လူငယ္ေတြေရာက္လာ စကားေျပာၾကတဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာလိုေနလဲ။ ဘာေတြႀကိဳးစားရမလဲဆို တဲ့ေမးခြန္းကိုေမးေလ့ရႇိၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေ၀ဖန္ပါ၊ ေထာက္ျပပါလို႔ ေျပာတဲ့ သေဘာေဆာင္တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာရပါတယ္။
ခ်ီးက်ဴးရမယ့္ စိတ္
တစ္ဆက္တည္းပဲ လူငယ္ေတြအတြက္ မရႇိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အရာမ်ားကို လည္း ေျပာျပေပးပါလို႔ေတာင္း ဆိုတတ္ၾကတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးကို လိုလိုလား လား ေတာင္းခံတဲ့စိတ္မ်ဳိးရႇိတာ လူငယ္ေတြကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္။ ရင့္က်က္တဲ့ အရြယ္ လူႀကီးေတြေတာင္ ေ၀ဖန္ေရးကို လက္ခံတတ္ၾကတာ မဟုတ္ ဘူး။ ေ၀ဖန္သူကို ‘ကက္ကက္လန္’ျပန္ၿပီး ရန္ေတြ႕တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ မႇာ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ လိုအပ္ ေနတာေတြကို သိခ်င္စိတ္ ရႇိတာလည္း ေကာင္း တာပဲ။ တစ္ပါးသူကို ေထာက္ ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာက ပိုၿပီး ႏႇစ္ လိုဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ပလႊားစိတ္မရႇိတာကို ညႊန္ျပတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း လူငယ္ေတြနဲ႔ ‘ပလဲနံပသင့္’ တာ ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြ(အထူးသျဖင့္) ၿမိဳ႕သားပညာတတ္ လူႀကီးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ဟန္မ်ားတယ္။ (ခုေခတ္စကားနဲ႔ဆို ပဲမ်ားတယ္ေပါ့)။ တကယ္ သိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သိခ်င္တတ္ခ်င္ေယာင္ သိပ္လုပ္တတ္ၾကတယ္။
သေရဆိုတာ ပြဲမၿပီးတာ
ဟန္မလုပ္တတ္တာဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ႏႇစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုး အခ်က္ျဖစ္ တယ္။ သိရင္သိတယ္။ မသိရင္ မသိဘူး။ ႀကိဳက္ရင္ႀကိဳက္တယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတယ္။ ႀကိဳး၀ိုင္း ထဲမႇာပရိသတ္ကိုညာၿပီး သေရထိုးသြားတဲ့ လုပ္ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ သည္းခံမေနဘူး။ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ဆူၾကတာပဲ။ လက္ေ၀ႇ႔ထိုးတယ္ဆိုတာ အ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အ႐ံႈးအႏိုင္ အေျဖမထြက္ရင္ ပြဲၿပီးတယ္ လို႔ မယူဆဘူး။ ပညာတတ္ေလာကမႇာ ေရပန္း စားတဲ့ Win-Win ဆိုတာ တကယ့္ၿပိဳင္ ပြဲေတြမႇာ မရႇိႏိုင္ဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲဆိုကတည္း ကအ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ သေရဆိုတာက ပြဲမၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ ထပ္ ၿပိဳင္စရာ ရႇိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲမႇာ ပူးတြဲပထမဆိုတာ မရႇိဘူး။ ရာသီကုန္မႇာအမႇတ္တူ၊ ဂိုးကြာျခားမႈ တူ ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီႏႇစ္သင္း ထပ္ကန္ရတယ္။ သေရျဖစ္ေနရင္ အခ်ိန္ပို ကစားရတယ္။ အခ်ိန္ပိုထိ သေရျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ အ႐ံႈးအႏိုင္ မေပၚမခ်င္း ပယ္နယ္တီကန္ ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတယ္။
ပိုၿပီးရင္းရင္းႏႇီးႏႇီး
