ေက်ာင္းအပ္ႏွံေနသည့္ ျမင္ကြင္းတခု (ဓာတ္ပံု- ေဂ်ပိုင္/ဧရာ၀တီ)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တခ်ိန္တခါက “ဘိုင္အိုမင္းသစ္” ဟု နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ က်ဴရွင္ဆရာႀကီး ဦးမင္းသစ္သည္ သူက်င္ လည္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းဆရာဘဝႏွင့္ က်ဴရွင္ဆရာဘဝမ်ားကို အေျခခံၿပီး လက္ရွိ ျမန္မာ့ပညာေရး ေလာက ေဖာက္ျပန္ ယိုယြင္း ပ်က္စီးေနပံုမ်ားကို “ပညာေရး ပညာေရး ရွက္ဖြယ္ ရွက္ဖြယ္” ဟူေသာ ေခါင္းစီးတပ္ကာ စာအုပ္တအုပ္ ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ျမန္မာ့ပညာေရး စနစ္ နိမ့္ဆင္းသြားပံုကို ခ်က္က်လက္က် ေထာက္ျပႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ထိုစာအုပ္ ေပါက္ သြားခဲ့သည္။ ၎သက္ၾကား အိုဆရာႀကီး ေထာက္ျပပံု ခိုင္းႏိႈင္းသည့္အတိုင္း လက္ရွိ ျမန္မာ့ပညာ ေရးစနစ္သည္ ရွက္ဖြယ္လိလိ မ်ားျဖင့္ စခန္းသြားေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ ရွက္ဖြယ္လိလိ စခန္းသြားေနဆဲ ျဖစ္သည္ကို ယခု ၂၀၁၅-၂၀၁၆ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ အေျခခံပညာအဆင့္၌ ဆရာလိုအပ္ခ်က္ ရွိေနသည္ ဆိုသည့္ အျဖစ္က သက္ေသ ထင္ရွားျပေန ပါသည္။
ျမန္မာ့ပညာေရး စနစ္ကို အဆင့္ျမႇင့္တင္ရန္ ဘက္ေပါင္းစံုက ဘက္စံုလႊမ္းၿခံဳႏိုင္ေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ညႇိႏိႈင္း ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ထည္လဲ ျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကပါေသာ္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာ အခါ စာသင္ေပးရမည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ဦးေရ လံုေလာက္ေအာင္ မရွိေသးသည့္ ျပႆနာမွာ လြန္စြာ ရွက္ဖြယ္ ေကာင္းေနသည္။ ျပႆနာ၏ ရင္းျမစ္ကို ဦးစြာ မစဥ္းစား မရွာေဖြဘဲ ျပည္တြင္း၌ အေမ ေက်ာ္ေထြးေတာ္လြမ္းျပသည့္ ကိစၥကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ခဲ့ၾကေသာ အခါ ျမန္မာ့ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသည္ အနာတျခား ေဆး တျခား ျဖစ္သြားခဲ့ရၿပီဟု သံုးသပ္ခ်င္သည္။
ယင္းကို ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ပါ။ အတၱႀကီး သူတို႔၏ အရွက္ရပြဲဟုသာ ျမင္ပါသည္။ ပညာေရး စနစ္ ျမႇင့္တင္ခ်င္၍ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ၾကေတာ့ မည္ဆိုလွ်င္ အေျခခံအက်ဆံုးေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာ အခ်ိဳး ညီမွ်မႈ ရွိပါ၏လားကို အရင္စဥ္းစားရမည္ ဟု ပညာေရးဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္ပညာရွင္မ်ားက ဆိုခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာ အခ်ိဳး မညီမွ်႐ံုမက ေက်ာင္းသားရွိ ဆရာမရွိဟူေသာ စာသင္ခန္းမ်ား ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ား ေျမာက္ျမား စြာရွိေနသည္။ ဤလိုပံုျဖင့္ မည္သည့္ပညာေရး စနစ္ကို မည္သို႔မွ် ျမႇင့္တင္၍ မရႏိုင္ပါေခ်။
