ယခုအခ်ိန္သည္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းေခတ္ကလို မဟုတ္ေတာ့။ လက္ရွိ စစ္အစိုးရသည္ စစ္ေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္နိုင္ေခ် မရွိ။ ႏုိင္ငံျခားမွ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္မ်ား၊ စီးပြားေရး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား၊ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အကူအညီမ်ားကို အားထားရသည့္ဘ၀သို႔ က်ေရာက္ေနရ႐ုံသာမက ျပည္တြင္းမွ ပို႔ကုန္အျဖစ္ ျပည္ပသို႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ တင္ပို႔ၿပီး ႏုိင္ငံျခားေငြ ေလာက္ေလာက္လားလား ရွာနိုင္ေခ် မရွိ။
ေငြေၾကးတည္ၿငိမ္သေယာင္ရွိခဲ့ရာမွ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေငြလဲႏႈန္းမွာ အေမရိကန္ ၁ ေဒၚလာကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၃၀၀ အထိ ျမင့္တက္လ်က္ရွိေနသည္။ (၁) စက္သုံးဆီေစ်းႏႈန္း၊ ေမာ္ေတာ္ကားေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေဆး၀ါးေစ်းႏႈန္းမ်ား အပါအ၀င္ သြင္းကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား အားလုံး တၿပိဳင္နက္တည္း တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာေၾကာင့္ အေထြေထြ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ျမင့္တက္ေရးအထိ ဦးတည္လာလ်က္ရွိသည္။ (၂) ပို႔ကုန္မွ ေဒၚလာ၀င္ေငြ ထိထိေရာက္ေရာက္ မရွာႏုိင္၊ သြင္းကုန္လိုအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္ဆည္းႏုိင္၊ ယင္း၏ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ျမင့္တက္လာၿပီးေနာက္ လူထုအံုႂကြမႈမ်ား ေပၚေပါက္မလာေအာင္ တားဆီးႏုိင္ရန္ စစ္အစိုးရတြင္ ထြက္ေပါက္တခုတည္းသာ ရွိသည္။
ယင္းမွာ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအား တႏုိင္ငံလံုး အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္ဟူသည္ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္း၊ ကမာၻကိုျပ၊ ႏုိင္ငံတကာ ရင္းနွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အကူအညီမ်ား အလံုးအခဲနဲ႔ ၀င္လာေစရန္ တဘက္က ဖိတ္ေခၚ၊ အျခားတဘက္က တိုင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ားရွိ လူထုပိုင္ သဘာ၀ သယံဇာတမ်ားအား အႀကီးအက်ယ္ တိုးခ်ဲ႔ ထုတ္ယူေရာင္းခ်ျခင္းသည္သာ ထြက္ေပါက္ျဖစ္သည္။ အျခားနည္းမရွိ။ သို႔ျဖစ္၍ ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အျပတ္ပယ္ခ်၊ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို လံုး၀ရပ္၊ အတည္ျပဳမူၾကမ္းကို လက္မွတ္မထိုးသည့္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္း မွန္သမွ်အား စစ္ေရးနည္းျဖင့္သာ အျပတ္တိုက္ခိုက္ ေခ်မႈန္းသြားမည္ဟူ၍ ျပတ္ျပတ္သားသား ေၾကညာလုပ္ေဆာင္ရန္မွာ စစ္အစိုးရအတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ အထက္ပါ စီးပြားေရးထြက္ေပါက္ ပိတ္သြားႏုိင္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ဟု လက္ညႇဳိးထိုးကာ ဥေရာပသမဂၢ၊ ေနာ္ေ၀၊ ဂ်ပန္နဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့သည့္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမ်ားထံမွ ရယူဆဲ၊ ဆက္လက္ရႏုိင္ရန္ အလားအလာ ရင့္မွည့္ေနေသာ ေဒၚလာသန္းေထာင္ဂဏန္းသို႔ ဦးတည္ေနသည့္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈမ်ား ရပ္သြားႏုိင္သည္။ လူထုအံုႂကြမႈနဲ႔ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲမ်ား စနစ္တက် ေပါင္းစည္းကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အျပဳတ္တိုက္မည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား အားေကာင္းသြားႏုိင္သည္။