ဟန္မေဆာင္တတ္တာ၊ ပြင့္လင္းတာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ပိုၿပီး ရင္း ရင္းႏႇီးႏႇီး ေနျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ ရႇိတဲ့အတိုင္း ေျပာတာကို ကိုယ္က နားေထာင္ေပး သလို၊ ကိုယ္ေျပာတာေတြကိုလည္း သူတို႔က ေစတနာ မႇန္နဲ႔ ေျပာတာပဲဆိုၿပီး လက္ခံတယ္။ လူႀကီးနဲ႔လူငယ္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးက ေစတနာ မႇန္ဖို႔ပဲ။ လူငယ္ေတြက သူတုိ႔လိုအပ္ တာေတြ ေထာက္ျပပါဆိုရင္ ကိုယ္ျမင္ ေတြ႕ တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြထဲက သူတုိ႔ မႀကိဳက္တာေတြ ကို ေျပာရင္လည္း လက္ခံသင့္တာကို လက္ခံၿပီး ရႇင္းျပဖို႔ လိုအပ္တာကို ရႇင္းျပ လိုက္တယ္။ ဟန္လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ‘ဗံုနဲ႔ေျမႇာက္’ ေနတာ မ်ဳိး ေတြမရႇိဘူး။ လူႀကီးေရာ လူငယ္ပါ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတယ္။ စကားေျပာရ တာ ႏႇစ္ဦးစလံုးအတြက္ အက်ဳိးရႇိတယ္။
မရႇိမျဖစ္ႏႇစ္မ်ဳိး
အဲဒီလိုလူငယ္ေတြက သူတုိ႔ လူငယ္မ်ားအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့အရာ ဘာလဲလို႔ ေမးၾကတာကိုလည္း ကိုယ့္ခံယူခ်က္အတိုင္း ေျဖလိုက္ပါ တယ္။ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္နဲ႔ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model) ဆိုတဲ့ အရာႏႇစ္မ်ဳိးဟာ လူငယ္တိုင္း အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးအရာ ျဖစ္တယ္။ ဒီႏႇစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာ မာ ျပတ္ျပတ္ သားသား ရႇိမႇ လူ႕ေလာကမႇာ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး (Somebody) ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီႏႇစ္ ခု မရႇိရင္ ပဲ့မပါတဲ့ေလႇလို ဟို ဘက္ ေမ်ာလိုက္၊ဒီဘက္ေမ်ာလိုက္နဲ႔ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္းမႇ ဆိုက္မႇာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုနဲ႔ လူရာမ၀င္တဲ့ (Nobody) ေယာင္ေျခာက္ ဆယ္ အျဖစ္နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရမႇာ ေသခ်ာတယ္။
ရႇင္လ်က္ေသေနသူ
လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အဓိပၸာယ္ ရႇိေနတာ ျဖစ္ တယ္။ ေမွ်ာ္ လင့္ ခ်က္ ကင္းမဲ့တဲ့ဘ၀ဟာ အသက္ရႇင္လ်က္ ေသေနတဲ့ဘ၀ ျဖစ္တယ္။ ဘာမႇအႏႇစ္သာရမႇ မရႇိဘူး။ အခ်ည္းႏႇီးပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲတစ္ေန႔မႇာ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ ကလြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရႇိရင္ ဆင္းရဲေ ပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရႇိလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ၊ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ ကူးယဥ္မႈဆိုတာ ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္ အဲဒီလူဟာ ရႇင္လ်က္ေသေနတဲ့သူပဲ။ ဘာမႇ သံုးစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူမႇန္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရႇိရမယ္။ စိတ္ကူး ယဥ္ တတ္ရမယ္။
အိပ္မက္ မက္တတ္ရမယ္
