ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးႏွင့္ မေခ်ာစုေအး
မဂၤလာ စင္ျမင္႔ထက္ေပၚတြင္ သတို႔သားက သတို႔သမီးေလးကို ေရခဲမုန္႔ ခြံ႔ေကၽြးရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။
သတို႔သားေလး သည္ ေရခဲမုန္႔ခြက္ကို လက္တဖက္က အေသအခ်ာ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က ေရခဲမုန္႔ ဇြန္းေလးကို ကိုင္ထားသည္။ သတို႔သမီးေလးကလည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသို႔ ေရာက္ရွိလာမည့္ ေရခဲမုန္႔ ဇြန္းေလးအတြက္ ပါးစပ္ကေလး တျပင္ျပင္ႏွင့္ ေစာင့္ေနပါသည္။မဂၤလာ ဧည္႔ခံပြဲလာ ပရိသတ္မ်ားသည္လည္း သတို႔သား၊ သတို႔သမီးတို႔ တဦးႏွင့္တဦး ေရခဲမုန္႔ ခြံ႔ေကၽြးၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ ေနၾကသည္ကို မဂၤလာခန္းမ အတြင္း အပ္က်သံပင္ ၾကားရေလာက္သည္ အထိ ၿငိမ္သက္ တိတ္ ဆိတ္ကာ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
သတို႔သားက ဇြန္းျဖင့္ ေရခဲမုန္႔ကို အသာအယာ ခပ္ ယူကာ သတို႔သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာဘက္ ဆီသို႔ လွမ္း လိုက္သည္။
ေျမာက္တက္လာသည့္ ေရခဲမုန္႔ဇြန္းေလးသည္ သတို႔သမီးေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိခဲ႔ၿပီး ေအးစက္ခ်ိဳျမေနေသာ မဂၤလာေရခဲမုန္႔အား သတို႔သမီးေလး စားသံုးခြင့္ ရရွိ ေစခဲ့ပါသည္။ ၾကည့္ရႈေနၾကသည့္ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားက ေဟးခနဲ ထေအာ္ၾကသည္။
အားရ၀မ္းသာ လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးခဲ႔ၾကသည္။ သတို႔သမီးေလး ကလည္း သတို႔သားေလးကို အလြယ္ တကူပင္ ေရခဲမုန္႔ ျပန္ခြံ႔ေကၽြးႏိုင္ခဲ့သည္။
သာမန္ မဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ေတာ့ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး အျပန္အလွန္ ေရခဲမုန္႔ခြံ႔ေကၽြးၾကျခင္းမွာ အထူး အဆန္း မဟုတ္ပါ။ လာသည့္ ဧည့္ပရိသတ္ကလည္း ထိုမွ်ေလာက္ စိတ္၀င္စားမည္ မဟုတ္ပါ။
ဤမဂၤလာပြဲမွာ လူေတြက အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ် စိတ္၀င္စားေနၾက ပါသနည္း။ ေရခဲမုန္႔ခြက္ေတြ ေရခဲမုန္႔ ဇြန္းေတြကို မဆိုထားဘိ၊ ကိုယ္နဲ႔ မဂၤလာပြဲ ဆင္ကာ လက္ထပ္ေနသည့္ သူကိုပင္ အျပန္အလွန္ မျမင္ရႏိုင္ ေသာ မ်က္စိအလင္း ကင္းမဲ့ေနသူ အမ်ိဳးသားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲေလးတခု ျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင္႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ခန္႔က က်င္းပခဲ႔ေသာ ထိုမဂၤလာပြဲေလးသည္ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ သာမန္လူမ်ား၏ မဂၤလာပြဲမ်ား ထက္ပင္ ပိုမိုစည္ကားခဲ့သည္ဟု မဂၤလာေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးႏွင္႔ မေခ်ာစုေအး က သတိတရ ေျပာျပသည္။
“မ်က္စိ ျမင္တဲ့သူေတြနဲ႔ တန္းတူလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေပ်ာ္တယ္၊ ပီတိလည္း ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္” ဟု ကိုေက်ာ္ဆန္း ဦးက ကြမ္းစားထားသည့္ အတြက္ ရဲေတာက္ေနသည့္ သြားမ်ား ေပၚေအာင္ ရယ္ေမာရင္း ေျပာျပသည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက ထိုသို႔ေျပာသည့္ အခါ မေခ်ာစုေအးကလည္း ပါးစပ္ကို လက္ကေလးအုပ္ကာ လိုက္ပါ ရယ္ေမာေနသည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးသည္ အသက္ ၃၁ ႏွစ္ ရွိၿပီး သူ၏ အမ်ိဳးသမီး မေခ်ာစုေအးက သူ႔ထက္ ၄ ႏွစ္ခန္႔ ငယ္ပါ သည္။ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးမွာ ကြမ္းအင္မတန္ ႀကိဳက္ေသာေၾကာင္႔ သြားမ်ား ရဲပေတာင္းခတ္ေနသည္မွ လြဲ၍ ထူထဲေသာမ်က္္ခံုး၊ ေပၚလြင္ေသာ ႏွာတံ၊ ၾကည္လင္ေသာ အသားအရည္တို႔ ပိုင္ဆိုင္ေသာ လူရည္သန္႔တဦး ျဖစ္ပါသည္။
