ထမင္းတစ္ေစ႔၏ တန္ဖိုး

ပိုေနေသာထမင္းအက်န္မ်ားအား သြန္ျပစ္ဖို႔လုပ္မိလိုက္စဥ္ မ်က္လံုးထဲသို႔ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႔ ထင္ဟပ္၍ လာေလသည္ ။ အစာေရဆာမလံုေလာက္ငွ၍ အဟာရခ်ိဳ႔တဲ႔ေနသည္႔ ႏိုင္ငံတစ္ခုဆီမွပံုရိပ္မ်ားပင္ ။ ရုတ္တရက္ၾကီးေပၚ လာသည္႔ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ကၽြန္မ၏ သတိလက္လႊတ္ျဖစ္သြားျခင္းအား သတိေပးလိုက္ေလသည္ ။ သြန္ျပစ္ရန္ဟန္ေရးျပင္ေနသည္႔ ထမင္းအိုးေလးအားေအာက္သို႔ ျပန္ခ်လိုက္မိသည္ ။ ထမင္းအိုးအဖံုးအားဖြင္႔၍ အေပၚမွေရအနည္းေတာက္ေပးလိုက္ျပီးေပါင္းအိုးထဲျပန္ထည္႔ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္ပါေတာ႔သည္ ။ မီးဖိုထဲမွထြက္လာျပီး ဆရာမခင္သႏၱာေရးသားထားေသာ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ေလးအား ေကာက္ကိုင္ လိုက္မိသည္ ။ တိုက္ဆိုင္လိုက္ပံုမ်ား ဖတ္မိလိုက္သည္႔ ေဆာင္းပါးမွာလည္း ထမင္းတန္ဖိုးအေၾကာင္း ပင္ျဖစ္ေနခဲ႔သည္ ။ ကၽြန္မတို႔ေန႔စဥ္ မနက္တစ္နပ္ ညတစ္နပ္ ပံုမွန္စားေသာက္ေနႏိုင္ခ်ိန္၌ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူသားမ်ားသည္ ဆန္ကိုပင္မျမင္ၾကရေပ ။ ကၽြန္မတို႔တေတြ အလဟႆ ထမင္းေစ႔မ်ားအား ျဖဳန္းတီးပစ္ေနခ်ိန္ တျခားေနရာေဒသမ်ား၌ အစာေရစာရွားပါးငတ္မြတ္ျခင္းေၾကာင္႔ေသဆံုုးေနၾကရသည္ ။ အစာေရဆာ ရွားပါးေနေသာႏိုင္ငံမ်ား ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနေသးေၾကာင္းကို အင္တာနက္ေပၚ၌ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာသတင္းဓာတ္ပံုမ်ားမွ သက္ေသတည္၍ေနေလသည္ ။ ကၽြန္မတို႔ေန႔စဥ္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကသည္႔ဆန္ဆိုသည္႔အရာအားရရွိႏိုင္ရန္ ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံရသည္႔ေငြေၾကးအရင္းႏွီး ၊ ႏြားဆိုသည္႔တိရစၦာန္မ်ား၏ ခြန္အားအားလံုးထည္႔တြက္ စဥ္းစားဖို႔လိုအပ္ပါသည္ ။ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံႏွင္႔ ကိုယ္၀ယ္စားၾကျခင္းေၾကာင္႔ သြန္ခ်င္လ်ွင္ သြန္မည္္ ။ စားခ်င္စားမည္ဆိုေသာအေတြးမ်ားအားေတြးေနမိပါလ်ွင္ အေ၀းဆံုးသို႔ို ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္္ ။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္စီ၏စည္းကမ္းတရွိေခၽြတာတတ္မွု႔သည္အစာေရစာရွားပါးငတ္မြတ္ေနေသာလူမ်ားအတြက္ အမ်ားၾကီးခရီးေရာက္ေစ၏ ။ ကၽြန္မတို႔ေပါေပါသီသီစားသံုးေနခ်ိန္၌ရွားပါးေနၾကသည္႔ လူတစ္စုအား ျမင္ေယာင္၍အေလလြင္႔မ်ားႏွင္႔ အလဟႆျဖဳန္းတီးျခင္းမ်ားအားေခၽြတာၾကဖို႕ လိုအပ္ေနပါျပီ ။ ေရးေနရင္းျဖင္႔ တခါတုန္းကၾကားခဲ႔ဖူးေသာအေၾကာင္းအရာေလးအားသတိရမိပါေသးသည္ ။ အိမ္မွာအတူတူေနသည္႔ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာျပခဲ႔ဖူးသည္႔ အျဖစ္ေလးပါ ။ သူ႔အရင္အလုပ္လုပ္ခဲ႔ေသာအလုပ္ရွင္သူေဌးကေတာ္အေၾကာင္းေလးပါ ။ တစ္ေန႔မွာသူတို႔အားလံုးကိုသူေဌးျဖစ္သူကသူ႔အိမ္မွာထမင္းဖိတ္ေကၽြးခဲ႔ပါသည္ ။ အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစားၾကတာေပါ႔ ။ သူေဌးႏွင္႔ သူေဌးကေတာ္ပါ အတူတူ ၀င္စားၾကသတဲ႔ေလ ။ ထမင္းစားေနရင္းမွာအလြန္ထူးဆန္းသည္႔ အျဖစ္တစ္ခုကိုသူတို႔ေတြ႔လိုက္ၾကရေလသည္ ။ သူေဌးကေတာ္ျဖစ္သူမွာထမင္းစားေနရင္းသူ႔မလက္ထဲမွ ထမင္းလံုးတစ္ေစ႔ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်သြား၏ ။ ေျခေထာက္နားသို႔ က်သြားသည္႔ထမင္းလံုးေစ႔တစ္ေစ႔အားခ်က္ခ်င္းေကာက္ယူ၍ သူမပါးစပ္ထဲသို႔ိုထည္႔လိုက္ပါသတဲ႔ ။ အဲဒီအျဖစ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္႔အစ္ကိုမွာလည္းတအံ႔တၾသျဖစ္သြားခဲ႔ရသည္ ။ *ဟ ဒီအမ်ိဳးသမီးဘယ္ႏွယ္႔လုပ္လိုက္တာတုန္း။ ေအာက္က်ေနတဲ႔ ထမင္းေစံကိုမ်ားေကာက္စားစရာလား*လို႔ ေတြးေနစဥ္ သူေဌးမဆီမွယခုလိုရွင္းျပသည္႕ စကားသံအားၾကားလိုက္ရပါေတာ႔သည္ ။ * ေမာင္……………ေရ ။ ထမင္းတေစ႔တန္ဖိုးကိုလူေတြကေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ သေဘာထားေနၾကတယ္ ။ ငါတို႔တစ္ေတြခုလိုစားႏိုင္ အဟာရျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ႏြားေတြဘယ္ေလာက္ရုန္းၾကရသလဲ ။ ေခတ္မွီစက္ေတြရွိတယ္ဆိုလည္းဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးၾကရသလဲေတြးၾကည္႔စမ္း ။ စားမယ္ဆိုလည္းလိုသေလာက္ေလးကိုပဲထည္႔စားမယ္ ။ ခ်က္မယ္ဆိုလည္းအတိုင္းအတာေလးနဲ႔ ခ်င္႔ခ်ိန္ခ်က္ၾကမယ္ဆိုအပိုအေလအလြင္႔ဆိုတာမရွိႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ ။ အလဟႆ ျဖစ္စရာဘယ္ရွိေတာ႔မလဲ ။ ခုနေအာက္က်သြားတဲ႔ ထမင္းလံုးေစ႔ကိုငါေကာက္စားလိုက္တာမင္းတို႔ေတြ႔တယ္မလား ။ ေအးအဲဒါ စည္းကမ္းမရွိလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုအျပစ္ေပးလိုက္တာပဲ* လို႔ ရွင္းျပသြားခဲ႔ပါသည္ ။ အဲဒီခ်ိန္တုန္းကအစ္ကိုေျပာျပတာကိုနားေထာင္ေနရင္းထိုအမ်ိဳးသမီးအားပိုရန္ေရာဟုကၽြန္မေတြးခဲ႔မိပါသည္ ။ ကၽြန္မေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည္႔ခ်ိန္မွာသူမသည္ အပိုေတြလုပ္ခဲ႔တာမဟုတ္ပါလားလို႔ သိလိုက္ရပါသည္ ။သူမလုပ္ရပ္သည္ တန္ဖိုးသိတတ္ျခင္းဟူ၍လည္းျမင္လာမိပါေတာ႔သည္ ။ ကၽြန္မပင္တခါတခါ သတိထားေနသည္႔ၾကားမွခပ္လြယ္လြယ္လုပ္ခ်င္ေနပါေသး၏ ။ တန္ဖိုးဆိုသည္မွာလိုအပ္ေနသည္႔ေနရာမ်ားတြင္ ပို၍ တန္းဖိုးရွိေနတတ္ပါသည္ ။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ထမင္းတစ္ေစ႔သည္ တန္ဖိုးရွိခ်င္မွ ရွိေနပါမည္။ သို႔ေသာ္ အစာေရစာရွားပါးငတ္မြတ္ေနသည္႔္ေနရာေဒသတို႔၌ ထမင္းတစ္ေစ႔ေပါင္းမ်ားစြာလိုအပ္ေနၾကပါသည္ ။ ကၽြန္မတို႔မလိုအပ္ဘဲ အလဟႆျဖဳန္းတီးေနျခင္းမ်ားသည္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ အက်ိဳးမရွိေစပါဘူး ။ မည္သည္႔အရာကိုမဆို မိမိတို႔အတြက္တစ္ခုတည္း မၾကည္႔ၾကပဲတပါးသူမ်ားအတြက္ပါ ထည္႔တြက္စဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္ပါသည္ ။ ကိုယ္အတြက္ ဘာမွ အက်ိဳးမထူးေသာ္လည္း တပါးေသာသူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနတတ္သည္ကို ကၽြန္မတို႔အားလံုး သတိထားရင္း ထမင္းတစ္ေစ႔မွ အစျပဳ၍ စည္းကမ္းတက်စားသံုးျခင္းျဖင္႔ အပိုအလဟႆ မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္လိုက္ၾကပါစို႔ ။ 

ခိုင္ေလး ( ေရႊေတာင္ )