ဤသည္ကို အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ အေၾကာက္ရြံ႕ဆံုး ျဖစ္၍ပင္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားအေပၚ အေျခခံ၍ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ဆက္လက္က်င္းပသြားရန္မွာလည္း စစ္အစိုးရက လက္မခံႏုိင္ဆံုးေသာ အေျခအေနတခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။ ပထမ အေျခအေနမွာ ၎တို႔နဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးရမည့္ အဆင့္ျမင့္ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ေသာ အဓိက တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အေနအထားျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔၏ အမ်ားစုႀကီးမွာ ေလာ္ခီးလာညီလာခံ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားမွ တျပားမွ ေလ်ာ့မည့္ပံုမရွိ။ ယင္း၏ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွာ စစ္အစိုးရနဲ႔ အလြမ္းသင့္႐ုံမက ေနျပည္ေတာ္ကို ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ ဖိတ္ၾကား၊ အခြင့္အလမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာ့ျမႇဴထားခဲ့သည့္ ေကအန္ယူဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မူတူးေဆးဖိုး မဟုတ္။ ႏုိင္ငံေရးအရ ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္လ်က္ရွိသည့္ ဒု-ဥကၠ႒ ေနာ္စီဖိုးရာစိန္ ျဖစ္ေနသည္။
ထူးဆန္းသည္မွာ တေသြး တသံ တမိန္႔ကို လက္မခံ၊ တူတာ တြဲလုပ္၊ မတူတာ ခြဲလုပ္၊ လုပ္ခြင့္ မရသျဖင့္ဟူ၍ အေၾကာင္းျပ႐ုံမွ်ျဖင့္ ယူအန္အက္ဖ္စီ တပ္ေပါင္းစု အစည္းအေ၀းမွ သပိတ္ေမွာက္ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မူတူးေဆးဖိုးသည္ ေလာ္ခီးလာညီလာခံတြင္ ရပ္တည္ခ်က္ေျပာင္းသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ၎က အဖြင့္မိန္႔ခြန္းတြင္ မတ္ ၃၁ ရက္ေန႔က ထြက္ေပၚလာသည့္ အတည္ျပဳမူၾကမ္းကို ရဲရဲတင္းတင္း လက္မွတ္ထိုးၾကပါဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း တိုက္တြန္းခဲ့ပါလ်က္ ယင္းမိန္႔ခြန္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္သည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား ေပၚလာေသာ္လည္း အစည္းအေ၀းမွ ထြက္ခြာမသြားခဲ့။ အစအဆံုး တက္ခဲ့သည္။ အစည္းအေ၀း ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ၀င္ေရာက္တာ၀န္ခံခဲ့သည္။ အစည္းအေ၀း မွတ္တမ္းမ်ား အားလံုးကို သဘာပတိအေနျဖင့္ တာ၀န္ခံ လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၎အေနျဖင့္ ျပန္လည္ ခ်ိဳးေဖာက္ခြင့္ မရႏုိင္ေတာ့။ ခ်ိဳးေဖာက္လိမ့္မည္ဟုလည္း မယူဆ။ ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ လက္နဲ႔ေရးၿပီးသားကို ေျခနဲ႔ျပန္ဖ်က္သူ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် အေရာက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ယူဆရေသာေၾကာင့္ပင္။
