေတာ့ သဘာ၀စိတ္ မဟုတ္ဘူး။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားေတြမွာသာ ရိွတဲ့စိတ္ကြ”

အဲဒီေန႔က ေတာင္ျမင့္သုသာန္မွာ မီးသၿဂၤ ိုဟ္ပါတယ္။ အေဖဟာ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို မီးရိႈ႕ၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သားနဲ႔ သမီးဟာ ငါးရက္နဲ႔ ရက္လည္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖဟာ ဆက္ၿပီးကူညီပါတယ္။
ရက္လည္တဲ့ေန႔က လူေတာ္ေတာ္စည္ကားပါတယ္။ အသုဘရွင္ရဲ႕ သားနဲ႔သမီးဟာ ေငြေၾကးရိွသူေတြ ဆိုေတာ့ ရက္လည္ဆြမ္းမွာ ရက္ရက္စက္စက္ကို လွဴပါတယ္။ သူ႔အေဖက အသက္ ၇၂ ႏွစ္မို႔လို႔ သံဃာ ၇၂ပါး ကို ပင့္တယ္။ ဆြမ္းကပ္တယ္။ သကၤန္းလွဴတယ္။ အရပ္ထဲကလူေတြကို ရက္လည္ တရားနာဖို႔ ဖိတ္တယ္။ ေန႔လည္စာနဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ ဒီလိုေတြ စည္စည္ကားကားျဖစ္ဖို႔၊ စနစ္တက်ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက အားတက္သေရာ ကူညီပါတယ္။
ရက္လည္တဲ့ေန႔မွာ ေရစက္ခ်တယ္။ ေသဆံုးသူ အေဖအတြက္ အမွ်ေပးတယ္။
အဲဒီရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ၿပီးတဲ့ ညမွာ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္တယ္။

“ငါ့သား… ရက္လည္ဆြမ္းကို မင္း ဘယ္လို ျမင္တုန္း”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျဖတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တာက မိရိုးဖလာပါပဲ။ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္း လူေသဖူးၾကတယ္။ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သံုးရက္၊ တခ်ဳိ႕လည္း ငါးရက္၊ ခုႏွစ္ရက္မွာ ရက္လည္တယ္။ ေသဆံုးသူေတြအတြက္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ လုပ္တယ္။ အမွ်ေပးတယ္။ အမွ်ရၿပီး ကၽြတ္ဖို႔ လြတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကို ပင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာက္ပဲသိတာ။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ အေဖလည္း သိေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျဖတာျဖစ္ပါတယ္။

“ငါ စဥ္းစားမိတယ္။ သားသမီးအတြက္ ငါတို႔ မိဘေတြေသရင္ သားသမီး ၀တ္ငါးပါးထဲက ေမြခံထိုက္ေစ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ လွဴမွ်ေ၀ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ လိုက္နာၾကတာ။ သားသမီး ၀တ္ငါးပါးထဲမွာ က်န္တဲ့ သံုးပါးကို ဂရုမစိုက္ၾကဘူး”

“ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ အေဖ”

“ဒီလိုကြာ။ မိဘေတြေသမွ သိန္း၄၀၊ ၅၀ဖိုး အကုန္အက်ခံၿပီး ရက္လည္ဆြမ္းလုပ္တာထက္ မိဘေတြ မေသခင္ သူတို႔စားခ်င္တာ ေကၽြးဖို႔၊ သူတို႔ ၀တ္ခ်င္တာ ၀တ္ဖို႔၊ သူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔က ပိုၿပီး အေရးမႀကီးဘူးလား။ အခုေတာ့ကြာ….”

“ဒါဆိုရင္ အေဖရယ္ မိဘေတြေသမွ အမွ်အတန္းေ၀တာထက္ ေကာင္းတာ ရိွေသးလို႔လား အေဖရယ္”

“ေကၽြးေမြးမပ်က္ဆိုတဲ့ ၀တ္ငါးပါးထဲက ပထမတာ၀န္ကို မေက်ပြန္တဲ့ သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီးပါကြာ။ ငါတို႔ မိဘေတြ သားသမီးမႀကိဳက္တာ တစ္ခုေလာက္ လုပ္မိရံုနဲ႔ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ပစ္ထားၾကတဲ့ သားသမီးက မ်ားတာပါ။ မိဘေသမွ အမွ်ေ၀တာထက္ မိဘေတြ မေသခင္ က်န္တဲ့ သားသမီး ၀တ္သံုးပါးကို လိုက္နာသင့္တယ္။ အခုေတာ့ မိဘေတြေသမွ ရက္လည္ဆြမ္းကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေဆာင္ရြက္ေပးရံုနဲ႔ သားသမီးတာ၀န္ ေက်ၿပီလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ မေသခင္မွာ ေကၽြးတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ေသၿပီးမွေတာ့ ကိုယ့္မိဘေလာက္ ကိုယ့္အေပၚ မေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ကိုယ့္ကို မျပဳစုခဲ့တဲ့ တျခားလူေတြကို ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ေကၽြးတာ အဓိပၸါယ္ မဲ့ေနသလို အေဖ ခံစားရတယ္ကြာ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အေပၚကို အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ မိဘကို ေကၽြးသင့္တာေပါ့ကြ”

အေဖ့စကားဟာ အဓိပၸါယ္ေတြရိွုပါတယ္။
မိဘကို အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ ေကၽြးေမြးျခင္းလည္း မရိွ၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းလည္း မရိွ၊ မိဘေသမွ မိဘပိုင္တာေတြကို အေမြခဲြဖို႔ ရင္ထဲမွာက ေလာဘမီးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာမွာက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ မေျပမလည္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

“အေမြခံထိုက္ေစ” ဆိုတဲ့ စကားကို တိတိက်က်လိုက္နာၿပီး ေကၽြးေမြးမပ်က္ ေဆာင္ရြက္စီမံနဲ႔ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ကို ေမ့ေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြက အမ်ားစုပါ။ ေမြခံထိုက္ေစနဲ႔ လွဴမွ်ေ၀ကိုေတာ့ လိုက္နာၾကတယ္။
အေဖေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာပါရေစ။

“ငါ့သား….. သားသမီးေတြဟာ မိဘေတြေသရင္ မိဘေတြကို ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္က်တယ္။ သားသမီးေတြသာ ငါတို႔ထက္ အရင္ေသခဲ့ရင္ သားသမီးေတြကို ငါတုိ႔ ေျမႀကီးထဲမွာ မျမႇဳပ္ဘူး။ ရင္ဘတ္ထဲက အသည္းႏွလံုးထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံထားၾကတာ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သားေတြ၊ သမီးေတြ စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ေနာ္။

ဦးဘုန္း (ဓာတု)

ေေ ေရႊမႏၱေလး ဂ်ာနယ္