မေခ်ာစုေအးမွာလည္း ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးေလး တဦးပီပီ အသားအရည္က ပန္းႏုေရာင္ေျပးေနသည္။
ေျခတံလက္တံေလးမ်ား ကလည္း ေသးသြယ္လွပ ေနၿပီး တင္းတင္းေစ့ထားေသာ နႈတ္ခမ္းတစံုက မိန္းမေခ်ာတဦး ျဖစ္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးထားသည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက ျမစ္ငယ္ဇာတိ ျဖစ္သည္။ သူ ၂ ႏွစ္သားအရြယ္ ေႏြရာသီတြင္ သူ႔တကိုယ္လံုး ေက်ာက္ ေတြ၊ ၀က္သက္ေတြ ေပါက္ကာ မ်က္စိအျမင္ ေ၀၀ါးလာခဲ့သည္။ ဖခင္က မီးရထားစက္႐ုံ၀န္ထမ္း၊ မိခင္က မုန္႔ပ်ားသလက္ ေရာင္းကာ သားသမီး ဆယ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေကၽြးေမြး ရုန္းကန္ေနရေသာ္လည္း အခက္အခဲေတြ ၾကားက အိမ္၀ိုင္းႏွစ္၀ိုင္း ကုန္သည္အထိ ေဆးကုေပးခ႔ဲပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကံတရားကို မတြန္းလွန္ႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင္႔ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးေလး အသက္ ၃ ႏွစ္ ျပည့္သည့္ေန႔ ညေန ၆ နာရီတြင္ မ်က္စိႏွစ္လံုးစလံုး အလင္းကြယ္ေပ်ာက္ကာ မ်က္မျမင္ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ႔ သည္။
မ်က္မျမင္ဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဖခင္၏ ဆရာ မီးရထားစက္ရံုမႉး ဦးထြန္းဦးႏွင့္ မီးရထား ဒု၀န္ႀကီး ဦးေသာင္းလြင္တို႔၏ ပံ့ပိုးမႈတို႔ေၾကာင့္ ၅ ႏွစ္သား အရြယ္မွ စတင္ကာ ရန္ကုန္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရခဲ့သည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက ဆရာ၀န္တဦးကဲ့သို႔ ေဆး၀ါးကုသျခင္းမ်ိဳးကို ၀ါသနာပါသည္မို႔ အႏွိပ္အေၾကာျပင္ ပညာ ကို သင္ယူခ့ဲသည္။ ထိုမွတဆင့္ စစ္ကိုင္း၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတြင္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ တက္ေရာက္ ပညာသင္ ၾကားခဲ႔ၿပီး အသိမိတ္ေဆြ တဦးႏွင့္ ခ်ိတ္မိကာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရွိ ဂ်ပန္ အႏွိပ္အေၾကာျပင္ဆိုင္တြင္ တဆင့္ျပန္ လည္ ပညာသင္ၾကား ေပးသည့္ အလုပ္ကို လက္ခံခဲ့သည္။
မေခ်ာစုေအးကေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ဇာတိျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးကဲ့သို႔ပင္ ငယ္စဥ္ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ သမီးအရြယ္တြင္ အဖ်ားႀကီးဖ်ားကာ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေျပာင္းဖူးေစ့ေတြလို အဖုေတြ ေပါက္လာ ခဲ့သည္။
ရက္သတၱပတ္ လံုးလည္း အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားသည္။ မ်က္စိကလည္း ခပ္၀ါး၀ါးသာ ျမင္ရေတာ့သည္။
မေအမုဆိုးမကေတာ့ သည္သမီးေလး တေယာက္တည္း ရွိသည္မို႔ ရွိတာေရာင္းခ်ၿပီး ကုရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ၀ါးသထက္၀ါးလာခဲ႔သည္။
မေခ်ာစုေအးကေတာ့ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔ကလည္း နီးသည္မို႔ မ်က္စိမျမင္ရလည္း နားနဲ႔နားေထာင္မည္ ဆိုကာ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကို ဇြတ္လိုက္တက္သည္။