ဤသည္ကိုခ်ဳပ္၍ သံုးသပ္ရလွ်င္ ေလာ္ခီးလာ အစည္းအေ၀းတြင္ ေကအန္ယူ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕အတြင္း ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးျငင္းခံုမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း အစည္းအေ၀း အဆံုးသတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားအေပၚ အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုး တစည္းတလံုးနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ခဲ့သည္ဟု သံုးသပ္ႏုိင္သည္။
ယင္းမွာ ေကအန္ယူအတြက္ ႏုိင္ငံေရးအရ တဆင့္တက္သြား႐ုံသာမက အျခားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြက္ပါ အားျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ယင္းအေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိေစေရးအတြက္ ေကအန္ယူ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းတြင္ စိတ္ရွည္သည္းခံစြာျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးအရ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အျပင္မွေန၍ ပံ့ပိုးခဲ့၊ ဖိအားေပးခဲ့၊ နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကသည့္ ျပည္တြင္းနဲ႔ ျပည္ပရွိ ကရင္လူထုအသင္းအဖြဲ႔မ်ား၊ ကရင္အမ်ိဳးသမီး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ကရင္အမ်ိဳးသားကြန္ရက္မ်ား၊ ကရင္လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ အေရးပါေသာ အခန္းက႑ကို ဤေနရာတြင္ အသိအမွတ္ ျပဳရပါမည္။ ယင္းအေျခအေနအား လက္ရွိ စစ္အစိုးရက မႏွစ္သက္ဆံုးပင္။
ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာၿပီးေနာက္ စစ္အစိုးရ မႏွစ္သက္သည့္ ဒုတိယ အေျခအေနတခုမွာ ယင္းအစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ အပိုဒ္ ၅ အရ “အန္စီစီတီ အဖြဲ႔၀င္အားလံုး ပါႏုိင္မွ အန္စီေအကို လက္မွတ္ထိုးရန္” ဟူေသာ အခ်က္ပင္။ အန္စီစီတီ အဖြဲ႔၀င္အားလံုးဟူသည္မွာ ၁၆ ဖြဲ႔ကို ဆိုလိုသည္။ ယင္းတြင္ စစ္အစိုးရက ျငင္းပယ္ထားသည့္ ကိုးကန္႔၊ တေအာင္းနဲ႔ ရခိုင္တပ္မေတာ္တို႔ ပါ၀င္ေန၍ ျဖစ္သည္။
ကိုးကန္႔ကို ၃ ရက္နဲ႔ အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းခဲ့ၿပီဟု ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး လက္ခေမာင္းခတ္ခဲ့သည့္ ဦးသိန္းစိန္သည္ အသံတိတ္လ်က္ရွိသည္။ ကိုးကန္႔က ျပန္တိုက္လာေသာအခါ ၃ ရက္ေ၀း၍ ရက္ေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္လာခဲ့သည္အထိ အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းႏုိင္မည့္ အလားအလာကို မေတြ႔ရေသး။ ၎တုိ႔ အထင္ေသး၊ မေလာက္ေလး မေလာက္စား ထားခဲ့သည့္ တေအာင္းနဲ႔ ရခိုင္တပ္မေတာ္တို႔ကလည္း စစ္စြယ္ကေလးမ်ား ျပလိုက္ေသာအခါ စစ္အစိုးရသည္ မည္သို႔ ဆက္လက္ကိုင္တြယ္ရမည္ မသိေတာ့။ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ဆိုက္္လ်က္ရွိသည္။
တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအား ၿဖိဳခြဲႏုိင္ေရးအတြက္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ကစ၍ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ယေန႔တိုင္ အသံုးျပဳခဲ့၊ ျပဳဆဲျဖစ္သည့္ မဟာဗ်ဴဟာမွာ ႐ႈပ္ေထြးမႈမရွိ၊ ႐ုိး႐ုိးကေလးသာ ျဖစ္သည္။ အဓိကအားျဖင့္ ေကအိုင္အို၊ ေကအန္ယူနဲ႔ ၀သပတို႔အၾကားတြင္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စစ္ေရးအရ ကစားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၀သပကို ထိန္းထား၊ ေကအိုင္အိုကို ေခ်ာ့၊ ေကအန္ယူကို တိုက္။ ဤသည္မွာ တခုျဖစ္သည္။ ၀သပကို ဆက္ထိန္းထား၊ ေကအန္ယူကို ေခ်ာ့၊ ေကအိုင္အိုကို တိုက္။ ဤသည္မွာ ေနာက္တခုျဖစ္သည္။