၂၀၁၅-၂၀၁၆ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ အေျခခံပညာ က႑၌ ဆရာလိုအပ္ခ်က္သည္ ႏိုင္ငံအဝန္းရွိ ဦးေရ ေလးေသာင္း နီးပါးရွိေနသည္ ဟု သိရသည္။ ယင္းလို အပ္ခ်က္ကို ပညာသင္ႏွစ္အစ ယခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ရန္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္ဟုသတင္းတရပ္က ေဖာ္ျပ၏။
၂၀၁၅ ဇြန္ ၂ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး ပညာေရးမႉး႐ံုး၌ ယခု ပညာသင္ႏွစ္တြင္ တႏိုင္ငံလံုး ဆရာ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္မီေရး ေဆာင္ရြက္သြားမည့္ ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲ တရပ္ က်င္းပခဲ့သည္။ ယခု ပညာသင္ႏွစ္တြင္ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာ အရ မူလတန္းျပဆရာ အေရအတြက္ ၂၄၃၅၉ ဦး၊ အလယ္တန္းျပ ဆရာအေရ အတြက္ ၆၆၁၃ ဦးႏွင့္ အထက္တန္းျပ ဆရာအေရ အတြက္ ၅၄၃၁ ဦးတို႔ လိုအပ္လ်က္ရွိၿပီး ယင္လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္း ခန္႔ထားေရး အတြက္ အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု သိရသည္။
အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ားကေတာ့ ဖြင့္ေနေခ်ၿပီ။ ဆရာလိုအပ္ ခ်က္ရွိေသာ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ျဖည့္ ဆည္းေပးႏိုင္ေရး အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီ။ အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ ျဖစ္မလာသည္ ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ ပါရန္ေတာင္းပန္ပါသည္ဟူေသာ အေျပာမ်ိဳး ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားအား ေျပာၾကားသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္းပန္မည့္သူ တေယာက္မွ မရွိ၊ မရွိသည့္ အျပင္ ရင္နာစရာ စကား အသံုးအႏႈန္းကိုပါ ၾကားခဲ့ရ သည္။
“မူလတန္းျပ ျဖည့္ဆည္းခန္႔ထားေရး မူမ်ားအား အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီး မူလတန္းျပမ်ားအား ေခၚယူခန္႔ထား ရာတြင္ ေန႔စား လ,ေပးမ်ားအား ေခၚယူခန္႔အပ္သြားမည္ ျဖစ္ကာ အရည္အေသြး ျပည့္မီသည့္ ဆရာမ်ား ျဖစ္ေစေရး အတြက္ ေလ့က်င့္ ေဆာင္ရြက္သြားမည္” ဟု ဆိုထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ (Daily Eleven၄-၆-၂၀၁၅၊ စာ-၁၉)။
ပညာေရးက႑တြင္ တကယ့္ အေျခခံအက်ဆံုး၊ အုတ္ျမစ္ ခိုင္ခိုင္ မာမာခ်ရမည္ အျဖစ္ဆံုးေသာ မူလတန္းပညာ က႑တြင္ ခန္႔အပ္ မည့္ေက်ာင္းဆရာမ်ားကို ေန႔စားလေပး ဝန္ထမ္းမ်ား အျဖစ္ ျဖည့္ဆည္း ခန္႔အပ္မည္ ဟု သံုးႏႈန္း ေသာအခါ ဘယ္ေလာက္ ေအာက္တန္းက်ေနပါသနည္း။ ဘယ္ေလာက္ ရွက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္ေနပါသနည္း။ ခန္႔အပ္ ခံရ ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ အဖို႔လည္း ေန႔စားလေပးဆိုေသာ ကိစၥႀကီး သည္ သူတို႔ အတြက္ ေအာင့္သက္သက္ ႏိုင္လွ ပါသည္။