မေခ်ာစုေအး ၇ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ အရပ္ကုဆရာတဦးႏွင့္ ၎မ်က္စိကို ကုသရာ အစိမ္းခြဲ ကုသလိုက္ျခင္း ေၾကာင့္ နဂိုခပ္၀ါး၀ါးမွ လံုး၀မျမင္ရေတာ့သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိ သြားပါေတာ့သည္။
သမီး၏ အေျခအေနက သာမန္ေက်ာင္းတြင္ တက္ေရာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သည္မို႔ မိခင္မုဆိုးမႀကီးမွာ အိမ္ ၀ိုင္းကေလး ေရာင္းခ်ကာ မိတၳီလာရွိ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းသို႔ ပို႔ေပးခဲ့ပါသည္။ မိတၳီလာ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတြင္ ဆယ္တန္းအထိ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ခဲ့သည္။
မေခ်ာစုေအးမွာ အႏုပညာလည္း ၀ါသနာပါသည္မို႔ ေက်ာင္းမွာ ေထာင္ထားသည့္ တီး၀ိုင္းတြင္ သီခ်င္းဆို သည္။ အစီအစဥ္ တင္ဆက္သူလည္း လုပ္ခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းမွ တဆင္႔ စစ္ကိုင္း မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတြင္ အႏွိပ္အေၾကာျပင္ပညာ သင္ယူကာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရွိ ဂ်ပန္ မ်က္မျမင္ အႏွိပ္အေၾကာျပင္ဆိုင္တြင္ စတင္အလုပ္၀င္ခဲ့သည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးႏွင့္ မေခ်ာစုေအးတို႔ စတင္ ဆံုစည္းရာကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚ ၃၂ လမ္းရွိ မ်က္မျမင္မ်ား၏ ဂ်ပန္ အႏွိပ္ အေၾကာျပင္ဆိုင္ပဲ ျဖစ္သည္။ တေန႔တြင္ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးသည္ ဆိုင္ရွိ မိတ္ေဆြ မ်က္မျမင္ အႏွိပ္ဆရာတဦးႏွင့္ နားေနခန္းအတြင္း စကားေျပာေနစဥ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တဦး ခြင္႔ေတာင္း၀င္လာၿပီး စကားေျပာသည္ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရသည္။
ထိုမိန္းကေလးက မိမိမိတ္ေဆြအား ၎ စုေဆာင္းထားသည့္ လုပ္အားခေငြမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လာတိုင္ ပင္တာ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးက ေငြသားသက္သက္ စုထားခ်င္သည္။ မိတ္ေဆြျဖစ္သူက ေရႊတိုေရႊစေလး လုပ္ထားဖို႔ အႀကံေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမိန္းကေလးက ေရႊလုပ္ဖို႔ကို စိတ္၀င္စားပံုမေပၚ။
ဒါကို ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး စိတ္၀င္စားမိသြားတာ ျဖစ္သည္။ ဘယ့္ႏွယ္ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး ေရႊကို စိတ္မ၀င္စား ရသလဲ။
မ်က္မျမင္မ်ားသည္ အသံကို နားေထာင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရသည္မို႔ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးမွာ ထိုမိန္းကေလး၏ အသံ အေနအထားကို နားေထာင္ၿပီး ပညာတတ္ တေယာက္ ျဖစ္ရမည္ဟု ခန္႔မွန္းလိုက္မိသည္။ ေနာက္ၿပီး ထိုမိန္း ကေလးအသံက နား၀င္ခ်ိဳလြန္း လွသည္။
“အဲဒီအသံေလး စၾကားကတည္းက စြဲလမ္းသြားတာ” ဟု ေျပာရင္း ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက အားရပါးရ ရယ္ပါ သည္။
မိမိႏွလံုးသားကို စတင္ လႈပ္ခတ္သြားေစခဲ႔သည့္ ထိုအသံပိုင္ရွင္ကို ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးတေယာက္ မသိ မသာေလး စတင္စုံစမ္းသည္။ သူက ဆိုင္မွာ နည္းျပတပိုင္း ျဖစ္ေနသည္မို႔ ခပ္တိတ္တိတ္ေလး ေလ့လာ ရသည္။
