“မွန္သံုးမွန္နဲ႔ ရြတ္မယ္”

တခါတုန္းက နႏၵမာတာဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
သူ႔မွာ နႏၵလုိ႔ အမည္ရတဲ့ သားတေယာက္ရွိလုိ႔ နႏၵရဲ႕အေမျဖစ္လုိ႔ နႏၵမာတာလုိ႔ေခၚတာပါ။
ျမန္မာလုိေျပာရင္ေတာ့ နႏၵေမေမပါ။နႏၵမာတာက အိမ္အေပၚထပ္မွာ “ပါရာယနသုတ္”ကို အသံေနအသံထားမွန္မွန္နဲ႔ ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေ၀ႆ၀ဏ္ နတ္မင္းႀကီးက ေကာင္းကင္ကေန ျဖတ္သြား ပါတယ္။

နႏၵမာတာ ရြတ္ဖတ္ေနသံၾကားေတာ့ ခဏရပ္ၿပီး သုတ္ဆုံးတဲ့အထိ နာယူပါတယ္။ သုတ္ဆုံးသြားေတာ့

နႏၵမာတာဆီသြားၿပီး “သာဓု သာဓု ငါ့ႏွမ သင္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တဲ့ ပါရာယန သုတ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရား ဗာ၀ရီပုဏၰားႀကီးရဲ႕ တပည့္(၁၆)ေယာက္ကို ေဟာထားတဲ့အတုိင္း ပါပဲ။

အကုန္ထပ္တူပါပဲ” လုိ႔ ေျပာေတာ့ နႏၵမာတာက “သင္ ဘယ္သူလဲ” လုိ႔ ျပန္ေမးပါတယ္။

ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းကလည္း သူ႔နာမည္ ကို ေျပာျပပါတယ္။ နႏၵမာတာကလည္း ခ်က္ခ်င္း လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး

“ပါရာယနသုတ္ကုိ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရတဲ့ ကုသုိလ္အဖုိ႔ဘာဂကို အရွင္ နတ္မင္းအားလည္း

အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္” လုိ႔ ေျပာၿပီး အမွ်ေ၀ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းက “သင္ ႏွမေပးတဲ့ ကုသုိလ္အမွ်ကိုလည္းခံယူပါတယ္။ ကြၽႏ္ုပ္ကလည္း

သင္ႏွမကုိ သတင္းကုသုိလ္ ေပးခဲ့ပါဦးမယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ ဒီၿမိဳ႕ကုိ အရွင္ သာရိပုတၱရာနဲ႔

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဦးေဆာင္ ၿပီး သံဃာ(၅၀၀)ဆြမ္းခံႂကြပါမယ္။ ဒီအတြက္ သင္ ႏွမက ဆြမ္းကုသုိလ္ယူပါ။ ဆြမ္းကပ္ၿပီးတဲ့ အခါ ကြၽႏ္ုပ္ကိုလည္း အမွ်ေပးေ၀ပါဦး”

ေျပာၿပီး “တရားေတာ္ကို ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီပစၥည္းေတြကို လက္ခံပါ” လုိ႔ စပါးေတြရယ္၊ စပါးက်ီရယ္ကို

တန္ခုိးနဲ႔ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး။“ဤ အမ်ဳိးသမီးေလး အသက္ရွည္သမွ်ကာလပတ္လုံး

ဘယ္ေလာက္သုံးသုံး ဒီစပါးေတြဟာ ေလ်ာ့ပါးကုန္ခန္းျခင္း မရွိပါေစနဲ႔” လုိ႔လည္း

အဓိ႒ာန္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္း ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တဲ့ အတုိင္း နႏၵမာတာ ဘယ္ေလာက္ပဲသုံးသုံး စပါးေတြက

ေလ်ာ့မသြားေတာ့ပါဘူး။

အဂၤုတိၱဳရ္ ပါဠိေတာ္၊ဒုတိယတဲြ၊စာမ်က္ႏွာ(၄၄၄)

အ႒ကထာ၊ တတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ (၁၆၉)

နႏၵမာတာရဲ႕ ၀တၳဳေလးကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းက သူႀကိဳက္တဲ့

ပါရာယနသုတ္ကို နာၾကားလိုက္ရေတာ့ နႏၵမာတာကို စပါးေတြ မ,စခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းပါပဲ။

ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္တခုခုကို ေန႔စဥ္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနမယ္၊