အထူးသျဖင့္ လူငယ္မႇန္ရင္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ အျမဲမက္ေနရမယ္။ အိပ္မက္ မမက္တတ္ရင္ လူငယ္ မဟုတ္ဘူး။ ”ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ ဒါေပမဲ့ …” ဆိုတာ အ႐ံႈးသမားရဲ႕ လက္သံုးစကား ျဖစ္တယ္။ လူငယ္မႇာ ဒါေပမဲ့ (but) ဆိုတာ လံုး၀မရႇိရဘူး။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္း သာ ရႇိရမယ္။ ေလာကမႇာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာ ဘာမႇမရႇိဘူး။ မလုပ္ရေသးလုိ႔ မျဖစ္ေသးတာသာ ျဖစ္တယ္။ လုပ္ရင္ျဖစ္တယ္။ သြားရင္ေရာက္တယ္။ ယူရင္ရတယ္။ မဥၨဴသက နတ္ပန္းကိုမႇ ဆြတ္ခ်င္သလား။ မရမခ်င္း ဆြတ္မယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲသတၲိရႇိရင္ မရဘဲ မေနဘူး။ ရမႇာေသခ်ာတယ္။ ဇြဲနဲ႔သတၲိ မရႇိဘဲ ရတာကိုပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မဥၨဴသကနတ္ပန္းကို မရဘဲ ေခါင္ရမ္းပန္းကိုပဲ ရလိမ့္မယ္။ ေခါင္ ရမ္းပန္းကို ေခါင္းမႇာပန္တဲ့ လူဆိုရင္ ရြာသူရြာသားေတြက ရြာထဲလံုး၀ အ၀င္ခံ မႇာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာနာတယ္ဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္ၾကမႇာ ေသခ်ာတယ္။
အားက်အတုယူစရာ
လူငယ္တိုင္းအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model)ျဖစ္တယ္။ ကေလး ဘ၀ကတည္းက အားက်အတုယူစရာ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးဦး ရႇိေနသင့္တယ္။ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ကို အားက်အတုယူၿပီး ႀကိဳးစားအား ထုတ္ မႈဟာ လူတုိင္းအတြက္ အေရးပါတယ္။ ေရႇးေခတ္က ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကို ဗဟိန္းတို႔ တစ္ေတြဟာ အိုင္ယာလန္သူပုန္ႀကီး မိုက္ကယ္ေကာလင္းကို အာ းက်အတုယူၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္တို႔ ဟိုေဆးရီေဇာ္ တို႔ကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့ ၾကတယ္။ ေနာက္ေခတ္ လူငယ္ေတြ က်ေတာ့ ေမာ္စီတုန္းနဲ႔ ဟိုခ်ီမင္း၊ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ ခ်ီေဂြဗာရား၊ ငုယင္ဗန္ထရြိဳင္းစတဲ့ ေတာ္လႇန္ေရး သမားႀကီးေတြကို စံျပဳပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ အားက် အတုယူခဲ့ၾကတယ္။
ဧ၀ရက္ကို ေအာင္ႏိုင္တဲ႕ မ်က္မျမင္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ကဆိုရင္ အဂၤလိပ္ ဖတ္စာအုပ္ထဲမႇာပါတဲ့ ေရာ္ ဘင္ ဟုဒ္လို၊ အိုင္ဗင္ဟိုလို မတရားမင္းေတြကို ဆန္႔က်င္ျခားနားၿပီး ဆင္းရဲသား ေတြကို ကူညီတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းေတြကို သိပ္အားက်ခဲ့ရတယ္။ ကစားရင္ေတာင္ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္ လုပ္တမ္းမႇ ကစားခ်င္တယ္။ ေထာင္အ ႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ရတဲ့ သ တင္း သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ငယ္စဥ္ က ေရာ္ဘင္ဟုဒ္တို႔၊ အိုင္ဗင္ဟို တို႔ကို အားက်အတုယူခဲ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အခုေခတ္ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြမႇာ အဲဒီလိုစံျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ေတာ္ေတာ္ ရႇားပါးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာင္းသင္ ဖတ္စာ ေတြထဲမႇာ မေတြ႕ရသလို အျပင္ ဖတ္စရာေတြထဲမႇာလည္း မေတြ႕ႏိုင္ဘူး။ ဒီေခတ္မႇာ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္လို လူစြမ္းေကာင္းေတြ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ စလံုးမျမင္ ရတဲ့သူနဲ႔ ေျခႏႇစ္ဖက္စလံုး ျပတ္ေနသူေတြက ဧ၀ရက္ ေတာင္ထိပ္ ကို ေရာက္ေအာင္ တက္ႏိုင္ ခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ၁၃ ႏႇစ္သမီးေလး တစ္ေယာက္တည္း ရြက္ေလႇတစ္စင္းနဲ႔ ကမၻာတစ္ပတ္ ပတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ ဖတ္႐ႈေနရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြ အတြက္ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။
သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး
ဒီလို သတင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေက်ာင္းဖတ္စာေတြထဲ ေရာက္ေအာင္ ပို႔သင့္ ၾက ပါတယ္။ လူစြမ္းေကာင္းေတြ အေၾကာင္းမႇ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိ ယႏိုင္ငံက ကူသူကယ္သူမဲ့ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ ေရာဂါသည္ ဒုကၡိတေတြကို ကယ္တင္ေရး အတြက္ သူ႕ဘ၀တစ္ခုလံုး ျမႇဳပ္ႏႇံၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ ရြက္ခဲ့တဲ့ လူျဖဴခရစ္ယာန္ သီလရႇင္ သူေတာ္ေကာင္း မႀကီး မာသာထရီဇာ ရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႕လုပ္ရပ္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ကမၻာတစ္ခုလံုးက စာသင္ခန္း ေတြထဲမႇာ ကေလးေတြ ဖတ္႐ႈသင္ ၾကားေနႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ သင့္ၾကပါ တယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားမ်ားျပားလာၿပီး၊ လူသားေတြ ႐ိုင္းသထက္႐ိုင္း လာေနတဲ့ အတြက္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ပစၥႏၲရစ္ အရပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေန တဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးမႇာ မာသာထရီဇာဆိုတဲ့ ေမတၲာရႇင္ သူေတာ္စင္ႀကီးဟာ အေကာင္းဆံုးေသာ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။
လူထုစိန္၀င္း
ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္
တစ္ဆက္တည္းပဲ လူငယ္ေတြအတြက္ မရႇိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အရာမ်ားကို လည္း ေျပာျပေပးပါလို႔ေတာင္း ဆိုတတ္ၾကတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးကို လိုလိုလား လား ေတာင္းခံတဲ့စိတ္မ်ဳိးရႇိတာ လူငယ္ေတြကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္။ ရင့္က်က္တဲ့ အရြယ္ လူႀကီးေတြေတာင္ ေ၀ဖန္ေရးကို လက္ခံတတ္ၾကတာ မဟုတ္ ဘူး။ ေ၀ဖန္သူကို ‘ကက္ကက္လန္’ျပန္ၿပီး ရန္ေတြ႕တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ မႇာ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ လိုအပ္ ေနတာေတြကို သိခ်င္စိတ္ ရႇိတာလည္း ေကာင္း တာပဲ။ တစ္ပါးသူကို ေထာက္ ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာက ပိုၿပီး ႏႇစ္ လိုဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ပလႊားစိတ္မရႇိတာကို ညႊန္ျပတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း လူငယ္ေတြနဲ႔ ‘ပလဲနံပသင့္’ တာ ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြ(အထူးသျဖင့္) ၿမိဳ႕သားပညာတတ္ လူႀကီးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ဟန္မ်ားတယ္။ (ခုေခတ္စကားနဲ႔ဆို ပဲမ်ားတယ္ေပါ့)။ တကယ္ သိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သိခ်င္တတ္ခ်င္ေယာင္ သိပ္လုပ္တတ္ၾကတယ္။
သေရဆိုတာ ပြဲမၿပီးတာ