ေနာက္ပိုင္း သိလာရသည္က မေခ်ာစုေအးသည္ ေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ လြယ္လြယ္ မခင္တတ္ေသာ၊ မာန မႀကီးတတ္ေသာ္လည္း ဣေျႏၵသိကၡာႏွင့္ ေနတတ္ေသာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္သည့္ ဘ၀တူ မ်က္မျမင္ အမ်ိဳး သမီးငယ္ေလးတဦး ျဖစ္ေနမွန္း သိခြင္႔ ရခဲ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးတေယာက္ မေခ်ာစုေအး အနား စတင္ခ်ဥ္းကပ္ပါေတာ့သည္။
မေခ်ာစုေအးကေတာ့ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးကို ထမင္းစားခန္းမွာ စတင္ သတိထားမိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထမင္း စားခန္းထဲတြင္ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက ဘာရယ္မသိ မိမိအား စေနာက္လိုက္တာကို စႀကံဳခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ မေခ်ာစုေအး စကားျပန္ မေျပာရဲ။ ကိုယ္က မ်က္မျမင္တဦး ျဖစ္ေနသည္မို႔ သူစိမ္း ေယာက်ာ္းေလး တေယာက္ကို အလြယ္တကူ မခင္ရဲခဲ့။ သို႔ေသာ္ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးမွာ မိမိအနား မၾကာခဏ ရွိေနတတ္တာကို သတိထားမိလာသည္။
အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္ တိုက္ေခါင္မိုးျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနလွ်င္ သူက လိုက္လိုက္လာ တတ္သည္။ မေခ်ာစုေအး မီးေၾကြထိုးေန လွ်င္လည္း သူက လိုက္လာတတ္ၿပီး မျမင္မစမ္းႏွင့္ တိုက္မိတာမ်ိဳးေလးေတြ ျဖစ္လာသည္။
ေနာက္ပိုင္း စကားေျပာ ၾကည့္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးမွာ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးသူ၊ ခင္မင္စရာ ေကာင္းသူအျဖစ္ သိလာရသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးႏွင့္ ရင္းႏွီးလာခဲ႔ၿပီး အစ္ကို တေယာက္သဖြယ္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။
ခင္မင္မႈ သက္တမ္း ၄ လခန္႔ အၾကာ တခုေသာ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတြင္ ဆိုင္အေပၚ အမိုးျပင္တြင္ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးႏွင့္ မေခ်ာစုေအးမွာ ေနစာလံႈေနခဲ့ၾကသည္။ အတူ ေနစာလံႈေနၾကရင္း ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက မေခ်ာစုေအးကို ေမတၱာရွိေနသည့္ အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
မေခ်ာစုေအးကေတာ့ နဂိုကတည္းက ရိပ္မိၿပီးသားမို႔ ထူးၿပီးေတာ့ အံ႔ၾသမေန။ သို႔ေသာ္ မိန္းကေလးတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း စဥ္းစားပါရေစဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္။အေျဖမေပးခင္ စပ္ၾကား မေခ်ာစုေအး တေယာက္ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး အေနအထားကို ေလ့လာရသည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက အေနေအး႐ံုသာ မက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကိုလည္း ကူညီတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အငယ္မ်ားကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းလည္း မျပဳတတ္။ ၿပီးေတာ့ အျခား မ်က္မျမင္ေတြ အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ အျပင္ထြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာမ်ိဳးေတြ ရွိေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး ကေတာ့ ထိုအခ်ိန္ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ရွိေနတတ္သည္။