ျမန္မာ့ပညာေရး ျမႇင့္တင္တင္ၾကမည့္ ပညာရွိ ပုဏၰားေတာ္ႀကီးမ်ား အေနျဖင့္ ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား မျဖစ္ခင္ နာမ္ႏွိမ္သလို ျဖစ္မေနေပဘူးလား။ တဆိတ္ စဥ္းစားၾကေစခ်င္သည္။ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးၾကရမည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ေလာင္းလ်ာမ်ားသည္ ေန႔စားလေပး လုပ္ခလစာျဖင့္ အမႈထမ္းၾကရ မည္ ဆိုလွ်င္မည္သူ ႏွလံုးဘဝင္ ရႊင္ပါမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာေရး ျမႇင့္ တင္မည့္ ပညာေရး အာဏာပိုင္မ်ား၏ လုပ္ေပါက္သည္ ေဗထိ ဆိုကတည္းက ကြဲေနပါသည္ဟု ျပည္သူတို႔က ဆိုေနၾကသည္။
အမွန္ တကယ္ေတာ့ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာအခ်ိဳး ညီမွ်မႈ၊ ဆရာလိုအပ္ခ်က္ ရွိေနမႈမ်ားသည္ ယခုပညာသင္ႏွစ္ ထိတိုင္ ေအာင္ ရွိေနရျခင္းသည္ လူၾကား၍ပင္ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္ေန သည္ ဟု ဆိုရမည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရရွိေနေသာ ပညာေရးဘတ္ဂ်က္ ေငြမ်ားသည္ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ တိုးခ်ဲ႕ ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ ဥပဓိ႐ုပ္မ ေကာင္းေသာ ေက်ာင္းမ်ားအား ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ မြမ္းမံျခင္း၊ အခမဲ့ ပညာေရး စရိတ္စကမ်ား အျဖစ္သံုးစြဲျခင္း စသည္ျဖင့္ အမ်ားျပည္သူတို႔ ထင္သာျမင္သာ ရွိေအာင္ လုပ္ျပခဲ့ျခင္းမ်ားျဖင့္ တာဝန္ ေက်ၿပီး သြားပါၿပီဟု ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဝိုင္းဝန္းျပစ္တင္ရပါမည္။ စာသင္ ေက်ာင္းႀကီး ဟည္းေနေအာင္ ေဆာက္လုပ္ၿပီး စာသင္ေပးမည့္ ဆရာ မရွိလွ်င္ ထိုဆရာသည္ အလုပ္ၾကမ္းသမားတို႔အား ေပးသည့္ အတိုင္း ေန႔စား လ,ရွင္း စနစ္ျဖင့္ လုပ္ခလစာကို ေပးမည္ ဆိုလွ်င္ ထိုအလုပ္တြင္ မည္သူ ၿမဲမည္နည္း။
လက္ရွိ လုပ္ခလစာတြင္ ယခုပညာသင္ႏွစ္က စၿပီး အေျခခံပညာ အတန္းအားလံုး အခမဲ့ပညာေရး စနစ္ကို က်င့္သံုးေနေခ်ၿပီ။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးအားလံုး ေက်ာင္းအပ္ႏႈန္း ျမင့္မားလာေရး ကိန္းဂဏန္းကို လိုခ်င္ျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ပင္ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ က်င့္သံုးပါေစ၊ ေက်ာင္းအပ္ႏႈန္း ကေတာ့ နိမ့္က် ေနဦးမွာပင္ ဟု ပညာေရးက႑ စိတ္ဝင္စားၾကသူမ်ားက သံုးသပ္ေနသည္။ အေၾကာင္းမွာ အခမဲ့ပညာေရး စနစ္ဟူသည္ ေက်ာင္းအပ္စဥ္ တခဏေလး အတြင္းသာ အခမဲ့ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တႏွစ္ ပတ္လံုး စာသင္ၾကားရသည့္ ၁၀ လစာ က်ဴရွင္စရိတ္သည္ အခ မမဲ့ေတာ့ပါ။ မတတ္ႏိုင္လည္းေပး၊ တတ္ႏိုင္လည္း ေပးရသည္ သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းက်ဴရွင္ဟူေသာ အပိုကုန္က်စရိတ္ မတတ္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ေစာစီးစြာ စာသင္ခန္းကို စြန္႔ခြာေန ၾကရသည့္ ေက်ာင္း သားႏႈန္းထားလည္း ျမင့္တက္ေနသည္။