ေကအိုင္အို ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေကအန္ယူ ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ တပ္ေပါင္းစုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ဦးေဆာင္ကာ တိုက္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး စစ္အစိုးရမ်ားက ၀သပကို လက္ဖ်ားနဲ႔ တုိ႔ရဲျခင္းမရွိ။ ၾကားထားကာ အဆင္ေျပေအာင္ မ်က္နွာခ်ိဳေသြးေပါင္း၊ ေခ်ာ့ေပါင္း ေနရသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္အခ်ိဳ႕အတြင္းက စစ္အစိုးရနဲ႔ ၀သပတို႔အၾကား ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ သစ္ေတာဆိုင္ရာ အျငင္းပြားမႈအား ဥပေဒစိုးမိုးေရးအေျခခံနဲ႔ ဆန္႔က်င္ကာ ၀သပအား လိုက္ေလ်ာေပးလိုက္ရသည့္ လတ္တေလာသာဓကကို ၾကည့္ႏုိင္သည္။
(၃) သို႔႔ရာတြင္ ေကအိုင္အိုနဲ႔ ေကအန္ယူတို႔ ေခါင္းေဆာင္သည့္ တပ္ေပါင္းစုကို ေခ်မႈန္းႏုိင္ပါမူ စစ္အစိုးရက ၀သပကို တိုက္မည္မုခ်ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ေမးရန္ မလို။
ဤသည္ကို ၀သပကိုယ္တိုင္က သတိျပဳသင့္သည္။ ၎တို႔၏ စစ္အင္အားကို ေၾကာက္သျဖင့္ စစ္အစိုးရက မတိုက္ရဲျခင္းမဟုတ္။ အျခားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ခုခံ တုိက္ပြဲ၀င္ေပးေနေသာေၾကာင့္သာ ၀သပမွာ သက္သာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ယင္းစစ္ေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးတန္ဖိုးကို အသိအမွတ္ျပဳသင့္သည္။ ၀သပ အေနျဖင့္ အဆိုပါ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအား မိမိ၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ားအျဖစ္ပင္ အဆင့္သတ္မွတ္သင့္သည္။ ယခုမူ ေျပာင္းျပန္ ဆက္ဆံေနပံုရွိသည္။ တခုလံုးအေျခအေနကို မတြက္။ မိမိ စစ္မတိုက္ဘဲ ရေနသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားမွာ မိမိတဖြဲ႔တည္းက စစ္အင္အားႀကီးမားေအာင္ တည္ေဆာက္ထားႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ဟူ၍ ထုတ္ေဖာ္မႈမ်ိဳး ျပဳလာသည္။ ယင္းမွာ ေက်းဇူးရွင္မ်ားအား ေစာ္ကားသည့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ား သံုးျခင္းပင္။
မေၾကညာဘဲ က်င္းပလ်က္ရွိေသာ စစ္တပ္တည္ေဆာက္ေရး ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးႏိုင္သည့္အေပၚ စစ္ေရးအရ ေမာ္ႂကြားကာ ၀သပသည္ ငါ့ေအာက္ကို လာဒူးေထာက္ၾကဟု မေျပာ႐ုံတမယ္ ျပဳမူလ်က္ရွိသည္။ ႏုိင္ငံေရးအရ သမိုင္းတန္ဖိုး ႀကီးမားေသာ္လည္း စစ္အင္အားနည္းပါးေသာ အဖြဲ႔ငယ္မ်ားအား မတူမတန္သလိုလို ဆက္ဆံလ်က္ရွိသည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ေခတ္က ၀တပ္မ်ား တိုက္ခဲ့သည့္အေပၚ ရည္ညႊန္း၍ ယခုအထိ ထိုင္စားေနျခင္းကို ရပ္တန္႔သင့္ၿပီ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ၀သပကိုယ္တိုင္ တကယ္တမ္း တိုက္ပြဲ၀င္ျပျခင္းျဖင့္ မိမိတို႔သည္ စစ္မွန္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပသင့္ၿပီ။
ၿပီးခဲ့သည့္ ေမ ၁ ရက္မွ ၆ ရက္အတြင္းက ၀နယ္ ပန္ဆန္းတြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ တိုင္းရင္းသား
လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္း ထိပ္သီးမ်ား၏ အစည္းအေ၀းတြင္ ၀သပက ၀ျပည္နယ္ လိုခ်င္ေၾကာင္း တင္ျပသည္ဟု သိရသည္။ က်န္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္း အားလံုးနီးပါးက ေရေရရာရာ အေျဖမေပးၾက။ တဘက္ကလည္း ၀သပသည္ ၀ ျပည္နယ္ရလိုရျငား ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရကို ခ်ဥ္းကပ္ကာ စာတင္ေၾကာင္းလည္း ၾကားရသည္။ ၀သပသည္ မဟာဗ်ဴဟာေရာ နည္းပရိယာယ္ပါ လြဲေခ်ာ္၊ အဆင့္လည္း ေက်ာ္လ်က္ရွိၿပီ။ ျပည္နယ္သစ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းပိုင္ခြင့္ကို လိုခ်င္လွ်င္ (စစ္မတိုက္သည္ ရွိေစဦး) ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လက္ေတြ႔ အတည္ျပဳ က်င့္သံုးခြင့္ရေစေရး၊ ႏုိင္ငံေရးႀကိဳးပမ္းမႈ ျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ပါ၀င္ရန္လိုသည္။
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ဒုတိယမူၾကမ္း ပုဒ္မ ၅၅ မွ ၅၇ အတြင္းတြင္ ျပည္နယ္သစ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းေရးကိစၥ အတိအလင္း ပါရွိေသာေၾကာင့္ပင္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ စိုးစဥ္းမွ်မပါရွိ။ ယခုထြက္ေပၚလာသည့္ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ဆင္ေရး ဥပေဒမူၾကမ္းတြင္လည္း မပါရွိ။
ယခုမူ လက္ေတြ႔ ႏိုင္ငံေရးႀကိဳးပမ္းမႈ ျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ စုေပါင္းေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ယူအန္အက္ဖ္စီ တပ္ေပါင္းစုတြင္လည္းေကာင္း ၀သပသည္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိ၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေခ်ာင္တေခ်ာင္တြင္ ေအာင္းလ်က္ရွိသည္။ စစ္အစိုးရနဲ႔ နားလည္မႈယူ၊ စစ္အစိုးရၿငိဳျငင္မႈ မခံရေစေရးကိုသာ ေရွး႐ႈေနသည္။ စစ္လည္း မတိုက္၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚထြန္းလာေရးအတြက္ မည္သည့္ ႏုိင္ငံေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္မွ် အားႀကိဳးမာန္တက္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိဘဲ လက္နက္နဲ႔ ေငြေၾကးကေလးမ်ား ဟိုတခ်ိဳ႕ သည္တခ်ိဳ႕ ေထာက္ပံ့႐ုံမွ်ျဖင့္ မွိန္းထိုင္ခြင့္ရလ်က္ရွိသည္။ အခြင့္အေရးကိုေတာ့ လိုခ်င္၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲေတာ့ မခံခ်င္သည့္ အေခ်ာင္ဇာတ္ခင္းလ်က္ရွိသည္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ အပစ္အခတ္ရပ္စဲခ်ိန္မွ စတင္ေရတြက္လွ်င္ ၂၆ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ၀သပသည္ ဤအေခ်ာင္ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္သင့္ပါၿပီ။ အျခားျပည္နယ္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔မ်ားနဲ႔အတူ လက္တြဲကာ စစ္မွန္သည့္ ဒီမိုကရက္တစ္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ ေပၚေပါက္ အတည္ျပဳက်င့္သံုးႏုိင္ေရးအတြက္ မားမားမတ္မတ္ ပါ၀င္လက္တြဲ ႀကိဳးပမ္းသင့္ၿပီ။ ေလာ္ခီးလာ အစည္းအေ၀းတြင္ အဖြဲ႔ ၁၆ ဖြဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည့္အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္သည္။ ၀သပ မည္သည့္ဇာတ္ ဆက္ၿပီးခင္းမည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကရပါမည္။
ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာၿပီးေနာက္ စစ္အစိုးရ မႏွစ္သက္သည့္ တတိယ အေျခအေနတခုမွာ အတည္ျပဳမူၾကမ္း အခန္း ၆ အရ ၾကားကာလအတြင္း ႏွစ္ဘက္ညိႇႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အစီအစဥ္မ်ားတြင္ “ေျမယာနဲ႔ သဘာ၀ သယံဇာတ စီမံခန္႔ခြဲေရးဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ား” ကို ထည့္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဤစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးခ်ဳပ္ဆိုၿပီးေနာက္တြင္ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား၌ ေျမယာနဲ႔ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားအား စစ္အစိုးရနဲ႔ ျမန္မာစစ္တပ္တို႔ တဘက္တည္းျဖင့္ ႀကိဳက္သလို စီမံခန္႔ခြဲ၊ ျခယ္လွယ္သံုးစြဲခြင့္ မရႏုိင္ေတာ့။ ႏွစ္ဘက္ညႇိႏိႈင္းမႈ ျပဳၾကရပါေတာ့မည္။ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ားတြင္ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသား လူထုမ်ားနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၎တို႔အား ခုခံကာကြယ္စစ္ ဆင္ႏႊဲလ်က္ရွိေသာ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔လည္းေကာင္း ညိႇႏိႈင္းျခင္းမရွိဘဲ ကိုယ္တဦးတည္းသာ အျမတ္ထုတ္ ေသြးစုပ္လိုေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း၊ သစ္မ်ား၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို တိုက္႐ုိက္ထိမွန္သြားေသာ ျမားခ်က္ ျဖစ္ပံုရသည္။
ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာၿပီးေနာက္ စစ္အစိုးရ မႏွစ္သက္သည့္ စတုတၳ အေျခအေနတခုမွာ အတည္ျပဳမူၾကမ္းအပုိဒ္ ၂၆ တြင္ ပါရွိသည့္ “ဤသေဘာတူစာခ်ဳပ္အား ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သို႔ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားနဲ႔အညီ တင္သြင္း၍ အတည္ျပဳခ်က္ရရွိေရး ေဆာင္ရြက္သြားရန္” ဟူေသာအပိုဒ္နဲ႔ ဆိုင္သည္။ ဤအပိုဒ္အရ အတည္မျပဳပါက မည္သို႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္မည္ မပါရွိ။ ႏွစ္ဘက္ သေဘာတူညီခ်က္ ရရွိေအာင္ ႏွစ္တခ်ိဳ႕ခ်ီ၍ ႀကိဳးပမ္းထားသမွ် အလဟႆ ျဖစ္ပါမည္။ စင္စစ္အားျဖင့္မူ စစ္အစိုးရသည္ ႏွစ္ဘက္သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ တည္ေထာင္ထားေသာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၏ လက္အတြင္းသို႔ ၀ကြက္အပ္ကာ ထင္သလို ျခယ္လွယ္ရန္ စီစဥ္ထားေသာ အခင္းအက်င္းျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို ေလာ္ခီးလာညီလာခံ တက္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက သေဘာေပါက္သည္။
ယင္းကို တုံ႔ျပန္ႏိုင္ရန္ ေလာ္ခီးလာအစည္းအေ၀း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အပုိဒ္ ၁၀ တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပပါရွိသည္။
“ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သို႔ တင္သြင္း၍ အတည္ျပဳခ်က္ရယူျခင္း” ဆိုသည္မွာ “ျပည္ေထာင္စု သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၌ အတည္ျပဳျပ႒ာန္းရာတြင္ မည္သည့္အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္မွ် ျငင္းပယ္ျခင္း၊ ကန္႔ကြက္ျခင္း၊ အတည္ျပဳရန္ အခ်ိန္ဆြဲျခင္း လံုး၀ မျပဳလုပ္ျခင္း” ကို ဆိုလိုေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္သည္။ ယင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကို သံုး၍ ထိန္းခ်ဳပ္ျခယ္လွယ္မည့္ စစ္အစိုးရ၏ မဟာအႀကံေတာ္ႀကီး ပ်က္စီးျခင္းတိုင္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။
ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာၿပီးေနာက္ စစ္အစိုးရ မႏွစ္သက္သည့္ ပၪၥမအေျခအေနတခုမွာ “လံုၿခံဳေရးဆိုင္ရာ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းျခင္း” ဟူေသာ စကားစုတြင္ “ျပန္လည္ေပါင္းစည္းျခင္း” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို ျဖဳတ္လိုက္ျခင္းပင္။ ယင္းေ၀ါဟာရကို ဆက္လက္ထည့္သြင္းထားပါက အဓိပၸာယ္မွာ ၂ မ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္သည္။ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားပါ တရား၀င္ ပါ၀င္စုဖြဲ႔ေစလ်က္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္အေနျဖင့္ ေပါင္းစည္းသြားျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားက လက္နက္မ်ားကို ခ်အပ္ၿပီးေနာက္ အရပ္သားမ်ားအေနျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေပါင္းစည္းသြားျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပထမတမ်ိဳးကို ရည္ရြယ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ ဒုတိယတမ်ိဳးသို႔ ေရာက္ရွိသြားေစရန္ ဖိအားေပး ခံရျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အဆိုပါ မရွင္းလင္းေသာ ေ၀ါဟာရကို ျဖဳတ္ခဲ့ၾကပံုရွိသည္။
ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာၿပီးေနာက္ စစ္အစိုးရ မႏွစ္သက္သည့္ ဆ႒မ အေျခအေနတခုမွာ အဓိကက်သည့္ ႁခြင္းခ်က္ေ၀ါဟာရတခ်ိဳ႕ကို ျဖဳတ္လိုက္ျခင္းနဲ႔ ပူးတြဲေစာင့္ၾကည့္ေရး ေကာ္မတီတြင္ လြတ္လပ္ေသာ ေဒသခံ စီအက္စ္အိုနဲ႔ စီဘီအိုတို႔ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈျပဳေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ႁခြင္းခ်က္ေ၀ါဟာရမ်ားမွာ “ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ ရလဒ္မ်ားနဲ႔အညီ”၊ “ဥပေဒနဲ႔အညီ”၊ “ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ရယူၿပီး” ဟူသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔ ကင္းစင္သြားျခင္းျဖင့္ စာခ်ဳပ္သည္ မေရရာ မေသခ်ာမႈေအာက္တြင္ ရွိမေနေတာ့။ တည္ဆဲ ေဖာက္ျပန္သည့္ ဥပေဒမ်ား အရေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစိုးရ၏ စိတ္ဆႏၵအရေသာ္လည္းေကာင္း ထိန္းခ်ဳပ္ခံရမႈမ်ား မရွိႏုိင္ေတာ့။ စာခ်ဳပ္သည္ သန္႔ရွင္းသြားမည္။ သဘာ၀ က်သြားမည္။ အဓိပၸာယ္ရွိသြားမည္။
ေလာ္ခီးလာညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာၿပီးေနာက္ စစ္အစိုးရ မႏွစ္သက္သည့္ သတၱမနဲ႔ ေနာက္ဆံုး အေျခအေနတခုမွာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးရာတြင္ အစိုးရဘက္က ထိပ္သီးမ်ားသာမက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံ ၇ ႏုိင္ငံမွ အစိုးရကိုယ္စားလွယ္မ်ား သက္ေသအျဖစ္ ပါ၀င္ လက္မွတ္ေရးထိုးေစျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အပစ္ရပ္ထားသည့္ ကာလအတြင္း မည္သည့္ဘက္ကမွ် မိမိတို႔ စိတ္ထင္သလို စာခ်ဳပ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္း၊ ပ်က္ျပယ္ေအာင္လုပ္ျခင္း (မရွိႏုိင္ေတာ့ဟု မဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း) ၎တို႔အား တစံုတရာ တားဆီးကာကြယ္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနကို ေရာက္ရွိသြားပါမည္။ စာခ်ဳပ္သည္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အရ ပိုမို ခိုင္မာသြားႏိုင္သည္။
ေလာ္ခီးလာညီလာခံရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ သဘာ၀က်သည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွိသည္။ အခ်က္အလက္ ခိုင္သည္။ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔မ်ားသည္ စုေပါင္းကာ စစ္အစိုးရ၏ ေထာင္ေခ်ာက္ကို ကြင္းေရွာင္ႏုိင္ခဲ့ၿပီဟု ဆိုႏုိင္သည္။ စစ္မွန္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဦးတည္သည့္ ေရွ႕ေျခလွမ္းတလွမ္းကို လွမ္းႏုိင္ခဲ့ၿပီဟု သံုးသပ္ႏိုင္သည္။ သမိုင္းတေကြ႔ကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္၊ မေရာက္ကိုမူ ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမည္။