နတ္ေတြက အမ်ားႀကီးရွိတာဆိုေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အႀကိဳက္ခ်င္းတူတဲ့ နတ္တပါးပါးေတာ့ ရွိမွာပါ။

အႀကိဳက္ခ်င္းတူတဲ့နတ္က သာဓုေခၚၿပီး သူတို႔စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ပံုစံတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကုိယ့္ကို

ကူညီႏိုင္ပါတယ္။

နႏၵမာတာလိုေတာ့ နတ္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ေတြ႕မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မထင္မွတ္တဲ့ပံုစံေလးေတြနဲ႔

ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကေလးေတြ အဆင္ေျပသြားေအာင္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြမွန္ေအာင္၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ ေတြ႕ေအာင္ စသည္ျဖင့္ ပုံစံတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ကူညီမွာပါ။

သာဓုေခၚတဲ့ နတ္က ကုိယ့္ကို ကူညီလိုက္တယ္လို႔ေတာ့ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကံအား ေလ်ာ္စြာ

အဆင္ေျပသြားတယ္လုိ႔ပဲထင္မွာပါ။




ရြတ္တာ ဖတ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရွးဆရာေတာ္ဘုရားေတြက

“မွန္ (၃)မွန္နဲ႔ ရြတ္ပါ” လို႔ ၾသ၀ါဒေပးေလ့ ရွိပါတယ္။

မွန္ (၃)မွန္ဆိုတာက အခ်ိန္မွန္၊ေနရာမွန္၊စာမွန္ပါ။

●ဥပမာ ည (၉)နာရီ ပံုမွန္ရြတ္မယ္ဆိုရင္ ည (၉)နာရီ အခ်ိန္မွန္မွန္ ရြတ္တာပါ။

●ေနရာမွန္ဆိုတာ ဘုရားခန္းမွာ ပံုမွန္ရြတ္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားခန္း မွာ ေနရာမွန္မွန္ရြတ္တာပါ။

●စာမွန္ဆိုတာ ရြတ္ဖတ္မယ့္ ပါဠိကို နားလည္တဲ့သူဆီမွာ သင္ယူၿပီး စာကို

မွန္ေအာင္ရြတ္တာပါ။

မွန္ (၃)မွန္နဲ႔ ရြတ္ျဖစ္ေနရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ရြတ္ဖတ္မႈကို

နာယူခ်င္တဲ့ နတ္ေတြက “ ဒီလူသားဟာ

ည (၉)နာရီဆို ဘုရားခန္းမွာ ပ႒ာန္းကို ပံုမွန္ရြတ္ေနက်။

ငါသြားနာယူမွပဲ” ဆိုၿပီး ည (၉)နာရီထိုးခါနီးဆိုရင္

နာယူမယ့္နတ္ေတြက ႀကိဳေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနမွာပါ။

●အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ရြတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ရြတ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ ေျပသလုိ ရြတ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့

နတ္ေတြက တကူးတက လာနာမွာ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ႀကံဳလို႔နာယူတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ေန႔စဥ္ေတာ့ ရြတ္ပါရဲ႕။

ဒါေပမဲ့ တခါတေလ (၇)နာရီရြတ္လိုက္၊ (၈)နာရီရြတ္လိုက္၊ (၉)နာရီ ရြတ္လိုက္ဆိုရင္လည္း

ရြတ္ခ်ိန္မမွန္တဲ့အတြက္ လာနာယူမယ့္နတ္ေတြ အတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

●ရြတ္တဲ့ေနရာကလည္း ဘုရားခန္းရြတ္လိုက္၊ အိမ္ေရွ႕ရြတ္လုိက္၊ အိပ္ခန္းထဲရြတ္လိုက္ဆိုရင္

နတ္ေတြ ဘယ္မွာႀကိဳေစာင့္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။

●ၿပီးေတာ့ ရြတ္တဲ့ေနရာမွာ စာေတြကမမွန္ဘူးဆိုရင္လည္း နာယူ ရတဲ့နတ္မွာ အဆင္ေျပမယ္မထင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕ဆရာေတာ္ဘုရားေတြက မွန္(၃)မွန္နဲ႔ ရြတ္ဖို႔ ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ၾကတာပါ။

ရြတ္တဲ့ေနရာမွာ နတ္ေတြကို ႀကိဳပင့္ဖိတ္တာရယ္၊ ရြတ္ၿပီးတဲ့ အခါ နတ္ေတြကိုအမွ်ေ၀တာရယ္ကိုေတာ့