ထို႔ျပင္ အလုပ္လုပ္သည့္ အခါတြင္လည္း အခ်ိန္ တိက်မႈ ရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း သိလာခဲ႔ရသည္။ တလခန္႔အၾကာ တြင္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး ၀မ္းသာေစမည့္ အေျဖစကား တခြန္းကို မေခ်ာစုေအးတေယာက္ ေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ဦးသား ခ်စ္သူဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိ သြားၾကေတာ့သည္။
ခ်စ္သူဘ၀ ေရာက္ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ အေနအထိုင္ေလးေတြက အရင္အတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တခါတေလ စေနာက္ရင္း လက္ကိုင္မိ သြားတာမ်ိဳး၊ မေခ်ာစုေအး ထိုင္ေနသည္ကို အသံမၾကား၍ ၀င္တိုက္မိၿပီး ပခံုးကိုင္ မိတာမ်ိိဳး ေလာက္ေတာ႔ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ မအားရသည္မို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သိပ္မဆံုျဖစ္ၾက။
သမီးရည္းစား ဘာသာဘာ၀ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ ၾကတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိသည္။ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး တေယာက္ ေန႔ခင္းေန႔လည္ အကူတေယာက္ႏွင့္ ဆိုင္ျပင္ထြက္ ဟင္း၀ယ္သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဟင္းဆိုင္က ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေလးေတြ ေရာင္းၾကတာကို မေခ်ာစုေအးက သိထားသည္မို႔ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုၾကာလွ်င္ စိတ္ေကာက္ေတာ့သည္။
အဲလို စိတ္ေကာက္ရင္ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက အခ်ိန္ၾကာသြားသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ရွင္းျပသည္။
ဟင္းဆိုင္မွာ လူက်ေနသည့္အေၾကာင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပသည္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ ဟင္းဆိုင္ က တကူးတက ၀ယ္လာခဲ့သည့္ မေခ်ာစုေအးႀကိဳက္တတ္ေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ စပ္စပ္၊ ပဲပင္ေပါက္နဲ႔ ပဲျပားေၾကာ္ စသည့္ ဟင္းေတြကုိ ေကၽြးၿပီး ေခ်ာ့သည့္ အခါတြင္ေတာ့ မေခ်ာစုေအး ၾကာၾကာ စိတ္မေကာက္ ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ရည္းစားသက္တမ္း ငါးလခန္႔ အၾကာမွာေတာ့ ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ ႏွစ္ဦးသားကိုယ္စီ စဥ္းစားလာၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ တရက္ ညပိုင္း အလုပ္နားခ်ိန္၊ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးႏွင့္ မေခ်ာစုေအးတို႔ ျမန္မာဗြီဒီယို ဇာတ္ကား တကားကို ဖြင့္ကာ နားေထာင္ေနၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေအာင္ရဲလင္းႏွင့္ ခ်စ္သုေ၀တို႔၏ အခ်စ္ဇာတ္ကား တကား ျဖစ္သည္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး ဇာတ္ကားေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဇာတ္ကားၿပီး သြားေတာ႔ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္ၾကဖို႔ ေျပာေတာ့သည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး အေနနဲ႔ မေခ်ာစုေအးကို အတင္းအၾကပ္ ေျပာတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔အေနအထားက အလုပ္လုပ္လို႔ ရလာတဲ့ လခကို အိမ္ပို႔ေနရသည္။ ဧည့္သည္က အပိုေပးသြားလို႔ စုထားသည့္ မုန္႔ဖိုးေလး ေတြျဖင့္ မေခ်ာစုေအးကို လက္ထပ္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့ သာမန္လူေတြလို တင့္ေတာင္းတင္႔တယ္ ယူႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုး ၿပီးေတာ့သာ ယူႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးကေတာ့ တဖက္မိန္းကေလးက သေဘာမတူခဲ႔လွ်င္ ဇြတ္အတင္း မေျပာဖို႔ ေတြးထားသည္။