ဟန္မလုပ္တတ္တာဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ႏႇစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုး အခ်က္ျဖစ္ တယ္။ သိရင္သိတယ္။ မသိရင္ မသိဘူး။ ႀကိဳက္ရင္ႀကိဳက္တယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတယ္။ ႀကိဳး၀ိုင္း ထဲမႇာပရိသတ္ကိုညာၿပီး သေရထိုးသြားတဲ့ လုပ္ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ သည္းခံမေနဘူး။ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ဆူၾကတာပဲ။ လက္ေ၀ႇ႔ထိုးတယ္ဆိုတာ အ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အ႐ံႈးအႏိုင္ အေျဖမထြက္ရင္ ပြဲၿပီးတယ္ လို႔ မယူဆဘူး။ ပညာတတ္ေလာကမႇာ ေရပန္း စားတဲ့ Win-Win ဆိုတာ တကယ့္ၿပိဳင္ ပြဲေတြမႇာ မရႇိႏိုင္ဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲဆိုကတည္း ကအ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ သေရဆိုတာက ပြဲမၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ ထပ္ ၿပိဳင္စရာ ရႇိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲမႇာ ပူးတြဲပထမဆိုတာ မရႇိဘူး။ ရာသီကုန္မႇာအမႇတ္တူ၊ ဂိုးကြာျခားမႈ တူ ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီႏႇစ္သင္း ထပ္ကန္ရတယ္။ သေရျဖစ္ေနရင္ အခ်ိန္ပို ကစားရတယ္။ အခ်ိန္ပိုထိ သေရျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ အ႐ံႈးအႏိုင္ မေပၚမခ်င္း ပယ္နယ္တီကန္ ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတယ္။
ပိုၿပီးရင္းရင္းႏႇီးႏႇီး
ဟန္မေဆာင္တတ္တာ၊ ပြင့္လင္းတာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ပိုၿပီး ရင္း ရင္းႏႇီးႏႇီး ေနျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ ရႇိတဲ့အတိုင္း ေျပာတာကို ကိုယ္က နားေထာင္ေပး သလို၊ ကိုယ္ေျပာတာေတြကိုလည္း သူတို႔က ေစတနာ မႇန္နဲ႔ ေျပာတာပဲဆိုၿပီး လက္ခံတယ္။ လူႀကီးနဲ႔လူငယ္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးက ေစတနာ မႇန္ဖို႔ပဲ။ လူငယ္ေတြက သူတုိ႔လိုအပ္ တာေတြ ေထာက္ျပပါဆိုရင္ ကိုယ္ျမင္ ေတြ႕ တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြထဲက သူတုိ႔ မႀကိဳက္တာေတြ ကို ေျပာရင္လည္း လက္ခံသင့္တာကို လက္ခံၿပီး ရႇင္းျပဖို႔ လိုအပ္တာကို ရႇင္းျပ လိုက္တယ္။ ဟန္လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ‘ဗံုနဲ႔ေျမႇာက္’ ေနတာ မ်ဳိး ေတြမရႇိဘူး။ လူႀကီးေရာ လူငယ္ပါ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတယ္။ စကားေျပာရ တာ ႏႇစ္ဦးစလံုးအတြက္ အက်ဳိးရႇိတယ္။
မရႇိမျဖစ္ႏႇစ္မ်ဳိး
အဲဒီလိုလူငယ္ေတြက သူတုိ႔ လူငယ္မ်ားအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့အရာ ဘာလဲလို႔ ေမးၾကတာကိုလည္း ကိုယ့္ခံယူခ်က္အတိုင္း ေျဖလိုက္ပါ တယ္။ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္နဲ႔ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model) ဆိုတဲ့ အရာႏႇစ္မ်ဳိးဟာ လူငယ္တိုင္း အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးအရာ ျဖစ္တယ္။ ဒီႏႇစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာ မာ ျပတ္ျပတ္ သားသား ရႇိမႇ လူ႕ေလာကမႇာ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး (Somebody) ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီႏႇစ္ ခု မရႇိရင္ ပဲ့မပါတဲ့ေလႇလို ဟို ဘက္ ေမ်ာလိုက္၊ဒီဘက္ေမ်ာလိုက္နဲ႔ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္းမႇ ဆိုက္မႇာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုနဲ႔ လူရာမ၀င္တဲ့ (Nobody) ေယာင္ေျခာက္ ဆယ္ အျဖစ္နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရမႇာ ေသခ်ာတယ္။