မျဖစ္မေနလုပ္ရပါမယ္။ ဒါမွ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးရွိၿပီး အျပန္အလွန္ကူညီခ်င္စိတ္ေတြရွိမွာပါ။

ရြတ္တဲ့ဖတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သပၸာယ သင့္ပံုခ်င္း တူခ်င္မွတူမွာပါ။

တခ်ဳိ႕ကေမတၱာသုတ္ရြတ္ရတာ အားသန္ မယ္၊ တခ်ဳိ႕က ပ႒ာန္း၊ တခ်ဳိ႕က ဓမၼစၾကာ၊

တခ်ဳိ႕က ဂုဏ္ေတာ္၊ တခ်ဳိ႕က ဒိ၀ါတပတိနဲ႔အ႒ာနေမတံဂါထာ စသည္ျဖင့္

အားသန္ရာမ်ဳိးစံု ရွိေနမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္၀ါသနာပါရာ ကုိယ္အားသန္ရာကို ရြတ္ဖတ္ဖို႔ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ရြတ္ဖတ္ရတဲ့အက်ဳိးေတြက ဒါတင္မကပါဘူး။ အက်ဳိးမ်ဳိးစံုရွိေနပါတယ္။ မွန္(၃)မွန္နဲ႔ ရြတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ေက်နပ္ၿပီး စိတ္ပါ၀ါတခုရလိုက္သလို

ခံစားရပါတယ္။ ဒါက တကယ့္လက္ေတြ႕အက်ဳိးပါ။ တခါတေလမ်ား ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ

၀င္လာတဲ့အခါ ၀ိပႆနာသေဘာအရဆိုရင္ ျဖစ္လာတဲ့ အကုသိုလ္ကို ျဖစ္လာတဲ့အတိုင္း

“အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္၊ အကုသုိလ္ျဖစ္တယ္” ဆိုၿပီး ၀ိပႆနာ႐ႈပစ္ရမွာပါ။

ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့အကုသိုလ္ ကသိပ္ျပင္းထန္ေနတဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာ႐ႈဖို႔

မလြယ္ေလာက္ပါဘူး။ ျဖစ္ေနတဲ့ အကုသိုလ္ကိုလည္း ေပ်ာက္ခ်င္တယ္။ ၀ိပႆနာလည္း မ႐ႈႏိုင္ဘူးဆိုရင္

ျမတ္စြာဘုရားမွာ ေရခ်မ္းကပ္လိုက္ပါ။

ၿပီးမွ ကုိယ္ အားသန္တဲ့ ဂါထာပါဠိတခုခုကို အသံ က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ရြတ္ပစ္လုိက္ပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီးပဲ ရြတ္ရြတ္၊ ထိုင္ၿပီးပဲ ရြတ္ရြတ္ႀကိဳက္သလို ရြတ္လို႔ရပါတယ္။စာေရးသူကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရြတ္ရတာကို

ပိုအားသန္ပါတယ္။ ရြတ္ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါျဖစ္ေနတဲ့ အကုသိုလ္ က အသင့္အတင့္ ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။

စိတ္ထဲကပဲရြတ္ေနမယ္ ဒါမွမဟုတ္ အသံထြက္႐ံုပဲ ရြတ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ လုိခ်င္တဲ့အက်ဳိးက

ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာပါ။အသံ ေတြမွာ စြမ္းအားေတြရွိေနပါတယ္။

အဲဒီအသံ စြမ္းအားေတြက ကုိယ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္အေျခ အေနကို တစိတ္တေဒသအေနနဲ႔

ကူညီ ပါလိမ့္မယ္။

ရြတ္ဖတ္ရတဲ့ တကယ့္ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ႕အေထာက္အပံ့ျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။

ဒါကုိေတာ့ အဓိကဦးတည္ခ်က္ ထားရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရြတ္ဖတ္ၿပီးတိုင္းလည္း

“ဤ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအဖို႔ဘာဂသည္ နိဗၺာန္၏အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ”

လို႔ အၿမဲမျဖစ္မေန ဆုေတာင္းရပါမယ္။

အက်ဳိးေတြကေတာ့ တကယ္ေက်နပ္စရာ အက်ဳိးခ်ည္းပါပဲ။ မရြတ္ဖတ္ခင္ ဘုရားမွာ ေရခ်မ္းေလးကပ္ၿပီးမွ

ရြတ္ရင္ရြတ္ရတာ ပို ေကာင္းပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ေရခ်မ္းကပ္ ၿပီးရင္ ရင္ထဲကိုေအးသြားတာပါပဲ။