မိန္းကေလးဘက္က သူ႔အား လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးသြားရန္ စဥ္းစားထားၿပီး ျဖစ္သည္။
မေခ်ာစုေအး ကလည္း ျပတ္သားလြန္းလွသည္။ သူ႔အတြက္ ပကာသနေတြ မလိုဘဲ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ နားလည္သည့္ အိမ္ေထာင္ေရးသာ တည္ေဆာက္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္း ပြင္႔လင္းစြာ တံု႔ျပန္ခဲ့သည္။
ႏွစ္ဦးသား သေဘာတူညီမႈ ရသြားၿပီဆိုေတာ့ တူႏွစ္ကိုယ္ နီးဖို႔အေရး ႀကံရေတာ့သည္။ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက ဆိုင္မွာ လူႀကီးတပိုင္း ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က မေခ်ာစုေအးတို႔ကုိ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းမွ လက္မွတ္ထိုးကာ ေခၚယူ၍ တာ၀န္ယူ ခန္႔ထားရသည္က တေၾကာင္းမို႔ လက္ထပ္ဖို႔အေရးက ထင္ သေလာက္ မလြယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အစဥ္အလာေတြ ထဲကအတိုင္း ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး တေယာက္ မေခ်ာစုေအးကို ဆိုင္ကေန ခိုးေျပးဖို႔ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက မေခ်ာစုေအးကို ခိုးေျပးဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ အကြက္က်က် စီစဥ္ခဲ့သည္။ မေခ်ာစုေအးအား နံနက္ ၆ နာရီခြဲတြင္ သြားေခၚရန္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီတစီးကို ညကတည္းက ႀကိဳငွားေပးထားခဲ့သည္။
သူကေတာ့ လမ္း ၃၀ ရွိ အာကာစိုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေစာင့္မည္။ ဆိုင္ကယ္တကၠစီသမားက မေခ်ာစုေအးကို သူ႔ဆီလာပို႔ေပးမည္။
ၿပီးေနာက္ ဆိုင္နဲ႔ေ၀းရာကို ခိုးေျပးမည္ဟု ႀကိဳတြက္ကာ နံနက္ ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ မေခ်ာစုေအး ကလည္း နံနက္တြင္ ခိုးရာလိုက္ရမည္ ဆိုေတာ့ ရင္ေတြခုန္ကာ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္။ မွတ္ပံုတင္ေတြဘာေတြလည္း အရန္သင့္ ထည့္ထားသည္ အ၀တ္အစား ထုပ္ေတာ့ မယူ။
ဆိုင္၀န္ထမ္းေတြ ရိပ္မိကုန္မွာ စိုး၍ ျဖစ္သည္။ နံနက္ငါးနာရီ ေလာက္တြင္ေတာ့ အိပ္ရာကထ ေရခ်ိဳးကာ လာေခၚမည့္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အေဆာင္ေရွ႕ ဆိုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း ကိုယ့္နာမည္ ေခၚမလား လွမ္းၿပီး နားစြင့္ ရတာ အေမာ။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီသမားမွာ ဘာေၾကာင္႔ရယ္ မသိ ေရာက္မလာခဲ႔ပါ။
ေနအေတာ္ျမင့္ခ်ိန္က်မွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ မ်က္မျမင္အမ်ိဳးသားတဦး ေရာက္လာၿပီး ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး တေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေစာင္႔ေနၿပီဟု ဆိုကာ အျခား ဆိုင္ကယ္ တကၠစီတစီးကို ငွားေပး လိုက္မွ မေခ်ာစုေအး ထြက္လို႔ ရခဲ့ေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးသား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ နံနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီငွားၿပီး ကိုေက်ာ္ ဆန္းဦး တေယာက္ မေခ်ာစုေအးကို စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ရြာေထာင္ရွိ အစ္ကို လင္မယားထံ ခိုးေျပးသြားခဲ့သည္။