ရႇင္လ်က္ေသေနသူ
လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အဓိပၸာယ္ ရႇိေနတာ ျဖစ္ တယ္။ ေမွ်ာ္ လင့္ ခ်က္ ကင္းမဲ့တဲ့ဘ၀ဟာ အသက္ရႇင္လ်က္ ေသေနတဲ့ဘ၀ ျဖစ္တယ္။ ဘာမႇအႏႇစ္သာရမႇ မရႇိဘူး။ အခ်ည္းႏႇီးပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲတစ္ေန႔မႇာ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ ကလြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရႇိရင္ ဆင္းရဲေ ပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရႇိလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ၊ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ ကူးယဥ္မႈဆိုတာ ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္ အဲဒီလူဟာ ရႇင္လ်က္ေသေနတဲ့သူပဲ။ ဘာမႇ သံုးစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူမႇန္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရႇိရမယ္။ စိတ္ကူး ယဥ္ တတ္ရမယ္။
အိပ္မက္ မက္တတ္ရမယ္
အထူးသျဖင့္ လူငယ္မႇန္ရင္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ အျမဲမက္ေနရမယ္။ အိပ္မက္ မမက္တတ္ရင္ လူငယ္ မဟုတ္ဘူး။ ”ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ ဒါေပမဲ့ …” ဆိုတာ အ႐ံႈးသမားရဲ႕ လက္သံုးစကား ျဖစ္တယ္။ လူငယ္မႇာ ဒါေပမဲ့ (but) ဆိုတာ လံုး၀မရႇိရဘူး။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္း သာ ရႇိရမယ္။ ေလာကမႇာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာ ဘာမႇမရႇိဘူး။ မလုပ္ရေသးလုိ႔ မျဖစ္ေသးတာသာ ျဖစ္တယ္။ လုပ္ရင္ျဖစ္တယ္။ သြားရင္ေရာက္တယ္။ ယူရင္ရတယ္။ မဥၨဴသက နတ္ပန္းကိုမႇ ဆြတ္ခ်င္သလား။ မရမခ်င္း ဆြတ္မယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲသတၲိရႇိရင္ မရဘဲ မေနဘူး။ ရမႇာေသခ်ာတယ္။ ဇြဲနဲ႔သတၲိ မရႇိဘဲ ရတာကိုပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မဥၨဴသကနတ္ပန္းကို မရဘဲ ေခါင္ရမ္းပန္းကိုပဲ ရလိမ့္မယ္။ ေခါင္ ရမ္းပန္းကို ေခါင္းမႇာပန္တဲ့ လူဆိုရင္ ရြာသူရြာသားေတြက ရြာထဲလံုး၀ အ၀င္ခံ မႇာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာနာတယ္ဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္ၾကမႇာ ေသခ်ာတယ္။
အားက်အတုယူစရာ
လူငယ္တိုင္းအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model)ျဖစ္တယ္။ ကေလး ဘ၀ကတည္းက အားက်အတုယူစရာ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးဦး ရႇိေနသင့္တယ္။ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ကို အားက်အတုယူၿပီး ႀကိဳးစားအား ထုတ္ မႈဟာ လူတုိင္းအတြက္ အေရးပါတယ္။ ေရႇးေခတ္က ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကို ဗဟိန္းတို႔ တစ္ေတြဟာ အိုင္ယာလန္သူပုန္ႀကီး မိုက္ကယ္ေကာလင္းကို အာ းက်အတုယူၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္တို႔ ဟိုေဆးရီေဇာ္ တို႔ကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့ ၾကတယ္။ ေနာက္ေခတ္ လူငယ္ေတြ က်ေတာ့ ေမာ္စီတုန္းနဲ႔ ဟိုခ်ီမင္း၊ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ ခ်ီေဂြဗာရား၊ ငုယင္ဗန္ထရြိဳင္းစတဲ့ ေတာ္လႇန္ေရး သမားႀကီးေတြကို စံျပဳပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ အားက် အတုယူခဲ့ၾကတယ္။