အဲဒီအေအးဓာတ္ကေလးနဲ႔ရြတ္ရေတာ့ ရြတ္ဖတ္မႈကို အေထာက္ အကူျပဳပါတယ္။

အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္မွာ ဘာလိုအပ္ ခ်က္မွလဲမရွိဘူး။ ေလာကီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လည္း မထားခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္

လို႔လည္းရပါတယ္။ ဘာေလာကီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးေနသလို ေက်နပ္တဲ့ အရသာတခုကိုလည္း ပံုစံ တမ်ဳိးနဲ႔ခံစားေနရပါတယ္။ ေလာကီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုခုထားၿပီး ရြတ္ေနရရင္

ေပါ့ပါးမႈမရွိဘဲ ၀န္တခုခုကိုထမ္းၿပီး ရြတ္ေနရသလိုပါပဲ။

ရြတ္ဖတ္တဲ့အခါ အသံထြက္ၿပီးရြတ္ တာက အေကာင္းဆံုးပါ။ ဒါဆို ကုိယ့္အသံ ကုိယ္အာ႐ံုျပဳၿပီး ျပန္ၾကည္ညိဳလို႔လည္းရသလုိ၊ေဘးပတ္၀န္းက်င္က နာယူေနၾကတဲ့ နတ္ေတြအတြက္ေကာ

မိသားစုအတြက္ေကာ ကုသိုလ္လည္း တိုးပါတယ္။

တခုေတာ့ရွိပါတယ္။ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ရြတ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ၾကားရတဲ့သူေတြ ကုသိုလ္မျဖစ္ဘဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ မယ္။ ဒါလည္း သတိထားစရာတခုပါပဲ။

ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကကေတာ့ စာေရးသူကို စာၾကည့္ၿပီးလို႔ ညေနခင္းေလးေတြ ၿခံထဲဆင္းတဲ့အခါ

သစ္ပင္ရဲ႕ သစ္ခက္သစ္ရြက္ ကေလးေတြကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး သစ္ပင္ေလးအတြက္ရယ္၊ သစ္ပင္မွာရွိတဲ့

နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြနဲ႔မျမင္အပ္တဲ့ ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြအတြက္ရယ္ကို ေမတၱာသုတ္တေခါက္ ရြတ္ရြတ္ေပးဖို႔ေျပာပါတယ္။ တရက္ကို သစ္ပင္ တပင္ကုိ ေမတၱာသုတ္တေခါက္ ရြတ္ရြတ္ေပးသြားဖို႔ပါ။

ေမတၱာသုတ္တေခါက္က ဘာမွကို မၾကာပါဘူး။ သံုးမိနစ္၊ ေလး မိနစ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တဒဂၤစိတ္ခ်မ္းသာမႈေလးက အရင္းထက္ပိုမ်ားေနပါတယ္။ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေလးတခု

ရင္ထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ဘ၀က သိပ္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းသြားတာပါ။

ေက်ာင္းတိုက္တည္စကေတာ့ သစ္ပင္ဆိုလို႔ စာေရးသူမႀကိဳက္တဲ့ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ႀကီးတပင္ပဲ

ပါပါတယ္။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ သစ္ပင္ေတြက ေတာအုပ္တခုနီးနီး ျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့

ဦးဇင္းအရွင္ ဆႏၵာဓိက ခိုင္းတဲ့အတိုင္း တေန႔တပင္ႏႈန္း လိုက္ရြတ္ဖို႔ဆို တႏွစ္နဲ႔ေတာင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရြတ္ဖတ္မႈေတြကေတာ့ ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ရွိေနၾကမွာပါ။

တျခား စာေရးသူမသိတဲ့ ရြတ္ဖတ္မႈပံုစံေလးေတြလည္းပဲ ရွိေနဦးမွာပါ။ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ပဲ ရြတ္ရြတ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔နဲ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔က အဓိကပါပဲ။ ဒီႏွစ္ခုက ေငြနဲ႔ယွဥ္လို႔မရတဲ့အရာေတြပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ေရွးဆရာေတာ္ေတြ မိန္႔ထားတဲ့ မွန္ (၃)မွန္နဲ႔ ရြတ္ျဖစ္လုိက္ရင္ ေက်နပ္စရာတခုခုေတာ့

ရလာတာပါပဲေလ။ ။

ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)
ႏွလံုးသားအာဟာရ