ထိုမွတဆင္႔ ျမစ္ငယ္ရွိ မိဘမ်ားထံ ဆက္သြားသည္။ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကေတာ႔ မ်က္မျမင္အစ္ကို က သူ႔လို ဘ၀တူအမ်ိဳးသမီးေလးကို ခိုးေျပးလာခဲ့သျဖင္႔ အံ့ၾသေနၾကသည္။
ေခ်ာေခ်ာလွလွ အမ်ိဳးသမီးေလးမို႔လည္း ၀မ္းသာၾကသည္။ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးက ေတာင္ႀကီးရွိ မေခ်ာစုေအး မိခင္ႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေယာကၡမ ျဖစ္သူကေတာ႔ သူ႔သမီးေလးကို သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းရင္ ေက်နပ္ပါၿပီဟု ေျပာရွာသည္။
ႏွစ္ဦးသား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပင္ ရပ္ကြက္႐ံုးဆီ သြားေရာက္အသိေပးၿပီး လက္မွတ္ ထိုးခ့ဲၾကသည္။ မၾကာမီ လပိုင္းအတြင္း မိသားစု၀င္မ်ားႏွင္႔ မီးရထားစက္႐ံုမႉးႀကီး ဦးထြန္းဦးတို႔၏ ပံ့ပိုးမႈျဖင့္ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕ မီးရထား ခန္းမတြင္ မဂၤလာပြဲေလး က်င္းပကာ လင္မယားအရာ ေျမာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ေနထိုင္ရင္း အႏွိပ္အေၾကာျပင္ လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ကာ ေအးအတူ ပူအမွ် ဘ၀ကို ထူေထာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ ၾကသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ ေရာက္ေတာ့လည္း တခါတရံ စိတ္အခန္႔မသင့္တာ ေလာက္က လြဲၿပီး ႀကီးႀကီးမားမား ျပႆနာ မရွိခဲ႔ဟု ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ဆိုသည္။
အိမ္ေထာင္သက္တမ္း တႏွစ္ခြဲခန္႔ အၾကာတြင္ေတာ့ သမီးငယ္ေလးတဦးကို လူ႔ေလာက အတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ၾကသည္။
သမီးေလး ေမြးေတာ့ တာ၀န္က် သူနာျပဳဆရာမက အလိုက္သိစြာ ကေလးက်န္းမာ ေၾကာင္း၊ မ်က္စိလည္း ေကာင္း ေၾကာင္း၊ ေျခလက္အဂၤါလည္း စံုေၾကာင္း ေျပာျပေတာ႔ မေခ်ာစုေအး ၀မ္းသာရသည္။
ဆရာမကေတာ့ ေျပာသည္။“ကေလးကို စမ္းခ်င္စမ္းၾကည့္ေလ”တဲ့။ သို႔ေသာ္ သမီးငယ္ေလးမွာ ေမြးကာစ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးမို႔ မထိရက္မကိုင္ရက္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ သမီးငယ္ေလးကို မေခ်ာစုေအး လြန္စြာျမင္ေတြ႔ ခ်င္ လွပါသည္။
ရင္ႏွင့္လြယ္ခဲ့ရသည့္ ကိုယ္႔ေသြးသားေလး ဘယ္လိုဘယ္ပံု ရွိတယ္ ဆိုတာကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ မရ၍ ယူက်ံဳး မရျဖစ္မိခဲ့သည္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး ကလည္း မေခ်ာစုေအးကဲ့သို႔ပင္ သမီးငယ္ေလးကို ျမင္ေတြ႔ခြင္႔ မရ၍ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ေယာက္်ားသားက စိတ္ထိခိုက္ျပေနလွ်င္ မိန္းမသားက ပို၍ ဆိုးေရာ့မည္။ ေ၀ဒနာ လူမသိ ေအာင္ ဖံုးဖိရင္း မေခ်ာစုေအးကို အားေပးရသည္။
ကေလးကို လာၾကည့္သည့္ မိတ္ေဆြမ်ားက သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာေပါက္မွာ ဖေအႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္ တူလွသည္ ဟု ေျပာေတာ႔ မေခ်ာစုေအး ေပ်ာ္ခဲ႔ရပါသည္။