ဧ၀ရက္ကို ေအာင္ႏိုင္တဲ႕ မ်က္မျမင္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ကဆိုရင္ အဂၤလိပ္ ဖတ္စာအုပ္ထဲမႇာပါတဲ့ ေရာ္ ဘင္ ဟုဒ္လို၊ အိုင္ဗင္ဟိုလို မတရားမင္းေတြကို ဆန္႔က်င္ျခားနားၿပီး ဆင္းရဲသား ေတြကို ကူညီတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းေတြကို သိပ္အားက်ခဲ့ရတယ္။ ကစားရင္ေတာင္ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္ လုပ္တမ္းမႇ ကစားခ်င္တယ္။ ေထာင္အ ႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ရတဲ့ သ တင္း သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ငယ္စဥ္ က ေရာ္ဘင္ဟုဒ္တို႔၊ အိုင္ဗင္ဟို တို႔ကို အားက်အတုယူခဲ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အခုေခတ္ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြမႇာ အဲဒီလိုစံျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ေတာ္ေတာ္ ရႇားပါးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာင္းသင္ ဖတ္စာ ေတြထဲမႇာ မေတြ႕ရသလို အျပင္ ဖတ္စရာေတြထဲမႇာလည္း မေတြ႕ႏိုင္ဘူး။ ဒီေခတ္မႇာ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္လို လူစြမ္းေကာင္းေတြ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ စလံုးမျမင္ ရတဲ့သူနဲ႔ ေျခႏႇစ္ဖက္စလံုး ျပတ္ေနသူေတြက ဧ၀ရက္ ေတာင္ထိပ္ ကို ေရာက္ေအာင္ တက္ႏိုင္ ခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ၁၃ ႏႇစ္သမီးေလး တစ္ေယာက္တည္း ရြက္ေလႇတစ္စင္းနဲ႔ ကမၻာတစ္ပတ္ ပတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ ဖတ္႐ႈေနရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြ အတြက္ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။
သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး
ဒီလို သတင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေက်ာင္းဖတ္စာေတြထဲ ေရာက္ေအာင္ ပို႔သင့္ ၾက ပါတယ္။ လူစြမ္းေကာင္းေတြ အေၾကာင္းမႇ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိ ယႏိုင္ငံက ကူသူကယ္သူမဲ့ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ ေရာဂါသည္ ဒုကၡိတေတြကို ကယ္တင္ေရး အတြက္ သူ႕ဘ၀တစ္ခုလံုး ျမႇဳပ္ႏႇံၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ ရြက္ခဲ့တဲ့ လူျဖဴခရစ္ယာန္ သီလရႇင္ သူေတာ္ေကာင္း မႀကီး မာသာထရီဇာ ရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႕လုပ္ရပ္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ကမၻာတစ္ခုလံုးက စာသင္ခန္း ေတြထဲမႇာ ကေလးေတြ ဖတ္႐ႈသင္ ၾကားေနႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ သင့္ၾကပါ တယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားမ်ားျပားလာၿပီး၊ လူသားေတြ ႐ိုင္းသထက္႐ိုင္း လာေနတဲ့ အတြက္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ပစၥႏၲရစ္ အရပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေန တဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးမႇာ မာသာထရီဇာဆိုတဲ့ ေမတၲာရႇင္ သူေတာ္စင္ႀကီးဟာ အေကာင္းဆံုးေသာ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။
လူထုစိန္၀င္း
ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္
0 comments:
Post a Comment