ေလာ္ခီးလာအစည္းအေ၀း၏ ႏုိင္ငံေရးအရွိန္အဟုန္သည္ စစ္အစိုးရနဲ႔ ျမန္မာစစ္တပ္ကို သြက္သြက္ခါသြားေစႏိုင္ခဲ့႐ုံသာမက ၎တို႔၏ အနီးအပါးတြင္ ခုိမွီကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳေနသူမ်ားကိုပါ ရင္၀ကို ေျခနဲ႔ကန္ခံလိုက္သလို ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။ ၎တို႔အထဲမွ ခံလိုက္ရသူတဦးကဆိုလွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္နက္ကိုင္တုိက္ပြဲ ၀င္ဖူးသည့္ ေတာ္လွန္ေရးျဖတ္သန္းမႈ စိုးစဥ္းမွ် မရွိပါဘဲလ်က္ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္လွၿပီျဖစ္ေသာ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုပါ ေအာက္ပါအတိုင္း ေစာ္ကားေမာ္ကား စြဲခ်က္တင္လိုက္ေသးသည္။
“တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးကို ယထာဘူတက်က် နားမလည္တဲ့ ျပႆ နာ ျဖစ္တယ္။ အထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အျပင္က မသိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး မင္းေအာင္လႈိင္ ေျပာေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔က သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ေနာက္ လုိက္ေနတယ္ဆိုတာကို လက္ခံဖို႔လိုတယ္။ တပ္မေတာ္က အသက္ ၆၀ ျပည့္ရင္ ပင္စင္ယူေတာ့၊ ထြက္ေတာ့။ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ Professional Army ဒါမွမဟုတ္ရင္ Standard Army လုပ္မယ္လို ့ကာခ်ဳပ္က ကတိေပးထားတာကို တဘက္က တိုင္းရင္းသား
ေခါင္းေဆာင္ေတြက စဥ္းစားေပးဖို႔ လိုတယ္ဗ်။”
အထက္ပါ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း အျပစ္တင္မႈကို နားဆင္မိရင္း ေအာ္ သနားစရာ ေကာင္းလွပါဘိဟု ျမည္တမ္းမိသည္။ တပ္မေတာ္က အသက္ ၆၀ ျပည့္ရင္ ပင္စင္ယူ႐ုံမွ်ႏွင့္ Professional Army ျဖစ္သြားေၾကာင္း ဘယ္ကမာၻမွာမ်ား ၾကားမိပါလိမ့္ဟူ၍ပင္။ Professional Army ဟူသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ လံုး၀ကင္းစင္ကာ စစ္သား႐ုိး႐ုိးအေနျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအရသာ စစ္မႈထမ္းျခင္းကို ဆိုလိုေၾကာင္းမွ်ပင္ နားမလည္ပါဘဲလ်က္ “တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးကို ယထာဘူတက်က် နားမလည္တဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။” ဟူ၍ သူမို႔လို ေျပာရဲေလျခင္းဟု မွတ္ခ်က္ျပဳမိသည္။
ေနေရာင္လာလွ်င္ ႏွင္းေပ်ာက္ပါမည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံတြင္ ဒီမိုကရက္တစ္ ဖက္ဒရယ္ႏိုင္ငံေရးမုန္တိုင္းႀကီး သည္းသည္း ျပင္းထန္လာပါမူ စစ္အာဏာစနစ္ကို က်ားကန္၊ ပခံုးထမ္းေပးကာ၊ အက်ိဳးစီးပြား ခြဲေ၀ခံစားေနသူမ်ား ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုအနီးတ၀ိုက္မွ လြင့္စင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါမည္။ သမိုင္းအမွန္တရားကို မည္သူမွ် ဖံုးကြယ္ထား၍ မရႏိုင္ပါ။
ဦးေအာင္ထူး (လူ႔အခြင့္အေရးေရွ႕ေန)
ဥပေဒအေထာက္အကူျပဳကြန္ရက္တည္ေထာင္သူ
ဇြန္လ ၂၁ ရက္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္
DVB
0 comments:
Post a Comment