သမီးေလး တႏွစ္ခြဲခန္႔ ရွိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ႔ လင္ေရာ မယားပါ ဆိုင္၀န္ထမ္း ျပန္လုပ္ေနသည္မို႔ ကေလး ကို ဆိုင္ေခၚထားဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ေတာင္ႀကီးတြင္ တကိုယ္တည္း ေနထိုင္ေနေသာ မေခ်ာစုေအး မိခင္က ေခၚထားခဲ့သည္။ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးေရာ မေခ်ာစုေအးပါ သမီးေလး အတြက္ စိတ္ပူရသည့္ အခ်က္ တခု ရွိေနသည္။ ထိုအရာကေတာ့ တျခားမဟုတ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကဲ႔သို႔ သမီးငယ္ေလးမွာ မ်က္စိေ၀ဒနာခံစား ရမည္ကို လြန္စြာ စိုးရိမ္ၾကသည္။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ေက်ာက္နဲ႔ ၀က္သက္ေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးေတြ မွန္မွန္ထိုးဖို႔ မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္သတိေပးရ သည္။ သမီးေလးကို သူတို႔လို ဘ၀မ်ိဳး မျဖတ္သန္းရေစခ်င္။
ကိုေက်ာ္ဆန္းဦးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတြင္ တူညီသည့္ ဆႏၵတခု ရွိၾကသည္။ ထိုဆႏၵကေတာ႔ တဦးကိုတဦး ျမင္ဖူးခ်င္ၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရွးဘ၀ ေရစက္ေၾကာင့္သာ အခုလို ဆံုၾကေတြ႔ၾကရသည္မို႔ ကိုယ္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္အား ေတြ႔ဖူးလိုၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီတသက္ ျပန္ျမင္ရဖို႔ မလြယ္ေတာ့သည္မို႔ ထိုဆႏၵက ျပည္႔၀ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဘ၀တြင္ မ်က္စိအလင္းရသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခ်င္ပါသည္ ဟု ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ ဦးလံုး က တူညီစြာ ဆိုပါသည္။
“ေမာင္ႏွမပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခုလို အၾကင္လင္မယားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ႏိုင္ ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ဘ၀နဲ႔ ျပန္ဆံုခ်င္ပါတယ္” ဟု မေခ်ာစုေအးက ဆိုသည္။
မ်က္စိအလင္း မရသည့္ဘ၀ကို ကံ ကံ၏ အက်ိဳးတရားေၾကာင့္ ေရာက္ရွိခဲ႔သည္ ဆိုျခင္းကိုလည္း ႏွစ္ဦးလံုး က လက္ခံထားၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀ မ်က္စိအလင္းရရွိေရး အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဘုရားမွာ ဖေယာင္းတိုင္၊ လွ်ပ္စစ္မီးသီး မီးေခ်ာင္းတို႔ကို ဦးစားေပး လႉျဖစ္ၾကသည္ ဟု ဆိုသည္။ ေရာက္ေလရာဘုရားေစတီမ်ားတြင္ ေနာက္ဘ၀ အေမွာင္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ကာ စကၡဳအလင္းရသူ ႏွစ္ဦးအျဖစ္ ျပန္ဆံုၾကရန္ ဆုေတာင္းျဖစ္ၾကသည္ ဟု ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးလံုးက ဆိုၾကသည္။
ယခုအခါတြင္ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးမွာ ကိုေက်ာ္ဆန္းဦး၏ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕က မီးရထား၀န္ထမ္း အိမ္ရာတြင္ ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ မႏၲေလးရွိ ဂ်ပန္ မ်က္မျမင္ အႏွိပ္အေၾကာျပင္ဆိုင္တြင္ အလုပ္ မလုပ္ၾကေတာ့ေသာ္လည္း အေၾကာျပင္ အႏွိပ္ပညာႏွင့္ပင္ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။
လက္ရွိ သူတို႔ေနထိုင္ရာ အိမ္ကေလး၏ အိမ္အခန္းနံရံမွာေတာ့ မဂၤလာပြဲတုန္းက ႐ိုက္ထားခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံု ကေလးကို ခန္႔ထည္စြာ ခ်ိတ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုထဲတြင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲထားသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ဓာတ္ပံုအျပင္ဘက္တြင္ လည္း တဦးကိုတဦးကို ၾကင္နာယုယစြာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားဆဲ။ ေနာင္ကိုလည္း ခုလိုပင္ ေရႊလက္တြဲခိုင္ၿမဲ ခ်စ္ၾကည္ေန ဦးမည္ ဟု သူတို႔ႏွစ္ဦးက ယံုၾကည္ေနၾကပါသည္။ ။
ဧရာ၀တီ
0 comments:
Post a Comment