ထိုနည္းတူ မျဖစ္စေလာက္ လစာကေလးျဖင့္ ဝါသနာပါပင္ပါျငား ေအာင့္အည္း သည္းခံ၍ မတတ္ႏိုင္သည့္ အဆံုး ေက်ာင္းဆရာဘဝကို အၿပီး စြန္႔လႊတ္လိုက္ၾကသူ ႏႈန္းထားလည္း ျမင့္တက္ေနဆဲ ပင္။ ယင္းကိစၥမွာ ေအာက္ေျခ ပညာေရး က႑တြင္ အမွန္တကယ္ ရွိေနသည္။ အေပၚက ထိုင္ၾကည့္ေန႐ံု ျဖင့္ေတာ့ ျမင္ႏိုင္ဖြယ္ရာ မရွိ။ ဒီၾကားထဲ မ်က္မွန္စိမ္း တပ္ထားလွ်င္ ပို၍ စိမ္းစိမ္းပုပ္ပုပ္ခ်ည္းသာ ျမင္ေနရပါမည္။
ယခု ႏွစ္ပိုင္းမ်ားတြင္ အခမဲ့ပညာေရးကို ဗန္းျပၿပီး ေက်ာင္းအပ္ႏႈန္း ျမင့္တက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသည့္ၾကား အေျခခံ အတန္းပညာ မၿပီးဆံုးခင္ ေက်ာင္းထြက္ႏႈန္းမ်ား ေနျခင္းႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က ႏုတ္ထြက္ႏႈန္းမ်ား ေနျခင္းကို အေသအခ်ာ လက္ခံၿပီး ယင္းအရွိတရားအား ကြင္းဆင္းစစ္တမ္း ေကာက္သင့္သည္။ သို႔မွသာ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္က ႏုတ္ထြက္ျခင္းျပႆနာကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် သံုးသပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ႏုတ္ထြက္ရသနည္း။ လစာနည္းပါး လြန္း၍လား၊ ဂုဏ္သိကၡာအရ လက္မေထာင္ခြင့္ နိမ့္က်သြား၍လား၊ အမ်ား အသိအမွတ္ျပဳခံရမႈ ကင္းမဲ့ သြား၍လား၊ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္သည္ သိမ္ငယ္စရာ အျဖစ္ အဆင့္အတန္း နိမ့္က်သြား၍လား စသည္ျဖင့္ တည့္တိုး ဆန္းစစ္ေလ့ လာသင့္သည္။
ယင္းသို႔ အေျခအေနမွန္ကို အားမနာတမ္း စစ္ေဆးၿပီးမွသာ ေက်ာင္းဆရာ လိုအပ္ခ်က္ ျဖည့္ဆည္းေရး အစီအစဥ္မ်ား ကို ကိုင္တြယ္လုပ္ ေဆာင္သင့္သည္ ဟု ျမင္မိသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သမင္ေမြးရင္း၊ က်ားစားရင္း ကိန္း ဆိုက္ေနပါ မည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ပညာေရး အဆင့္ျမႇင့္တင္ေရး သႀကၤန္ယိမ္း ထြက္ေနၾကေသာ အာစရိယ ႀကီးမ်ားအား ပူေဇာ္ပသမႈျဖင့္ အႀကံျပဳလိုပါသည္။
ပညာေရးက႑တြင္ အဓိက ေျမဆီေျမႏွစ္ ေျမသားမ်ား ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားကို သက္မဲ့ထုတ္ကုန္ ကိရိယာမ်ား အျဖစ္ မျမင္ေစလိုပါ။ ထိုအျမင္မ်ား ရွိေနသေရြ႕ကာလ တေလွ်ာက္လံုး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဆရာလိုအပ္ခ်က္ မ်ား ရွိေနပါမည္။ အေျခခံပညာ တပိုင္းတန္းလန္းျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္ႏႈန္းလည္း ျမင့္ေနပါမည္။ တမ်ိဳးသားလံုး၏ ပညာေရး ေရခ်ိန္သည္လည္း ဆက္လက္ နိမ့္က်ၿမဲ နိမ့္က်ၿပီး ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏႈန္း ပိုတိုးေရးကိုသာ ဦးတည္ေန ပါမည္။ ယင္းသို႔ ဆရာလိုအပ္ခ်က္ ျပႆနာ ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္ ေပၚေပါက္ ေနရျခင္း၏ အဓိကတရားခံမွာ မည္သူနည္း၊ မည္သည့္ စနစ္နည္း၊ စဥ္းစားစရာ မလိုေအာင္ အေျဖက ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေပၚၿပီး ျဖစ္သည္။ ။
(ေမာင္လြင္ျပင္သည္ သတင္စာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ားပံုမွန္ ေရးသားလ်က္ရွိၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။)
ဧရာ၀တီ
0 comments:
Post a Comment